Een reeks die de lente doet vergeten
De lente is in het land. De zon schijnt, de vogeltjes fluiten. Maar wie nog geen afscheid wil nemen van de winterse duisternis, en liever in een diepe put kruipt, kan altijd naar Northern lights kijken. Een dramareeks die de lentekriebels doet vervliegen als lucht uit een leeglopende fietsband.
De reeks speelt zich af in Dublin en draait rond Áine en Lloyd, twee mensen die elkaar schijnbaar toevallig ontmoeten. Het zijn gebroken zielen die over een diep trauma proberen te raken. Zij verloor haar vriend aan zelfmoord, de oorzaak van zijn verdriet komt pas later aan bod. We weten alleen dat het moeilijk gaat tussen hem en zijn Belgische vriendin Denise (Jennifer Heylen), die een bedevaart maakt om zichzelf terug te vinden – een nogal knullige verhaallijn.
Flashbacks vertellen ons hoe de personages op dit punt in hun leven zijn gekomen. Dat is de structuur van de reeks: praten, flashback, praten, flashback. Verder gebeurt er eigenlijk niets. Dat wordt snel saai.
De reeks is gebaseerd op een theaterstuk, geschreven door Stephen Jones, die de hoofdrol van Lloyd speelt. Mogelijk werkt die structuur goed op een podium. Daar zit je met je neus op twee personages die elkaar, dankzij hun verhalen van smart, steeds meer vinden. Maar in een tv-serie zit je zes uur lang naar pratende, ongelukkige mensen te kijken, met constante flashbacks ertussen.
Praten, flashback, praten, flashback; dat is de structuur van de reeks. Verder gebeurt er eigenlijk niets
We hebben het theaterstuk niet gezien, maar recensies in Ierse media loofden vooral de humor die daar blijkbaar van uitging. Het blad TheArtsReview schreef zelfs dat “de humor hetgene is waardoor Northern lights echt schittert”. Het is dan een raadsel waarom de tv-adaptatie alle humor schrapt. De reeks is nooit, op geen enkel moment, enigszins grappig. Ze ademt louter ernst en gewicht. De totale afwezigheid van humor maakt dat er geen enkele adempauze is in die zee van verdriet. Zo valt het allemaal erg zwaar op de maag.
Nochtans verkent de serie belangrijke thema’s, over verdriet dat voor veel mensen herkenbaar zal zijn. Over afscheid, verlies, over achterblijvers die lijden onder schuldgevoelens. Die emoties worden door de acteurs mooi vertolkt. Zeker Elva Trill, die Áine speelt, is indrukwekkend. En ‘onze’ Jennifer Heylen, die ons al zo vaak heeft doen schaterlachen, is er in Northern lights zowaar in geslaagd om ons te doen huilen. Ook dat was een heel nieuwe ervaring.
In de allerlaatste minuten van de zesdelige serie wordt er uiteindelijk toch nog een lichtpuntje gevonden. Al voelt het geforceerd aan, en het kalf is dan reeds verdronken. De kijker ligt tegen dan in scherven, kapot op de grond. De lente voelt ver weg.