Progressieve New Yorkers lusten Biden steeds minder
VERKIEZINGEN VS Pim Raes ziet hoe diep de frustratie over Bidens beleid zit bij de New Yorkers. Mensen die normaal voor de president zouden stemmen, stemmen nu liever blanco.
In New York vond zopas een aardbeving plaats (gelukkig een erg lichte) en niet veel later konden we een totale eclips zien. Het was met andere woorden een spannende week. Maar de echte beklemming voelde ik pas toen ik zag dat het beetje groei dat Joe Biden met zijn cassante State of The Union had gemaakt in de peilingen, alweer ongedaan gemaakt is.
Even leek de president te doen waar zijn achterban op hoopt: vol in de aanval gaan tegen zijn voorganger Donald Trump. De meeste Amerikanen willen hun democratie behouden en Bidens belangrijkste verkiezingsbelofte in 2020 was dat hij Trump zou verslaan, het trumpisme de kop in zou drukken en de rust zou herstellen.
Dat is op zijn zachtst gezegd niet aan het lukken. Biden en zijn bedremmelde minister van Justitie Merrick Garland hebben Trump te lang zijn gang laten gaan. Die gaat steeds feller tekeer, en dat helpt Biden niet vooruit. En de president is al niet populair, het is heus niet alleen zijn leeftijd die mensen afschrikt.
Structurele armoede
Op economisch vlak doet Biden het goed, maar dat helpt hem niet in de peilingen. De werkgelegenheid blijft stijgen, net als de lonen , maar de kosten gaan ook omhoog, om nog maar niet te spreken van de woningprijzen. Voor veel Amerikanen voelt het alsof ze ter plaatse trappelen. Wat niet helpt, is dat de bovenlaag van de bevolking veel rijker is geworden sinds 2020, terwijl mensen met lage inkomens er last van hebben dat het extra kindergeld uit Bidens coronasteunpakket nu opdroogt.
Dat Biden overal toetert dat het economisch geweldig gaat sinds hij president is, komt dus vooral toondoof over. Voor veel Amerikanen voelt de dagelijkse realiteit heel anders.
Oké, hun gevoel wordt versterkt door leugenachtige Republikeinen, maar dan nog zou het slimmer zijn als Biden vaker zou erkennen dat de rijkdom in de Verenigde Staten ongelijk verdeeld is, wat tot structurele problemen leidt, de huidige (macro-economische) hausse ten spijt.
Woede over Gaza
Ook de gruwel in Gaza kan Biden straks nekken. Zeker waar ik woon, in het progressieve, superdiverse Brooklyn voel je dat. Vorige week ging ik naar een concert van Young Fathers, een activistische hiphopband. Hun optreden werd zo vaak onderbroken door protestleuzen uit het publiek, dat ze uiteindelijk een oproep deden om stil te zijn. Een week voordien had een fondsenwerving met Barack Obama, Hillary Clinton en Biden in concertzaal Radio City in Manhattan nog veel meer razende demonstranten op de been gebracht.
Ook uit de recente Democratische voorverkiezingen in New York kun je opmaken hoe diep de frustratie over het beleid rond Gaza zit. Zoals in andere staten werd hier opgeroepen om blanco te stemmen. Zo’n 15 percent van de stemmers zou dat gedaan hebben – in Brooklyn zelfs een kwart. Josy, een bevriende Libanese die in de moslimwijk Bay Ridge werkt, vertelde me dat de woede er voelbaar is. De Abandon Biden-beweging wint er met de dag aan kracht.
De aanhangers van die beweging gedragen zich soms agressief in hun wanhoop. Ze zijn, volgens sommige volgers, even erg als de radicaalste trumpisten. Zij zouden nooit op Trump stemmen, maar hopen wel dat de Democraten Biden alsnog afvoeren of dat ze op zijn minst het lauwe beleid rond de oorlog in Gaza omgooien. Intussen keurt overigens al 55 percent van de Amerikanen en 75 percent van de Democraten het Israëlische geweld af.
En dan te bedenken dat Biden juist een antioorlogspresident wou zijn. Het Amerikaanse leger trok weg uit Afghanistan en de president schroefde Obama’s droneprogramma terug. Hij heeft de gruwel in Gaza niet gewild en erfde de miserie van Trump, maar hij is ook te afwachtend geweest. En dat de VS bommen blijven leveren aan Israël – de Democratische partij teert op veel geld van wapenfabrikanten en Joodse donateurs – tast zijn morele autoriteit aan.
Ik hoop dat ik gelijk had toen ik een paar maanden geleden – voor de oorlog in Gaza – schreef dat het anti-Trump sentiment wel weer de bovenhand zou halen. Maar toen ik maandag tijdens de eclips op het dak van het Whitney Museum stond, twijfelde ik plots. In plaats van naar de zon staarde ik naar een kunstwerk van Kiyan Williams: een replica van het Witte Huis, opgetrokken uit modder en blootgesteld aan de elementen, waardoor het langzaam verzakt.