Nonkels zijn niet opgewassen tegen racisme
Nonkels (seizoen 2)
Te bekijken op Streamz, binnenkort op Play4
★★★☆☆
Twee jaar geleden stonden Play4 en Streamz zelf te kijken van het succes van Nonkels. De sitcom was een berekende gok. Het verhaal nodigde uit tot kerktorenhumor zoals we die kennen van Eigen kweek, FC De Kampioenen en de series van Jan Eelen: drie karikaturale West-Vlaamse nonkels worden door de komst van een Kameroense vluchteling uit hun vastgeroeste gewoontes gewipt. Het West-Vlaams gegrap en gegrol vol raciale stereotypes flirtte volgens critici dan weer met de houdbaarheidsdatum.
De Vlaming zal het worst wezen. Die sloot de nonkels in zijn armen, zoals de gebroeders Persyn na veel vijven, zessen en nog veel meer misverstanden uiteindelijk ook met Innocent (Blaise Afonso) hebben gedaan. In het tweede seizoen, dat sinds deze week op Streamz staat, heeft de Kameroener een schijnhuwelijk hoog te houden met nonkel Pol (Wim Willaert). Knap lastig, want op de inburgeringscursus maakt hij kennis met de bevallige Safa (Assa Sylla). De situatie ontlokt alvast een geestige, scherpe sneer bij twee bevriende agenten: “In een echt huwelijk doe je wat je wilt. Ga je vreemd, ga je naar de hoeren, je doet maar. Maar jullie zitten in een schijnhuwelijk. Er wordt wel verwacht dat je de schijn ophoudt.”
Veel meer maatschappijkritiek hoeft u niet te verwachten. De groteske humor leunt dichter aan bij parodie dan satire. Bij de Persyntjes dreigt een familieruzie, wanneer Luc (Jelle De Beule) een baan krijgt bij Tuin Van Eeden, de concurrent van zijn kunstgrasverkopende broer Willy (Rik Verheye). Daar zwaait de geslepen bedrijfsleider Christian de plak. Wim Opbrouck zet hem schitterend neer als een soort Jean-Marie Dedecker uit de middenstand. Ook actrice Isabelle Van Hecke vindt het perfecte midden tussen uitvergroting en herkenbare kleinmenselijkheid als Carine, de verzuurde vrouw des huizes. De acteurs halen het maximum uit de soms erg flauwe grappen. Saai of ergerlijk wordt het nooit.
Ongemakkelijk dan weer wel. Nonkels trekt zich maar moeilijk uit de slag met Innocent. Op zijn afkomst na mist het personage persoonlijkheid. Die afkomst dwingt de makers wel om te dealen met racisme en daar lijken ze niet tegen opgewassen. Subtiel racisme mag dan te kijk worden gezet, het wordt ook weer even snel vergoelijkt als “goede bedoelingen” of “onhandigheid”. Nog gekker wordt het wanneer een bijrol, zoals een cryptofascistische flik of een onverdraagzame bowlingspeelster, onversneden racistisch is. Dan lijkt het deel van het behang: iets dat er is, maar waar niemand tegenin gaat. Evenmin is er oog voor wat dat doet met de personages van kleur. Met veel goede wil kan dat gelezen worden als de weerspiegeling van een racistisch klimaat, maar de reeks toont te weinig tanden om ons dat te doen geloven. Zo is Nonkels eerder een product van een bepaald klimaat dan een commentaar erop.
De acteurs halen het maximum uit de soms erg flauwe grappen. Saai of ergerlijk wordt het nooit