Wie gelooft die mensen nog?

The inside man

Op Netflix ★★⭐⭐⭐

Er bestaat een lange traditie in de Angelsaksische fictie die de politiediensten ginds vast met lede ogen aanzien: de gewoonte om speurwerk toe te vertrouwen aan amateurspeurneuzen die in hun eentje veel slimmer zijn dan alle politiekorpsen bij elkaar. Het begon met privédetectives (Sherlock

Holmes, Hercule Poirot), het ging voort met advocaten (Matlock en ontelbare anderen), later werden het zelfs seriemoordenaars. In die niche herinnert u zich Hannibal Lecter, die vanuit de cel een FBI-agente hielp andere seriemoordenaars te doorgronden, en Dexter Morgan, die zelf andere seriemoordenaars het hoekje om hielp.

In The inside man maken we kennis met nog zo’n lieve jongen, Jefferson Grieff, die in de dodencel op zijn executie wacht wegens de gruwelijke moord op zijn vrouw. Geen echte seriemoordenaar dus, maar dat dondert niet: zijn beste vriend in de gevangenis, verantwoordelijk voor de komische noot in de reeks, is er wel een, en nog wel van de kannibalistische soort. Lachen!

Grieff (Stanley Tucci in een nogal vlakke rol) is een professor criminologie (Professor T., iemand?), die in de bezoekruimte burgers ontvangt van wie een naaste is verdwenen of vermoord. De politie staat voor een raadsel. Grieff luistert naar hun verhaaltje, glimlacht minzaam en lost het mysterie in een handomdraai op. Je moet het zien om het niet te geloven.

Want dat is het belangrijkste probleem van de reeks: ze hangt aan elkaar van de ongeloofwaardigheden. Het wordt helemaal idioot als het verhaal van Grieff, die ergens in de VS vastzit, wordt verweven met dat van de Britse dominee Harry Watling (klasbak David Tennant). Die krijgt van een pedofiele parochiaan een USB-stick vol kinderporno toegestopt, die bij de dominee thuis per toeval in de handen van de bijlesjuf van zijn zoon terechtkomt. Zij verdenkt de zoon, en in plaats van de pedofiel te verlinken, sluit de dominee de bijlesjuf op in de kelder. Ach, waarom ook niet? En dan hebben we nog niet verteld hoe dat verhaal bij Grieff terechtkomt. Het leven is zo kort.

The inside man is gemaakt door Steven Moffat, bekend van onder meer Doctor Who, Coupling en Sherlock (dat ook al vol flagrante ongeloofwaardigheden zat). Deze nieuwe reeks is zo’n lachwekkend boeltje en een verkwisting van acteertalent, dat ze alleen verteerbaar is als je ze als een parodie bekijkt. Wie dat volhoudt, wordt beloond met enkele schaarse briljante scènes. Zoals die waarin een jonge vrouw de straat oversteekt en voorzichtig over het lange en brede bloedspoor stapt dat een bestelwagen daar zopas heeft getrokken toen een van de hoofdpersonages eronder terechtkwam. Waarna ze zonder om te kijken haar weg vervolgt. Smakelijk eten.

Deze nieuwe reeks is een lachwekkend boeltje en een verkwisting van acteertalent

Tom Heremans

Eindredacteur