Meer holle frasen met een uitroepteken!
Stop de persen! De Europese Unie vraagt Israël voorzichtig om alstublieft op te houden met het bulldozeren en platgooien van Gaza. Toen de Europese leiders donderdagavond met die oproep naar buiten kwamen, regende het nieuwsflashes. De kranten pasten op de valreep hun voorpagina aan zodat de lezers er niet naast zouden kijken. “Een sterk en eensgezind standpunt”, orakelde Europees president Charles Michel op X en voor de zekerheid zette hij er een uitroepteken achter.
Al vijf maanden vallen er ononderbroken bommen op die kleine strook land achter de hoge muur waar Palestijnen als beesten bijeengedreven zitten. Huizen zijn in brand gestoken en verwoest. Er zijn meer dan 30.000 doden, voor een groot deel kinderen. Het aantal gewonden is niet meer te tellen. Levensnoodzakelijke goederen zijn schaars, Israël laat ze amper binnen. De gezondheidszorg is ingestort, mensen hebben honger en het wordt elke dag erger.
Eindelijk vraagt de Unie Israël om wat te dimmen. Een schildpad met een oriëntatieprobleem en een manke poot gaat sneller tot de actie over. Dat is niet eens een verwijt aan Michel of andere Europese gezagsdragers. De spelregels schrijven voor dat er pas gezamenlijke standpunten worden ingenomen als alle lidstaten zich daar helemaal in kunnen vinden. Omdat meerdere hoofdsteden op de rem trapten, lukte het niet eerder om zelfs over het simpelste verzoek overeenstemming te bereiken: stop met het stelselmatig doden van gewone
Palestijnen. Dat sommige landen altijd weer aarzelen, zegt zowel iets over de dubieuze afstelling van hun kompas als over het eindeloze krediet dat Israël om meerdere redenen blijft genieten.
Dat de Unie zich nu toch laat horen, heeft dan nog veel te maken met de Amerikanen, die eindelijk tot het inzicht lijken te komen dat het onmenselijk wreed is om op genadeloze terreur met blinde wraak te antwoorden. Iedereen met een halve gram verstand realiseert zich intussen dat uit die interventie alweer een volgende generatie strijders zal opstaan. Het Midden-Oosten en wijde omgeving zullen er alleszins niet veiliger op worden. Jongetjes van elf kijken naar hun gebombardeerde huis, ze zien de afgerukte armen en benen van hun broers en zussen, geplet onder het smeulende puin, terwijl volwassenen huilen, onder stof en bloed, en kinderen door merg en been krijsen omdat ze zonder verdoving geopereerd worden.
Dat klinkt pathetischer dan gepast is in een column, maar het is dagelijkse realiteit en het valt niet omfloerster te omschrijven. Die jongens zullen over enkele jaren heus niet allemaal de rug rechten, olijven bijeenharken en studeren voor boekhouder of timmerman. Gek toch dat er nog mensen zijn die zich afvragen hoe Hamas en co. aan hun
Eindelijk vraagt de Unie Israël om wat te dimmen. Een schildpad met een oriëntatieprobleem en een manke poot gaat sneller tot de actie over
leden raken en waarom ze toch zo fanatiek zijn.
In elk geval, nadat haast de hele wereld Israël al tot terughoudendheid heeft opgeroepen, sluit ook de Europese Unie, als zelfverklaard geweten van de mensheid, zich daar sinds vorige week bij aan. In woorden toch, want daar houdt het alweer op. Over de stok achter de deur wordt niet gesproken, zelfs niet tussen de regels of in de kleine letters. Het blijft bij holle frasen die zelfs met een uitroepteken erachter betekenisloos zijn. Er zijn nochtans mogelijkheden om Israël onder druk te zetten. Het land handelt intens met de EU en doet dat aan gunstige voorwaarden. Het neemt deel aan allerlei onderzoeken waar ook onze universiteiten aan meewerken. Er lopen allerlei gemeenschappelijke programma’s, niet zelden ook in de militaire sfeer.
Bij de Russische inval in Oekraïne konden de bruggen met Moskou, terecht, niet snel genoeg worden opgeblazen. Wie selectief is in zijn gepreek over het belang van internationaal recht, fundamentele vrijheden en respect voor menselijke waardigheid, verliest zijn geloofwaardigheid, niet alleen in de rest
van de wereld, maar ook bij de eigen onderdanen.
Onderneemt de Unie dan helemaal niets terwijl zich in Gaza dat drama voltrekt? Toch wel! Vorige week ging een Europese delegatie op bezoek bij de Egyptische veldmaarschalk Abdel Fatah Al-Sisi, die zijn land niet alleen in een ijzeren greep houdt, maar ook bovenaan in het klassement van landen met de meeste mensenrechtenschendingen. De Europeanen hadden een grote zak geld (meer dan 7 miljard euro) bij zich en slechts één verzoek voor de dictator: hou migranten tegen. Als de Palestijnen zouden vluchten uit hun inferno, moet AlSisi erop toezien dat ze niet naar Europa komen. Hij mag ze de Rode Zee in laten marcheren, er sprinkhanen op loslaten, ze in een piramide steken of desnoods opsluiten in de grafkamer van Toetanchamon, zolang ze maar niet de boot richting Europa nemen. En als hij nog een miljard of drie, vier extra nodig heeft, dan moet hij maar een seintje geven. Dat harken we wel bijeen. Zeg niet dat we niet vooruitziend zijn in onze omgang met het Midden-Oosten!