Girl in Red omhelst het leven (inclusief de bijwerkingen)
“I love being alive”, zingt Girl in Red op haar nieuwe album. Voorbij de fistpumps zit nog steeds een broze vrouw die worstelt met zichzelf en de liefde.
Het is geen toeval dat Girl in Red vorige zomer mocht opwarmen voor Taylor Swift tijdens haar Eras-tournee. Marie Ulven Ringheim, zoals de Noorse echt heet, heeft haar affectie voor de Amerikaanse superster nooit verstopt. En die liefde bleek wederzijds.
Ringheims muziek is minder in americana geworteld, maar net als Swift geeft ze je het gevoel dat ze je beste vriendin is die haar diepste angsten, twijfels en verlangens in je oor fluistert. Met rotaanstekelijke slaapkamerpop nestelde de 25-jarige zangeres zich de voorbije paar jaar in de geblutste harten van gen Z’ers. In het zog van haar debuutsingle ‘I wanna be your girlfriend’ groeide ze uit tot een queericoon. Een popsterstatus die Ringheim temperde met het nuchtere imago van girl next door.
Op haar tweede album slingert de Noorse als een pendel tussen ups en downs. “It’s easy to get caught in the state of being lost, but now I think I’m found”, trapt ze af in ‘I’m back’, een zachte binnenkomer met een piano als ruggengraat en een iets te hoog meisje-leest-voor-uit-dagboekgehalte. “It’s not like I wanna die, at least not now, I love being alive”, klinkt het.
Luchtgitaar
In de poppunk van de titeltrack krijgen de endorfines een jetmotor (en een banjo) onder de kont. “I’m loving this new self-esteem, like the one I had at seventeen”, zingt de zangeres met de vuist in de lucht, “so unphased by the world and its screams”. De zelfliefde en swagger druipen ervan af, maar achter de coole zonnebril zit gelukkig ook een knipoog. De bijbehorende gitaarriedel is zo pompeus dat je er luchtgitaar van gaat spelen.
Tegenover die high zit de kater, radeloosheid die Ringheim mooi schetst in de sleuteltrack ‘Ugly side’. Dat ze geboren is met een lading onvolmaaktheden en een fikse dosis mentale problemen, zingt ze op een funky hiphopbeat, “waarom ben ik in godsnaam Jekyll en Hyde? Waarom krijgen de mensen die ik het liefst zie mijn slechtste versie te zien?” In ‘Too much’ hekelt ze een ex die haar gaslight, ‘Phantom pain’ bezingt de stekelige kant van de liefde op een manier waarop Olivia Rodrigo dat ook zo catchy kan. Beiden puren goud uit herkenbaarheid.
‘Phantom pain’ wisselt galopperende gitaren slim af met zoete Disney-strijkers, terwijl de zangeres haar tederste croon opdiept.
De venijnige Ringheim die op haar debuut voormalige geliefden roosterde in ‘Did you come?’ en ‘You stupid bitch’ keert alleen terug in ‘You need me now?’, een scherp duet met de Amerikaanse popzangeres en Girl meets worldactrice Sabrina Carpenter. “I’m sick of your schemes”, sneert ze terwijl punky snarenwerk haar gramschap onderstreept, “and you’re such a disease.”
Rond Ringheims debuut zat een zweem van indie, maar die doe-het-zelfgloed is goeddeels weggepoetst. I’m doing it again baby! is kort en knapperig, maar ook wat minder eigenzinnig. “You gotta be delusional to be in the bizz”, relativeert Ringheim in de afsluiter ‘*****’, dat met dwarse, jazzy percussie en een pompende housebeat nieuwe paden opengooit. Vijf sterren levert het haar voorlopig niet op, maar ze is al meer dan halfweg.
Awal
Live op 5 september in Vorst Nationaal, Brussel ★★★★☆