Ethan Coen debuteert solo met kolderieke roadmovie
Drive-away dolls
Van: Ethan Coen
Met: Margaret Qualley, Geraldine Viswanathan, Beanie Feldstein, Colman Domingo (84min.)
In de bioscoop ★★★☆☆
FILM Drie jaar geleden bracht Joel Coen met The tragedy of Macbeth zijn eerste solofilm uit. Met Drive-away dolls debuteert zijn broer Ethan nu ook solo.
De bejubelde broers Coen ( No country for old men, The big Lebowski) maken tegenwoordig niet langer samen films. Het brengt onze frères Dardenne maar beter niet op ideeën.
Na hun bij elkaar gesprokkelde omnibus The ballad of Buster Scruggs gaf Ethan te kennen dat het filmmaken hem te veel een karwei was geworden. Mij niet gezien, zei Joel, en hij kwam in 2021 solo met The tragedy of Macbeth. Om het nog een beetje huiselijk te houden nam Frances McDormand, zijn echtgenote, de rol van Lady Macbeth op zich.
Intussen ging het bij Ethan weer kriebelen. Maar niet zo hard dat hij opnieuw bij zijn grote broer aanbelde. Voor Drive-away dolls, een dolle roadtrip van twee lesbische vriendinnen, diepte hij een scenario op van jaren terug. Eentje dat hij met vrouwlief Tricia Cooke schreef. Een onbekende in hun oeuvre is zij overigens niet: Cooke monteerde enkele van hun films.
Als die soloprojecten één ding uitkristalliseren, dan is het wel wat welke broer naar de schrijftafel brengt. Joel is als oudste de ernstige van de twee, gravitas is zijn meug. Ethan trekt duidelijk liever de lolbroek aan.
Drive-away dolls is een geinige bedoening, niet vies van een pets schunnigheid. Stond Cooke haar naam er niet mee onder, dan hadden we Ethan als een vettig pubertje ontmaskerd. Het zal Jamie (Margaret Qualley) worst wezen. Zij laat zich de geneugten van cunnilingus welgevallen, of van de groepsactiviteit muilen-en-doorschuiven. Haar metgezel en belezen tegenpool Marian (Geraldine Viswanathan) houdt het liever wat minder losbandig.
Een kolderiek reisje kan maar (een beetje) spannend zijn als in die geleende auto onbedoeld iets mee aan boord is, waar vervolgens een bende schorem jacht op maakt.
Inventief of schrander draait deze komedie niet uit. Het plot is triviaal, maar de humor zit in de fratsen op hun pad. Met hun vertolkingen maken de actrices gelukkig veel goed. In piepkleine cameo’s duiken ook Pedro Pascal en Matt Damon op. En een muurdildo.
Nu en dan gaat de motor sputteren. De filmmaker lijkt er zich bewust van: al na 80 minuten knipt het zaallicht aan. Toch zit je in de laatste minuut nog te grinniken. Drive-away dolls, faliekant geflopt in de VS, is geen grand cru. Coenesk is hij zeker, en dat blijft een keurmerk.
Is dit het einde van een duo, uitgerekend veertig jaar na hun debuut Blood simple? Ethan liet weten dat de film een vervolg krijgt als deel van een drieluik. Niets is definitief, blijven de twee intussen bij hoog en bij laag beweren. Er zit evenmin een haar in de boter. Zolang ze het daar eens over zijn, is er hoop.