Een satire om van te smullen
RECENSIE FILM Ralph Fiennes is een chef-kok met allure in The menu, een culinaire satire met een saillant toetje.
Wat krijgen we nu op ons bord? Alweer fictie die fanatiek in de potten staat te roeren. Er waren recent al de succesreeks
The bear en het fornuisdrama Boiling point, dat in één gejaagde beweging is gedraaid. Maar The menu, dat Ralph Fiennes de chef laat uithangen, smaakt toch weer anders. Het is een plezierige, ongeremde satire die sinister uitpakt.
De film kiest niet het perspectief van deze Sergio Herman, wel dat van een bende snobs. Zij betaalden grof geld voor een avondje dineren op een exclusieve locatie. Totaalbeleving!
‘Niet roken! Je vermoordt je smaakpalet’, maant Tyler zijn vriendin Margot aan, terwijl ze op de kade staan te wachten. Het zijn Nicholas Hoult en Anya Taylor-Joy (het ravissante schaakwonder uit The queen’s gambit) die het stel spelen. Voor hem is het een droom waar hij naartoe geleefd heeft, terwijl zij maar weinig onder de indruk zal zijn van die opgeblazen vertoning die hen te beurt valt.
‘Succession’
Even meticuleus als de gerechten op de borden komt het allemaal in beeld. The
menu heeft vaart en een messcherp gevoel voor humor. De andere gasten zijn stereotypen die als gegoten zitten in de setting – de culinaire recensente, een hasbeen-acteur, brallerige yuppies, vaste klanten voor wie het sterrenmaal stilaan ordinaire kost is.
Het verbaast op zich niet dat achter de schermen deels de ploeg schuilgaat die mee de HBO-reeks Succession maakte, over een clan wansmakelijk rijken: het scenario werd door een producent en coscenarist van die reeks geschreven, voor de regie tekende Mark Mylod, die bijna de helft van alle afleveringen inblikte.
Maar The menu is ook een film die niet vanaf het aperitief al zijn geheimen prijsgeeft. Weinig is toeval, al blijkt ook hier dat zelfs een man met een plan niet alles kan voorzien.
Fiennes laat als chef-kok de kijker weer eens proeven van de veelzijdigheid van zijn talent. Er valt sardonisch genoegen te halen uit de botsing van diens eigenwaan met Margots no-nonsense – zij voelt zich niet geremd door het ontzag dat hij wel bij de andere gasten oproept. De film baadt in de sfeer van een whodunit. Maar wanneer halfweg de kaarten op de tafel eindigen, verliest het verhaal veel van zijn punch. Het is een satire, natuurlijk horen die snobs hun mateloze arrogantie uiteindelijk dubbel en dik betaald te krijgen. Maar zo radicaal en huiverachtig krijgt het ook iets smakeloos. Dan wordt het zelfs een tikje goedkoop. Daar gaat die vette fooi.