Alone in the dark is sfeervol, maar schiet tekort als game
Alone in the dark (2024)
Ontwikkelaars: Pieces Interactives/ THQ Nordic Op Playstation 5, Xbox S en X, en PC ★★☆☆☆
GAME De herinterpretatie van de horrorklassieker is meeslepend en immersief. Toch is het niet plezierig in Derceto Manor, en dat heeft niets met de griezelfiguren te maken.
Welke mysteries spelen zich af in het spookachtige landhuis Derceto Manor? Die vraag houdt gameveteranen al meer dan dertig jaar bezig. De originele Alone in the dark uit 1992 was baanbrekend, met grensverleggende graphics en een in die tijd ongezien griezelverhaal dat de basis legde voor een nieuw subgenre: survival horror. Zonder Alone in the dark geen Resident evil of Silent hill. Alleen is de pionier zijn voortrekkersrol kwijt. Na een reeks matige verhalen kreeg de reputatie van de reeks een deuk. Een terugkeer naar het origineel moet het blazoen oppoetsen.
Dus ga je in 2024 opnieuw op onderzoek als de oorspronkelijke protagonisten: Miss Emily Hartwood (Jodie Comer, Killing Eve) of de door haar ingehuurde detective Edward
Carnby (David Harbour, Stranger things). De omgeving van het landhuis in Louisiana is vertrouwd, het verhaal van horrorspecialist Mikael Hedberg is dat niet. Daar zit ook meteen de sterkte van deze herinterpretatie. De nieuwe plot – net als het origineel geïnspireerd door het macabere oeuvre van schrijver H. P. Lovecraft – is vrijwel meteen intrigerend en tot het eind meeslepend. En hoewel Hedberg zich in het laatste hoofdstuk verliest in een kluwen van loshangende draadjes, en het in het absolute slot belachelijk grotesk wordt, blijf je steeds geneigd om alle geheimen bloot te leggen.
Wat daarbij helpt, is de indrukwekkende sfeerschepping. Niet alleen het rustieke hoofdgebouw, maar ook de vele (bovennatuurlijke) omgevingen waar je regelmatig onverklaarbaar naartoe gekatapulteerd wordt, druipen van de ambiance: van de mistige straten van de Vieux carré in New Orleans tot zompige loopgraven en bestofte schatkamers.
Alleen jammer dat je daarbij gehinderd wordt door een handvol eentonige monsters. De momenten waarop je je geweren moet bovenhalen, zijn vooral vervelend. Dat je vechtopties in dit genre spartaans zijn, valt te vergeven. Dat je duels met de griezels zelden moeilijk en nooit echt spannend zijn, is veel problematischer. Bovendien zijn de vele puzzels de naam breinbreker niet waard. Vaak volstaat het om in de ene kamer een object op te pikken en dat ietsje later weer uit je inventaris te halen. Wie toch een beetje op de proef wil worden gesteld, kiest best voor de ‘old school’ spelinstellingen. Dan is het speurwerk naar het juiste object tenminste nog enigszins uitdagend.
Het maakt dat Alone in the dark er helemaal staat als ervaring, maar als game tekortschiet. Boeiend om te beleven, maar niet om te spelen.