Italiaanse vechtjas die in België de stiel leerde
Negen jaar na haar eerste triomf trok Elisa Longo Borghini opnieuw de Ronde van Vlaanderen naar zich toe. Na een jaar waarin ze zich vertwijfeld afvroeg of ze ooit nog de oude zou worden, staat de Italiaanse van Lidl-Trek weer helemaal aan de top.
Het was het eerste wat Elisa Longo Borghini (32) zondag vertelde nadat ze in een sprint tegen de Poolse Katarzyna Niewiadoma en haar Nederlandse ploeggenote Shirin van Anrooij de Ronde van Vlaanderen had gewonnen: dat ze haar overwinning bovenal wilde opdragen aan haar trainer Paolo Slongo, “omdat hij simpelweg een topper is”.
Slongo, in wielerkringen bekend als voormalige coach van oud-Tourwinnaar Vincenzo Nibali, is de man die Longo Borghini’s carrière weer op de rails hielp na een erg moeilijk 2023. In het voorjaar was de Italiaanse door een coronabesmetting een maand uit competitie moeten blijven. Maar vooral vanaf de zomer had ze zwarte sneeuw gezien, met eerst een opgave in de Giro na een zware val terwijl ze tweede stond in het klassement, en vervolgens een vervroegde aftocht uit de Tour vanwege een huidinfectie terwijl ze in de running was voor een podiumplaats.
De Ronde van de Emiraten begin februari was pas de eerste wedstrijd die ze tot een goed einde bracht sinds ze in juni vorig jaar de nationale trui veroverde. “Paolo heeft eerst de mens hersteld en vervolgens ook de atlete helemaal heropgebouwd. Terwijl ik hem soms zei dat ik nooit meer de oude zou worden, bleef hij in mij geloven. Hij heeft me weer aan het winnen gebracht”, aldus Longo Borghini, die in de Omloop Het Nieuwsblad al derde was geworden in de sprint achter Marianne Vos en Lotte Kopecky en in de Strade Bianche als laatste Kopecky weerwerk had geboden.
Sportieve genen
De uit Ornavasso (Piemonte) afkomstige Longo Borghini kreeg haar sportieve genen via haar moeder Guidina Dal Sasso mee, die tussen 1984 en 1994 als langlaufster drie keer deelnam aan de Olympische Winterspelen. Elisa’s elf jaar oudere broer effende het wielerpad: Paolo Longo Borghini maakte tot eind 2014 deel uit van het profpeloton en stond als helper bij onder meer Liquigas drie keer aan de start van de Ronde van Frankrijk.
Elisa Longo Borghini schreef Vlaanderens Mooiste op haar naam negen jaar na haar eerste triomf in Oudenaarde. “In 2015 was ik nog een jong meisje en wist ik niet wat me overkwam. Nu heb ik meer maturiteit en ben ik me meer bewust van wat ik realiseer. Niets kan als vanzelfsprekend worden beschouwd in het wielrennen, net zo min als in het leven.”
De tweevoudige Ronde-winnares noemt zichzelf erg schatplichtig aan België. “Dat ik de renster ben geworden die ik ben, dank ik aan het feit dat ik op jonge leeftijd naar hier ben gekomen. Op deze wegen leerde ik koersen. In België leerde ik ook wat slecht weer is en hoe daarmee om te gaan.” Longo Borghini woonde in het begin van haar carrière bij haar toenmalige vriend in het Oost-Vlaamse dorp Pollare (Ninove).
De viervoudige Italiaanse wegkampioene staat bekend om haar vechtlust en grote motor. “Ik ben niet heel snel, maar na een lange en harde wedstrijd zoals de Ronde van Vlaanderen komt het aan op efficiëntie en frisheid. Ik wil ook Jacopo bedanken, die me op training met bordjessprints ( naar verkeersborden toe, red.) mijn eindschot heeft helpen aanscherpen.” ‘Jacopo’ is Jacopo Mosca, de ploegmaat bij Lidl-Trek met wie ze vorige herfst in het huwelijksbootje stapte.
In Parijs-Roubaix?
Of Longo Borghini zondag in Parijs-Roubaix voor de dubbel gaat, kon ze op haar persconferentie zondagavond nog niet helemaal bevestigen. “Normaal stond Roubaix niet op mijn programma ( Longo Borghini doet ook mee aan de Ardennenklassiekers, red.) en was ik eerste reserve, maar ongelukkig genoeg kwam Lizzie ( Deignan, red.) in de Ronde al op de eerste kasseistrook ten val en brak daarbij een arm. Ik zal horen wat het team nu van mij verlangt.”
“Ik moest een stap terugzetten om er twee vooruit te zetten, maar ik heb een harde kop”
De situatie doet denken aan die van twee jaar geleden. Ook toen werd de naam van de Italiaanse maar een paar dagen voor de start van de Helleklassieker aan de deelnemerslijst toegevoegd. Longo Borghini had dat voorjaar lang gesukkeld met sinusitis en noodgedwongen een paar klassiekers overgeslagen. Het belette haar evenwel niet om na een solo van ruim dertig kilometer de velodroom als winnares te bereiken.
Haar zegegebaar toen – ze klopte zichzelf op de helm – en vooral de uitleg die ze erbij gaf, waren veelzeggend: “Ik moest een stap terugzetten om er twee vooruit te kunnen zetten, maar ik heb een harde kop.”