‘Alle noodzakelijke info zou op één plek gecentraliseerd moeten zijn’
‘Veel overheidsdiensten lijken de Oekraïners in ons land na een halfjaar vergeten te zijn’, zegt Martine Colman (62) uit De Pinte. Zeven maanden lang gaf ze onderdak aan een Oekraïens gezin van vijf. Had Martine zelf geen actie ondernomen, dan waren ze nu nog naar een woning aan het zoeken, zegt ze. ‘Maar dat ligt niet aan onze gasten. We hebben heel lang gezocht naar een betaalbare woonst in onze buurt, maar dat is niet gelukt.’
Een verzadigde huurmarkt in het beoogde prijssegment, ellenlange wachtlijsten voor sociale woningen, eigenaars die liever niet aan nieuwkomers verhuren en financiële onzekerheid van de potentiële huurders maakten het lastig om een nieuwe thuis te vinden voor haar Oekraïense gasten. ‘Gelukkig hebben we via een geëngageerde kennis een huis gevonden in Gentbrugge. Sinds twee maanden wonen ze dus niet meer bij ons, maar ze komen wel nog geregeld over de vloer, omdat ze veel dingen nog niet zelfstandig kunnen. Zo moest het zoontje van drie onlangs naar een specialist in het ziekenhuis. Dat is vanwege de taal onmogelijk zonder hulp.’
Hoewel Martine vooraf wel vermoedde dat er veel meer bij de opvang van het gezin zou komen kijken dan alleen een kamer aanbieden, had ze dit toch niet verwacht. ‘Opvang bieden is een voltijdse job. Ik begrijp dat sommigen er snel mee zijn gestopt. Zelf heb ik heb ik het met plezier gedaan, maar het vergt veel doorzettingsvermogen om andermans leven op orde te krijgen.’ Martine is niet te spreken over de weinig transparante communicatie van de overheden. ‘Alles hebben we zelf moeten uitzoeken. Eigenlijk zou alle noodzakelijke informatie op één plek gecentraliseerd moeten zijn.’
Of ze er opnieuw aan zou beginnen? ‘Ja, als ik vooraf weet dat de overheid, na de crisisopvang, binnen een redelijke termijn zou meewerken aan de zoektocht naar een geschikte woning. Het is me de inspanning meer dan waard, zeker met dit gezin, dat een stukje familie is geworden. Ik sta er soms van te kijken hoe snel de empathie in de samenleving afneemt. Mensen vragen weleens “of de Oekraïners zullen blijven”. Als je een beetje volgt wat er gebeurt in hun land, dan weet je dat die vraag nu niet aan de orde is. Net als alle ouders wil het gezin dat wij opvingen gewoon een normale jeugd voor zijn kinderen. Dat is toch normaal?’