Een Labello met een regenboog erop
Een gele kaart nog vóór er wordt getost, dat onvergetelijke beeld wordt ons niet gegund, schrijft Filip Joos. De acht landen die hadden opgeroepen een ‘One Love’-aanvoerdersband te dragen, halen bakzeil. Het is des mensen.
Je hebt bindingsangst – door de overvloed aan datingprogramma’s is dat begrip inmiddels gemeengoed geworden – en je hebt bandangst. Dat is een neologisme, maar dankzij de
Fifa zal het vast opduiken in de Van Dales van de toekomst.
De wereldvoetbalbond (die bij monde van zijn voorzitter net voor de start van het WK nog opriep tot een staakt-het-vuren tussen Rusland en Oekraïne) heeft met een gele kaart gedreigd voor aanvoerders die een aanvoerdersband met de leuze ‘One Love’ dragen tijdens de voetbalwedstrijden in Qatar. Eerst denkt de Fifa dus over de morele autoriteit te beschikken om op te roepen tot een moratorium in een gruwelijke oorlog, nauwelijks enkele dagen later verbiedt hij een boodschap van liefde, omdat de uitgebreide vorm daarvan de Qatarezen niet bevalt – all-inclusive slaat in dit land alleen op hotelbuffets, niet op mensen. Je moet Gianni Infantino heten om daar de logica van in te zien.
Diezelfde Infantino die afgelopen zaterdag op een bizarre persconferentie nog in de voetsporen van JFK trad – neen, hij was geen Berliner, maar hij was wel gay. Symbolisch, welteverstaan. Met die gratuite mededeling maaide hij het gras voor de voeten weg van zijn woordvoerder, die op datzelfde podium wel echt voor het oog van de hele wereld uit de kast kwam.
Holle slogans
De rest van de wereld ziet in het bannen van die band het zoveelste bewijs voor hoe fout de wereldbeker is, hoe de waarden die het voetbal propageert of op zijn minst probeert te propageren haaks staan op die van de elite in de golfstaat. Alle campagnes tegen racisme, tegen homohaat die de Fifa de voorbije jaren op ons losliet, de pseudo-outing van Infantino en de waarachtige van zijn persman, ze kunnen de prullenmand in. Want de overkoepelende slogan van alles waar je maar campagne voor kunt voeren, One Love, mag niet. Wordt bestraft met een gele kaart. Weg is de enige kans voor Leandro Trossard om basisspeler bij de Rode Duivels te worden: twee keer geel in de eerste twee wedstrijden voor kapitein Hazard, nog voor er is afgetrapt, en bij de derde staat Trossard aan de aftrap.
Infantino en zijn spindoctors zijn uiteraard meesters in damagecontrol, gaan per toernooironde een band met een andere hashtag verplichten. #FootballUnitesTheWorld, gevolgd door #SaveThePlanet, en #ProtectChildren #Savethemeal in de groepsfase, tot Football is Joy, Passion, Hope, Love & Peace in de finale (wie als aanvoerder kans denkt te maken die laatste band te kunnen dragen, kan het best de komende drie weken in de fitness zijn biceps nog wat oppompen). Onderweg, in de kwartfinales, kan zelfs #NoDiscrimination door de beugel, kijk eens aan. Allemaal opsmuk, allemaal holle slogans, als je eerder ‘One Love’ verboden hebt.
Het WK is amper twee dagen ver, en Infantino en co. zitten al tussen hamer en aambeeld.
De acht landen die op initiatief van Nederland hadden afgesproken de gewraakte aanvoerdersband te dragen, hebben bakzeil gehaald. Wat even begrijpelijk als jammer is: het was een onvergetelijk beeld geweest, een ref die nog voor er wordt getost, een gele kaart trekt – de dappersten onder hen zouden het met een verontschuldigend gebaar doen en iets prevelen als ‘bevel is bevel’.
Lippendienst
De aanvoerdersband die verboden wordt, is een masker dat van het gezicht van Gianni Infantino valt
Het had de aanvoerders van die acht landen een heroïsche tint gegeven. Een kaart pakken voor de ploeg gebeurt vaak in het voetbal, de zogenoemde professionele fout. Een kaart pakken voor de wereld, dat had hier zomaar gekund. Maar dan loop je het risico ze niet meer te kunnen pakken voor de wereldbeker, dus tja ... Geen enkel land heeft het WK in Qatar geboycot. Allemaal hebben ze zich dus, door hierheen af te reizen, onderworpen aan de wetten van de Fifa en van het gastland. Ook als die in onze geest alle verbeelding tarten.
Toevallig is mijn Labello (ik bewijs voetbalwedstrijden lippendienst, en daar durven die wel eens van te gaan kloven) getooid met een regenboog. Dat maakt me allerminst een held, ik vermoed niet dat ik straks uit het stadion word verwijderd om wat lippenstift. Ik kijk om me heen, twee uur voor Nederland-Senegal, en zie op de persbanken van onze noorderburen Willem Visser zitten. De journalist van de Volkskrant die een paar jaar terug bij hoog en bij laag zwoer niet naar Qatar te zullen afreizen.
Bakzeil halen, het zit in de mens. Maar mensen daartoe dwingen, zogezegd in naam van de uniformiteit, daar zou de Fifa zich voor moeten
schamen. Sowieso heb ik meer begrip voor iemand die een voetbaldroom najaagt dan voor een bobo die bezwijkt voor geld. Daarom is de band die van de arm van de aanvoerders wordt gehaald een masker dat van het gezicht van Gianni Infantino valt. Het slechte nieuws is dat hij er ongetwijfeld nog een paar in reserve heeft.