Hoe mateloos irritant zijn toch die betweters van links

Het grote gelijk van woke links heeft een nieuw hoogtepunt van zelfgenoegzaamheid bereikt, vindt Mia Doornaert.

Van de pot en de ketel gesproken. De linkse filosoof en vakbondsman Robrecht Vanderbeeken ziet in zijn recente opiniestuk (DS 4 april) niets dan censuur en “slaafsheid” in Vlaanderen. Dat komt doordat de Vlaams-nationalisten “de VRT aan de ketting leggen” en de cultuur censureren.

Je moet maar durven. De afgelopen decennia is de cultuurwereld juist slaafs in de pas gaan lopen van een ‘links’ dogma, van een taalpolitie, van een boycot (alias cancelcultuur) van foutgelovigen. Die cultuurwereld spuit bovendien voortdurend kritiek op de N-VA van Jan Jambon, ministerpresident en minister van Cultuur.

Blijkbaar hoeft niemand daarbij schrik te hebben voor zijn subsidies. Waar zit de onverdraagzaamheid? Jambon heeft linkse voorgangers gehad die minder lankmoedig waren.

Maar volgens Vanderbeeken loert na 9 juni een onnoemelijk gevaar. Rechts klaagt over ‘activistische’ rechters, dus dreigt er druk op de rechter

Genuanceerd debat is moeilijk geworden doordat de linkerzijde kritiek afdoet met haar preventieve verdachtmaking en taalpolitie

lijke macht. Ja maar, wie wil er een gouvernement de juges? Waar is dan de scheiding der machten?

Een ‘gedicht’ van een van de Antwerpse stadsdichters, Ruth Lasters, werd in 2022 afgewezen door een N-VA-schepen. Tja, ‘Losgeld’ was een politiek correct pamfletje dat ze samen met enkele leerlingen had geschreven, en dat net zo goed door ChatGPT bedacht had kunnen zijn.

Racist!

Wat het stuk van Vanderbeeken zo mateloos irritant maakt, en wat er in het algemeen de oorzaak van is dat woke links zoveel weerzin opwekt, is de grenzeloze zelfgenoegzaamheid, de onwankelbare zekerheid van het eigen gelijk. Door wie is genuanceerd debat zo moeilijk geworden? In grote mate door die linkerzijde, die kritiek afdoet met haar arsenaal van preventieve verdachtmaking en taalpolitie. U roept ‘activistische rechters’? U bent Vlaams Belang! U hebt vragen bij ongecontroleerde immigratie? U bent racist! U hebt klachten over de onmiskenbaar toegenomen onveiligheid? U loopt uiterst rechts achterna! Wie is er dan onverdraagzaam?

Helemaal irritant wordt het als je ziet dat Vanderbeeken publiceert bij EPO. Die uitgeverij is destijds opgericht door Amada, de voorloper van de PVDA/PTB. Die maoïstische moraalpredikanten hebben het meest onderdrukkende regime ter wereld, dat van Noord-Korea, goedgepraat. Ze hebben de ogen gesloten voor de hel van de goelag, en Mao’s Grote Culturele Revolutie toegejuicht, die buitengewoon bloeddorstig en wreedaardig was. Ze staan altijd klaar met kritiek

tegen iedereen die ooit ‘fout’ is geweest. Maar zelf hoeven ze nooit rekenschap af te leggen. En nog altijd zijn hun grote vijanden niet de dictaturen van deze wereld, maar de systemen van vrijheid.

Verfrissende les

Het doet me denken aan de tegenstelling tussen Jean-Paul Sartre en Albert Camus. Sartre had de nazibezetting heel comfortabel doorgebracht: hij kon gewoon doorgaan met schrijven en zijn toneelstukken laten opvoeren. Aan het hoofd van zijn verzetsblad Combat riskeerde Camus door de Gestapo gearresteerd en gemarteld te worden. Na de oorlog zat Sartre op de eerste rij om de doodstraf te eisen voor de collaborateurs. Camus bleef trouw aan zijn principiële afwijzing van de doodstraf.

Camus was dan ook de filosoof en schrijver die na de ‘dood van God’ die religie niet inruilde voor de seculiere religie van het communisme. De gapende leegte maakte hem ook niet nihilistisch. Hij bleef geloven in een engagement voor een wereld van waarheid en vrijheid. Zo zei hij het in zijn toespraak toen hij in 1957 de Nobelprijs Literatuur kreeg: “De waarheid is mysterieus, ze blijft ons ontwijken, ze is steeds opnieuw te veroveren. De vrijheid is gevaarlijk, even hard om mee te leven als begeesterend. We moeten naar die twee streefdoelen toe gaan, moeizaam maar vastberaden, op voorhand al wetend dat we zullen struikelen op die lange weg.”

Wat een verfrissend actuele les in bescheidenheid, in openheid van geest aan alle betweters over de ‘juiste kant van de geschiedenis’.