De ballerina met de hamer
Kwetsbaarheid en kracht, Alexander Vantournhout bracht ze nog nooit zo mooi samen als in zijn nieuwe solo.
Van-Thorhout Alexander Vantournhout/Not Standing
Gezien op 16/11 in CC Mechelen. Vanaf volgend seizoen op tournee.
★★★★⭐
Alexander Vantournhout zou je een eigentijdse Thor kunnen noemen. Dankzij een jarenlange training in circus en gevechtsport is zijn ijzersterke lichaam de personificatie van mannelijke oerkracht en discipline geworden. Een sculptuur op zich. Precies dat beeld ontmantelt de choreograaf in VanThorhout. Het maakt zijn nieuwe solo tot een slimme (zelf)kritiek die stereotiepen rond toxische mannelijkheid van binnenuit openbreekt.
Op een houten, cirkelvormig platform verschijnt Vantournhout in bloot bovenlijf en een androgyne broekrok. Met zijn linkerhand grijpt hij zijn rechterelleboog vast ter hoogte van zijn nek en zo duwt hij zichzelf rond zijn as. Terwijl de choreograaf blijft draaien, laat hij zijn armen sierlijk boven zijn hoofd uitwaaieren om ze dan weer in een andere ingenieuze constructie te wringen.
Het zijn misschien wel de vijf mooiste minuten dans die we dit seizoen al hebben gezien. Vanop de rug bekeken krijg je de illusie dat hier twee lichamen aan het dansen zijn. Tegelijk is het maf hoe Vantournhout zowel actief als passief is. Hij beweegt en wordt bewogen in een ambigue flow. Wat een mooi
De solo toont een slimme (zelf)kritiek die stereotiepen rond toxische mannelijkheid openbreekt
tweeluik zou dit vormen met Lisbeth Gruwez’ Penelope (2017), waarin ze twintig minuten als een derwisj ronddraait.
Vantournhouts bewegingen zijn opvallend elegant en teder, bij momenten lijkt hij zichzelf bijna te omarmen. Nooit eerder zagen we zo’n zachte en kwetsbare kant van hem, al is het geweld nooit ver weg.
Na enkele horizontale flips rolt hij met blote knieën over de harde vloer om zichzelf vervolgens weer hardhandig als een kogel uit de baan weg te schieten.
Drie jaar onderzoek
Dit spel tussen hard en zacht, overgave en brute kracht trekt Vantournhout door in zijn duel met de slappe hamer, opnieuw een verwijzing naar de Noorse oorlogsgod Thor. Dat halsbrekende werktuig van 2 meter en 5 kilo doet iedereen op de eerste rij spontaan ineenkrimpen, maar Vantournhout zwiept ermee alsof het niets is en balanceert de stok op één hand. Het kostte hem drie jaar onderzoek.
Net zoals in het duet met de bowlingbal uit Screws (2019) kijk je ademloos toe bij deze krachtmeting tussen mens en ding waarin de machtspositie voortdurend verschuift. Dankzij de buigzame steel krijgt de fallische hamer iets fragiels en cartoonesk, mooi gespiegeld door Vantournhout zelf die veel meer dan in andere voorstellingen de mens achter de superman laat zien. In het laatste deel transformeert hij een witte vlag van een nationalistisch embleem tot een gebaar van verzoening. Liefdevol laat hij ze wapperen over de hoofden van het publiek. De slotsom is duidelijk. Thor versus Vantournhout: 0-1.