‘Sabena? Jonge mensen weten niet eens meer wat dat was’
Van de trots van de Belgische luchtvaart resten alleen nog kartonnen dozen met prullaria voor de rommelmarkt. Met een van de laatste veilingen valt stilaan het doek over Sabena. Iemand een vliegtuigstoel of een archiefkast nodig?
In de koude loods staart een
jonge vrouw naar een fluorescerende jas met ‘Sabena’ erop. ‘Dit is nostalgie voor mij’, zegt ze
tegen de man die naast haar staat. ‘Mijn pa werkte hier. Vele dagen heb ik met hem op de luchthaven doorgebracht.’ Om de paar minuten is ze amper verstaanbaar, wanneer het geraas van een opstijgend vliegtuig door de stalen hal galmt.
Hier in loods 45, pal naast de startbaan van Brussels Airport, staat wat nog rest van de Belgische luchtvaarttrots Sabena. En het is allemaal te koop. Met een veiling verpatsen de curatoren van het faillissement in 2001 de laatste restjes Belgische luchtvaartgeschiedenis. Dat gebeurt online, maar op deze kijkdag mogen geïnteresseerden de spullen in het echt komen monsteren. De dochter van de Sabenien is een van hen, maar meer wil ze daar niet over kwijt. Haar naam wil ze niet geven.
Vijftig posters, iemand?
Veel volk trekt de kijkdag niet. ‘Het kijkmoment duurt maar drie uur. Het is koud, grijs, het regent. En het is allemaal al twintig jaar geleden’, verklaart Urbain Huys. Hij werkte ooit op de boekhouding van Sabena, na de ondergang ging hij bij de curator aan de slag. Daar werkt hij nu nog steeds. Een vreemd gevoel, zegt hij. ‘Want je blijft graven in het verleden.’ De magere opkomst wijt hij ook aan het verstrijken van de jaren. ‘Wie bij het faillissement 50 was, is er nu al 70’, zegt hij. ‘Jonge mensen van 20 of 30 weten niet eens meer wat Sabena was.’
De veertigers nog wel, zo blijkt. Getuige daarvan Ann Pirard, die samen met haar partner naar oude posters tuurt. ‘Wij komen wat in de historiek duiken’, zegt ze. ‘Dit hoort toch bij de geschiedenis van ons land?’
Een band met Sabena heeft het koppel niet. ‘Nooit mee gevlogen’, zegt haar partner, Stefan
De verlichte reclameletters met SABENA erop zijn het populairst. Met 25 biedingen staat de prijs op 1.500 euro
Caenen. ‘Maar wij houden wel van retro spullen.’ Ze zijn vooral geïnteresseerd in de vintage posters uit de jaren 60 die er uitgestald liggen. Maar per stuk kun je die niet kopen, het zijn telkens loten van tientallen dezelfde posters. ‘Dat is zinloos’, zegt Caenen. ‘En je zult zien dat over enkele weken de tweedehandsmarkt wordt overspoeld met deze posters.’ Het veilinghuis spreekt die inschatting niet tegen. ‘De loten zijn meer bedoeld om door te verkopen’, zegt Jochem Van de Paer van Troostwijk Veilingen.
Back in the USSR
Met de langgerekte verkoop van Sabena-spullen slaagde curator Christian Van Buggenhout erin meer dan een miljard euro voor de schuldeisers uit het faillissement te halen. Het Memling-hotel in Kinshasa zou zo goed als verkocht zijn, deze prullaria zijn de laatste restjes. Denk aan flessenopeners of balpennen met het Sabena-logo erop, of Swatchhorloges en sieraden uit de nineties die ooit werden verkocht tijdens de in-flight shopping. Een koppel zestigers ziet in een oude Sabena-wereldkaart plots een nuttig instrument voor het schoolwerk van een (klein)kind. ‘Maar dat is toch allemaal veranderd?’, bedenkt de vrouw plots, en ze legt de kaart terug. De Sovjet-Unie bestaat inderdaad niet meer.
Ook vliegtuigstoelen, archiefkasten en bureaus zijn te koop. Het hoogtepunt: de grote, verlichte reclameletters. ‘SABENA’ zeggen ze. ‘Het populairste lot’, aldus Van de Paer. Met 25 biedingen staat de prijs op 1.500 euro. ‘En in de laatste minuten van de veiling komen de biedingen nog sterk binnen’, zegt hij. ‘Dan zie je de verzamelaars komen.’
De lage opkomst is niet abnormaal, meent hij. Alles gebeurt nu online. Er zijn veilingen zat waar niemand nog ter plekke komt.
Hij verwacht in elk geval veel interesse voor een aankomende veiling op 15 december, waarbij ook modelvliegtuigen van Sabena en kunstwerken worden verkocht.
‘Ik ga straks een bod uitbrengen’, roept een wat oudere vrouw uitgelaten. Haar eigen naam wil ze niet geven. Wel die van haar man, een ex-Sabenien, die naast haar staat. ‘Gaston Truiens, schrijf maar op.’ Ze heeft haar oog laten vallen op een doos vol uurwerkjes in kunstig geslepen glas. Emotioneel doet het haar niks. Wat ze dan met honderd van die dingen zal doen? Ze twijfelt niet. ‘Naar de rommelmarkt!’