‘Vijf jaar in België: ik liet zelfs een tattoo zetten om dat te vieren’
Bijna elke drie jaar pakte Suparna Arora (27) haar koffers en begon ze elders een nieuw leven. Tot ze in België belandde. Of het haar laatste stop is? ‘Voorlopig wel. Ik houd van Brussel. De stad maakt plek voor je.’
‘Eigenlijk is het dubbel’, zegt Suparna Arora (27). ‘Het is een heerlijk, maar ingewikkeld onderwerp. Voor sommigen is een thuis iets dat je hebt of bouwt. Voor anderen kan het ook een trauma zijn. Maar niemand kan het negeren. Het is iets waar je op een bepaald punt over moet nadenken. Voor mij kwam dat moment al heel snel.’
Van Saudi-Arabië en Dubai naar Ghana, Denemarken en Indonesië. Met soms een tussenstop in India, waar haar roots liggen. Om dan te studeren in het Verenigd Koninkrijk en tot slot te belanden in België. Verhuizen maakte deel uit van Arora’s DNA. Elke drie jaar stak ze haar leven in dozen en koffers en pakte ze die elders weer uit. Eerst omdat haar vader als diplomaat werkte, nadien omdat ze het zelf wilde.
‘Telkens als mijn leven ergens begon te landen, wilde ik opnieuw vertrekken. Ik raakte eraan verslaafd: een leeg canvas, een kans om mezelf heruit te vinden. Al was dat natuurlijk een illusie, en niet de hele waarheid. Het vloeide ook voort uit een gevoel dat ik nergens thuishoorde.’
‘Elke nieuwe bestemming was ook destabiliserend. Op de vraag wat thuis zijn voor mij betekent, kan ik nog altijd niet antwoorden. Al ben ik wel tot dit besef gekomen: je thuisvoelen hangt niet af van het land waarin je woont, maar van de mensen door wie je je laat omringen.’
‘Het is om die reden dat ik in maart een mijlpaal heb gehaald: vijf jaar in België. Zo lang ben ik nog nooit op één plek gebleven. Ik gaf er een groot feest voor en liet zelfs een tattoo zetten om het te vieren. Het zijn de postcodes van Gent en Brussel, waarbij het eerste getal van 1 naar 9 verandert, zoals op een kofferslot.
‘In de eerste stad heb ik gestudeerd, in de tweede woon en werk ik nu. Even klonk Canada of Zwitserland aanlokkelijk, maar dat idee liet ik varen. Ik houd van Brussel. De stad maakt plek voor je. Het maakt niet uit vanwaar je bent, niemand zal je in Brussel aankijken alsof je er niet bij hoort. Het is een paradox: je wordt erkend voor wie je bent, maar tegelijk ben je ook volledig anoniem.’
‘Toen Conner Rousseau vertelde dat hij niet het gevoel heeft in België te zijn als hij door Molenbeek rijdt, dacht ik: komaan, niemand wil dit horen’ Suparna Arora
‘Ik voel me thuis in Brussel. Maar ik vraag me af of dat van België mijn “thuis” maakt. In dat tweede geval zou dat impliceren dat niemand jouw thuis in vraag kan stellen. Dat is niet zo. Een paar jaar geleden stak ik gewoon het zebrapad over en riep iemand: “You fucking immigrant”. Zomaar. Ik vind het best eng hoe iemand anders de macht heeft om jou op zo’n existentieel niveau te raken. Toen Conner Rousseau vertelde dat hij niet het gevoel heeft dat hij in België is als hij door Molenbeek rijdt, dacht ik: komaan. Niemand wil dit horen.’
‘Dat is hetgeen wat me zo frustreert aan personen zoals wij die zich in een tussenruimte begeven: anderen hebben zoveel macht om te beslissen of wij erbij horen of niet. Ik voelde dat vooral toen ik in het VK woonde. Nergens ervaarde ik zo bewust hoe het is als “ander” gezien te worden als daar. Nu volg ik therapie om te ontrafelen welke impact al die jaren op mijn gedrag hebben gehad. Hoeveel ik me in bochten heb gewrongen om in hun logica te passen. Het ging zelfs zo ver dat wanneer ik me voorstelde, ik zei dat ik “technisch gezien” van India ben. Omdat ik zo bang was dat ze me niet zouden accepteren voor wie ik ben.’
‘Dat is iets wat ik nu helemaal niet voel bij mijn vrienden in Brussel. Ik kan kiezen hoe ik eruitzie, wat ik draag, wat ik eet en hoe ik me gedraag. Ik kan mezelf zijn zonder dat ze mij op iets afrekenen. Ik denk dat we een groot deel van onze adolescentie denken dat een thuis de plek is waar onze ouders zijn. Dat is ook ergens logisch. Zij zijn de allereersten in ons leven die een thuis voor ons creëren. Maar als ik nu bij mijn ouders ben, voel ik me niet helemaal thuis.’
‘Ik had sowieso een ingewikkelde relatie met mijn ouders. Vroeger loog ik vaak tegen hen door de cultuurverschillen. Ik kon nooit helemaal open zijn naar hen toe. Bij mijn vrienden is dat anders. Maar dat maakt me ook bang. Brussel is voor velen een stad van komen en gaan. Twee van mijn beste vriendinnen zijn van plan om te verhuizen.’
‘Voorlopig blijf ik nog even hier hangen. Of België mijn laatste stop is? Dat weet ik niet. Ik durf niet te ver in de toekomst te kijken. Dat komt vooral door de klimaatverandering. Er zijn nu al plekken op de wereld waar groepen hun thuis moeten verlaten door het klimaat. En dat zal er binnen twintig jaar niet beter op worden. Ik denk dat onze perceptie van waar wij wonen, wat wij doen en waar onze thuis is op het punt staat radicaal te veranderen.’
Wat is thuis zijn? En waarom is het zo essentieel om je thuis te voelen? Het zijn vragen die me soms hebben wakker gehouden doorheen mijn leven. En net zoals mij nog veel anderen die tussen verschillende werelden navigeren. Voor de podcastreeks Klaarwakker sprak ik 21 uur lang met experts en twintigers die zich in dat gevoel herkennen, zoals Suparna Arora. Een pasklaar antwoord hebben we niet gevonden, maar misschien wel een begin naar de juiste woorden. (sa)
Beluister Klaarwakker in onze app of via
standaard.be/ klaarwakker
omdat Engel in 2020 zonder toestemming de rekening van zijn dansvakantie-initiatief begon te gebruiken voor donaties aan Viruswaarheid. Daarna omdat Engel 50.000 euro aan donaties aan zichzelf overmaakte om aan een persoonlijke betalingsverplichting te voldoen, een bedrag dat hij later terugboekte. De voormalig dansleraar werkte vervolgens niet mee met het onderzoek dat ING naar hem en zijn bankzaken instelde.
Viruswaanzin
Vorig jaar besloot ING daarom de bankrekening van Viruswaarheid te blokkeren. Die beslissing moest na een kort geding worden teruggedraaid: de rechtbank vond de sanctie te zwaar, ING moest Viruswaarheid voor minstens vier maanden onderdak bieden. Toen die voorbij waren, besloot de bank alsnog tot een permanente relatiebreuk.
Na de uitspraak zei Engel tegen de Nederlandse krant NRC al dat de blokkade eigenlijk een ‘indirect verbod’ was op Viruswaarheid. ‘We hebben nog tien juridische procedures lopen, hoe gaan we die nu betalen?’
Viruswaarheid is in 2020 opgericht als Viruswaanzin. Het keerde zich tegen de Nederlandse coronamaatregelen, zoals de avondklok. Viruswaarheid stapte geregeld naar de rechter om een verbod op zulke maatregelen af te dwingen, maar dat lukte nooit.
Majda Ouhajji, Jorit Verkerk
© NRC