Red de natuurherstelwet

Het Europees Parlement keurde eind februari de Europese natuurherstelwet goed, een beslissing die een grote overwinning en een belangrijke stap vooruit was voor de bescherming van onze planeet. Die wet bood een sprankeltje hoop te midden van een groeiende milieucrisis. Zoals alle wetten die aangenomen worden door het Europees Parlement, moest dat voorstel dan naar de Raad van de Europese Unie, wat een formaliteit had moeten zijn.

Mijn optimisme werd snel getemperd toen ik las dat premier Alexander De Croo (Open VLD) achter de schermen actief geprobeerd zou hebben om andere landen te overtuigen de wet niet te steunen in de Raad. Als die beweringen kloppen, dan is dat een regelrechte schending van zijn rol binnen het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie, maar ook van het algemeen belang van de Europese burgers en de toekomst van onze planeet. Feit is dat de natuurherstelwet maandag afgeklopt had moeten worden in de Raad, maar dat De Croo vrijdag liet weten dat het punt van de agenda zou worden gehaald omdat er ineens niet genoeg draagvlak meer is om de wet goed te keuren. Als je het woord draagvlak uit de mond van politici hoort komen, belooft dat nooit veel goeds.

Op 14 juli 2022, een jaar na de overstromingen die het leven kostten aan 39 mensen, onder wie mijn goede vriendin Rosa, gaf De Croo een herdenkingsspeech die nog altijd in mijn geheugen gegrift staat. Hij eindigde met de belofte actie te zullen ondernemen en hoop te bieden aan de getroffenen.

Hij nam mij als getuige in zijn belofte om meer klimaatactie te ondernemen, hij zei dat het aan hem was om mij weer hoop te geven. Waar is die beloofde hoop nu? Ik zie alleen politieke manoeuvres die de bescherming van onze planeet tegengaan. Is dat het leiderschap waarop we moeten vertrouwen?

Te vaak heb ik de voorbije jaren gezien hoe cruciale beslissingen over onze toekomst naar de achtergrond worden gedrongen, terwijl economische belangen primeren. Het doet bijna fysiek pijn om te zien hoe klimaatactie en mensenrechten worden verwaarloosd ten gunste van de wensen van de industriële lobby’s en het kortetermijngewin van de politiek in eeuwige verkiezingsmodus.

Op 17 juni hebben we een laatste kans om de natuurherstelwet door de Raad te laten goedkeuren, die dan nog onder leiding van België zal staan. Er ontbreekt maar één land om de wet goed te keuren. Het is tijd voor België om zijn vooraanstaande diplomatie in te zetten om dat te bewerkstelligen. Laten we niet als vernielers van de natuur de geschiedenisboeken ingaan, maar als verdedigers ervan. We kunnen geen politici tolereren die eerst loze beloftes maken, dan pauzeknoppen willen indrukken en tenslotte onze planeet naar de knoppen durven te helpen. Zonder herstelde natuur zullen ook zij uiteindelijk verdrinken.

Benjamin Van Bunderen Robberechts is de initiatiefnemer van Climate Justice For Rosa. Deze week schrijft hij De mening in DS Avond.