Schuldig aan tergend trage televisie
Tegenstanders van volksjury’s halen als argument voor de afschaffing ervan weleens aan dat assisenprocessen vaak onnodig lang duren. Een herkenbaar gevoel voor wie alle acht afleveringen van Assisen: de insulinemoord bekijkt.
In het tweede seizoen van Assisen, het interactieve rechtbankdrama waarin de kijker zelf over schuld of onschuld beslist, dient een grootvader (Gène Bervoets) zijn verlamde kleindochter een fataal shot insuline toe. Aan het publiek om te beslissen of het om moord of om een daad van barmhartigheid ging. Sinds het paardenmeisje van haar geliefde knol viel en in een rolstoel belandde, wilde ze immers niet meer leven. Of dat is toch wat opa beweert.
James Cooke bedacht Assisen ooit als theaterconcept, waar nog steeds nieuwe voorstellingen van worden gemaakt. Na een wurgmoord, een sterrenmoord en zelfs een pizzamoord is men inmiddels aan een kotmoord toe. De formule werkt ongetwijfeld beter in een theaterzaal, waar de interactie rechtstreeks is en waar iets meer rechtbankgevoel hangt dan in de zetel thuis. Nog een voordeel: een toneelstuk duurt doorgaans veel minder lang dan een achtdelige tv-reeks.
Tenzij het echt de bedoeling was om de trage werking van de rechtsgang te illustreren, lijken acht afleveringen meer dan de magere plot van Assisen: de insulinemoord verdraagt. Jammer genoeg besloten de makers dan maar om het verhaal eindeloos uit te rekken door het aan te vullen met flauwe flashbacks en doelloze zijsporen (de nevenplot met Bert Haelvoet als creepy cowboy was écht niet nodig).
In de scènes in het assisenhof is het nog genieten van het sympathieke steekspel tussen de procureur en advocaat die met gepaste theatrale flair vertolkt worden door acteurskoppel An Miller en Filip Peeters, maar alles wat zich buiten de rechtbank afspeelt, is langdradig en uiterst manipulatief. Elke scène van het achtergrondverhaal schreeuwt drama en depressiviteit, van de trieste blauwe gloed die over het hele gebeuren hangt tot de erg aanwezige muziek van Justine Bourgeus (Tsar B).
Aangezien de schuldvraag waarover de kijker uiteindelijk moet beslissen in dit tweede seizoen vooral draait om de vraag of kleindochterlief wel echt dood wilde, en de miseen-scène van zowat elke episode je weinig subtiel duidelijk maakt dat zulks zomaar eens het geval zou kunnen zijn, wordt het hele opzet van Assisen onderuitgehaald.
Wat overblijft, is tergend trage televisie die doet alsof de kijkers een vrije keuze hebben, terwijl hun op elk moment precies verteld wordt wat ze horen te denken en te voelen.
De formule werkt ongetwijfeld beter in een theaterzaal, waar de interactie rechtstreeks is
Freelancerecensent
tionerende medische infrastructuur meer over is.
Bananen: 7,50 euro per kilo
De grenspost van Erez liep zware schade op bij Hamas’ aanval op 7 oktober en is dus niet onmiddellijk operationeel. Matthew Miller, de woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, toonde zich maandag optimistisch en vermoedde dat de eerste hulpkonvooien in de loop van deze week al door Erez zullen rijden. Waarom de opening slechts “tijdelijk” is, en hoe lang die zal duren, blijft voorlopig onduidelijk.
“De Israëlische aankondiging dat het meer hulp wil doorlaten, toont dat druk van buitenaf werkt”, zei Omar Shakir, directeur Israël en Palestina voor Human Rights Watch, dinsdag naar aanleiding van een nieuw rapport van HRW. Daarin kaart de organisatie aan dat Israël honger inzet als wapen tegen de bevolking van Gaza. Vrijdag waren al zeker 32 doden door ondervoeding en uitdroging geteld, onder wie 28 kinderen. Op dit moment houdt de hongersnood vooral in het noorden huis. Denktank International Crisis Group waarschuwde maandag dat hetzelfde scenario dreigt in het zuiden als het Israëlische leger zijn aanvalsplannen op Rafah doorzet.
Toch blijven de Israëli’s ontkennen dat honger een dodelijk probleem is in Gaza. Het agentschap Cogat deelde maandag nog op sociale media foto’s van marktkramen vol aardappelen, tomaten en gebak op een markt in het noorden van Gaza. Een beeld van een kraam die bananen verkoopt, naar eigen zeggen zondag vastgelegd, zette kwaad bloed. De foto verscheen voor het eerst vrijdag op de Palestijnse nieuwssite Ramallah News met als bovenschrift: “Bananen bereiken voor het eerst in zes maanden de markten in Gaza.” De prijs zou omgerekend 7,50 euro per kilogram bedragen.
Alleen wie na zes maanden oorlog nog voldoende financiële reserves heeft, kan doorgaans vers eten van de markt betalen. Behalve bananen zijn ook producten als rijst en aardappelen soms vertienvoudigd in prijs. Schaarste heeft de voedselprijzen door het dak gejaagd. Door de hoge prijzen kunnen veel gezinnen in het noorden zich geen eten veroorloven. Sinds de oorlog hebben de meeste Gazanen geen werk en geen inkomen meer, en dus geen geld om extreem duur eten te betalen.