Humor redt overbodige Disney-fantasy
Een profetie over een meisje dat is voorbestemd om met haar Krachten het Kwaad te overwinnen. Een bont groepje reisgenoten op een queeste, terwijl dat meisje haar lotsbestemming ontdekt en aanvaardt. Klinkt dat vertrouwd? Zo niet, dan heeft u de afgelopen 40 jaar geen enkel fantasyboek gelezen, noch dito film of serie bekeken. De plot van de nieuwe Disney+-serie is zo generiek, dat je haast vanzelf in de parodie verzeilt. Dat doet Willow nochtans – nèt – niet.
Waarom wordt Willow weer uit de kast gehaald? Alvast niet omdat het zo’n grote hit was – de film flopte indertijd, vooral vanwege te hoge verwachtingen. De naam George Lucas op de generiek als scenarist en producent schepte veel te hoge verwachtingen – het publiek hoopte op een nieuwe Star wars of Indiana Jones, en dat had Lucas simpelweg niet meer in zijn mars.
Lucas botvierde wel zijn vreemde fascinatie met kleine, schattige wezentjes. In The return of the jedi (1983) bleef die nog net binnen de perken, al werkten die ewok-teddybeertjes veel Star wars-fans toen al behoorlijk op de zenuwen. Een van de acteurs in ewokpak was de piepjonge Warwick Davis. Die kreeg in 1988 de titelrol aangeboden in Willow. Hij speelde een jonge nelwyn (een volk van kleine wezens) die ervan droomt een magiër te worden. Willow moet een baby redden uit de handen van de boze koningin Bavmordan, met de hulp van zwaardvechter Madmartigan (Val Kilmer).
Willow heeft een paar leuke momenten, al mist het totaal de charme van, pakweg, het één jaar eerder uitgekomen The princess bride. Maar beide films zijn in de jaren 90 (en daarna) veel op tv vertoond op een kindvriendelijk uur, en als video verkocht. En dus bewaren heel wat veertigers die nu kinderen hebben, er rozige herinneringen aan. En, tja: toen Disney de Star Wars-winkel van Lucas kocht, bleken de rechten op Willow ook ergens onderin de doos te zitten.
En daarom is Warwick Davis 34 jaar later terug als Willow. De baby, Elora Danan (Ellie Bamber), is intussen volwassen, maar zich niet bewust van haar identiteit en haar magische krachten. En uiteraard is het Willow die haar moet helpen haar lotsbestemming te vinden. Zo’n flets verhaaltje kun je maar op één manier redden: met een flinke dosis humor. En die is er. Weliswaar niet in die mate dat het een parodie op het genre wordt à la Disenchantment. Maar wanneer, bijvoorbeeld, de boef Boorman het verhaal vertelt van een magisch harnas, onderbreekt prinses Kit hem ongeduldig. Waarna hij klaagt: ‘Jullie jongelui hebben gewoon zero aandachtsspanne voor epische verhalen.’
Davis pakt nog altijd goed op het scherm en kan een ironische punchline afleveren, maar een veelzijdige acteur is hij niet. Gelukkig is er een jeugdige en diverse cast en zijn er vinnige dialogen vol sarcastische verwijzingen naar 2022. Door de vaart en frisse vertolkingen wordt dit uiteindelijk best verteerbare Disney-familiekost voor de winterdagen.
Davis kan een ironische punchline afleveren, maar een veelzijdige acteur is hij niet