De veeleisende winnaar in Kevin De Bruyne
Molenwiekende armen, rood aangelopen gezicht, zichtbare onvrede: als het niet draait, is Kevin De Bruyne nukkig. ‘Ik ben extreem veeleisend voor mezelf. En even veeleisend voor anderen.’
goede nieuws: nee, Kevin De Bruyne zit niet slecht in zijn vel. Zelf was hij tegen Canada niet op niveau, dat gaf de speler van Manchester City na afloop ook met zoveel woorden toe, wat zijn gemoedstoestand zeker niet ten goede kwam. Maar bovenal ergerde hij zich aan het wedstrijdverloop: te veel lange ballen en technische fouten bij de Rode Duivels, gekoppeld aan te weinig rust en vertrouwen.
Het tactische plan van Roberto Martinez leek niet te kloppen: Canada overrompelde de Belgen. Op zo’n moment kan De Bruyne zich niet beheersen. Voor de pauze keek hij twee keer met weidse armgebaren in de richting van de Belgische bank, aangevend dat er iets moest veranderen. Toen na de 1–0 Toby Alderweireld zich aan de zijlijn kwam mengen, werd hij prompt getrakteerd op een wegwerpgebaar.
Het slechte nieuws: De Bruynes frustraties hebben impact op zijn spel, zelfs op zijn 31ste. Bijna alles wat hij tegen Canada ondernam, mislukte – tot simpele passes toe. De onvrede haalde hem uit zijn spel. ‘Bij Kevin hangt veel van zijn gemoedstoestand af’, zegt ook zijn coach bij City, Pep Guardiola. Tegen Canada was die niet top, te veel irritaties. Op zo’n dag trekt hij zichzelf naar beneden.
Al van bij de jeugd
Het goeie nieuws, nogmaals: het is slechts een momentopname. Af en toe wordt het hoofd rood. Het was al zo bij AA Gent, toen hij nog een jeugdspelertje was. Toen al ging De Bruyne, nochtans een snotneus, met zijn coaches in dialoog. Het werd als ‘betweterig’ bestempeld door één van de trainers, waarna De Bruyne op zijn evaluatie de stempel ‘moeilijke jongen’ kreeg. In zo’n ouderwetse omgeving wilde hij niet blijven, en dus ging het richting Racing Genk.
Ook in Limburg zijn er twijfels geweest. Niet door zijn voeten, wel door zijn karakter. Maar de Rode Duivels kunnen ermee om. Ze kennen De Bruyne inmiddels door en door, weten dat hij niemand wil schofferen. Zelf omschrijft hij het zo: ‘Ik ben extreem veeleisend voor mezelf. Maar voetbal is een ploegsport. Dus ben ik even veeleisend voor de anderen.’
Geen koorknapen
Is De Bruyne nukkig, dan is het omdat het team niet draait. Wanneer hij zelf niet top is, zoals tegen Canada, wordt dat minder makkelijk geaccepteerd. Tenminste, door de
De Bruyne ergerde zich blauw tegen Canada.
buitenwereld. In het Belgische kamp is men het voorvalletje wel al vergeten. ‘We zijn geen koorknapen’, zei Toby Alderweireld. ‘Kevin en ik waren het niet eens, dat is oké. Het is al uitgepraat.’
Het is niet gelogen: bij De Bruyne blijven voetbaldiscussies zelden hangen. Meteen na de match genoot hij van een knuffel met vrouw en kinderen in de tribunes. Het hielp hem relativeren. Op de bus naar het Salwa Beach Resor kon er woensdagnacht alweer een lach vanaf. Het neemt niet weg dat De Bruyne moet beseffen dat de Rode Duivels Manchester City niet zijn. De kwaliteit is anders. Minder – zo eerlijk moeten we zijn. Michy Batshuayi is geen Erling Haaland, om er maar één uit te pikken. Dat moet De Bruyne aanvaarden.
Slechts brons
Maar de winnaar in hem heeft het daar niet altijd makkelijk mee. Herinner u 15 juli 2018. De Grote Markt in Brussel. Eden Hazard speelde voor deejay, Vincent KomHet pany zweepte het publiek op, Axel Witsel ging aan het dansen. Bij De Bruyne was de euforie niet zo groot. Dat stak hij ook niet weg. Hij genoot weliswaar van de waardering van de supporters, maar de bronzen medaille in Rusland lag hem toch nog wat op de maag. Als man van trofeeën is hij alleen tevreden met het allerhoogste.
‘Ik was heel teleurgesteld toen’, zei hij er zelf over in de podcast MIDMID. ‘Omdat 2018 voor mij hét moment was om te winnen. Ik vond het dan ook raar om achteraf op die Grote Markt te gaan, met al die fans daar, want we hadden niet gewonnen. En toch vierden we dat. Het was super, hé, maar raar.’
In Qatar is de doelstelling van De Bruyne dezelfde als vier jaar geleden. Goud. Het is misschien de laatste kans. Daarom dat hij de kat de bel aanbond tegen Canada. Omdat middelmaat niet is waar hij voor staat. De rest moet dan maar volgen. ‘Want ik kan het niet alleen.’
We zijn maar België
En toch lijkt ook hij te beseffen dat het beste wellicht voorbij is. Want, zei hij, in oktober 2021, na het mislopen van brons in de Final Four van de Nations League in Italië: ‘Met alle respect, we zijn maar België’. Geen gebrek aan ambitie maar realiteitszin.
‘Niemand is zo ambitieus als ik’, zei De Bruyne nog in de MIDMIDpodcast. ‘Al moeten we ook eerlijk zijn tegenover onszelf en durven toegeven dat we nu minder sterk zijn dan in 2018.’
Zijn onvrede heeft impact op zijn spel, zelfs op zijn 31ste. Is De Bruyne gefrustreerd, dan trekt hij zichzelf naar beneden
Kevin De Bruyne begreep er niets van, dat hij de trofee van ‘Speler van de Match’ had gekregen. Gelijk had hij, het wás onbegrijpelijk. Hij had net zijn slechtste wedstrijd ooit voor de Rode Duivels gespeeld. Dan zo’n prijs krijgen, dat is als een lelijke baby hebben, en de ene na de andere tante
horen zeggen dat het een prachtkind is. Eerbetoon is gênant als beide partijen weten dat het onzin is.
Het pleit voor deze generatie Rode Duivels dat ze als ervaren topprofs prestaties kunnen evalueren zoals ze zijn. Valse bescheidenheid afleggen als de prestaties dat wettigen – zoals in Rusland, waar ze terecht mikten op de wereldtitel – en nuchter toegeven dat het in Qatar veel beter zal moeten dan tegen Canada om een blamage te vermijden.
Niet iedereen geeft eigen falen met zoveel gemak toe als Thibaut Courtois, maar toch: zelfs Eden ‘tout va bien’ Hazard zei dat de Canadezen beter waren.
Coach Roberto Martinez was weer zijn hyperpositieve zelf achteraf, maar was bij de rust in de kleedkamer toch flink uit zijn sloffen geschoten. (De Matthijs van Nieuwkerk in Roberto Martinez, wat een vreemd beeld. Het hielp toch een béétje in de tweede helft.)
Helaas was de zelfkritiek ook vaag. De vinger werd niet op de wonde gelegd. Dit was niet louter een kwestie van leeftijd of snelheid, maar van hét modewoord van dit WK: intensiteit.
Raymond van het Groenewoud stak ooit bekende liedjes in een voetbaljasje naar aanleiding van een WK of EK. ‘Je veux
Dat deelt hij met zijn collega van de VS. Ook de jonge Amerikanen stapten tegen Wales het veld op met een knaldrang die hun tegenstanders de adem afsneed. Ook die wedstrijd kantelde – na de rust – omdat zo furieus voetballen te veel energie verslindt om het 90 minuten vol te houden.
Heilige oorlog
Het kan ook andersom. Dat bewezen de Saudi’s en de Japanners. Saudi-Arabië bofte dat het bij de rust nog maar één doelpunt in het krijt stond, na drie afgekeurde Argentijnse doelpunten. Maar het zette met twee prachtgoals wel de wedstrijd op zijn kop en liet zich vervolgens niet meer wegdrukken. Geen kwart van het talent van Messi en co., maar de Saudi’s leken wel een heilige
De Saudi Al-Bulaihi brulde
oorlog uit te vechten.
Japan werd aanvankelijk door Duitsland weggespeeld – te veel respect voor de tegenstander. Maar toen hun coach tactisch bijstuurde en een vers kwintet de wei instuurde dat zo hard ronddraafde dat Japan wel met zijn dertienen leek te spelen gingen ook zij erop en erover.
In het echte leven kan sterk nationalisme gevaarlijk zijn, maar in het voetbal maakt de
in Messi’s gezicht. Dat is geen intensiteit, maar intimidatie.
emotie de natie te mogen vertegenwoordigen vooral in underdognaties dopamines vrij die hen boven zichzelf doen uitstijgen. Dat zie je vaak al terwijl ze het volkslied zingen.
Soms overdrijven ze zelfs. Té veel intensiteit komt de kwaliteit van het spel en de sportiviteit niet ten goede. In de eerste minuten van Tunesië-Denemarken voerde Aïssa Laïdouni een tackle uit op een Deen die voetbaltechnisch gesproken geen overtreding was, maar die voor hetzelfde geld de tegenstander in het ziekenhuis had doen belanden. Laïdouni zweepte met gebalde vuist het publiek nog wat extra op.
De Saudi Ali al-Bulaihi bakte het nog bruiner. Hij tikte na de 2–1 Lionel Messi op de schouder en riep tegen hem: ‘You won’t win! You won’t win.’ Dat is geen intensiteit maar intimidatie, en hoort altijd met een