Een kleine correctie is best sexy
Om voor de hand liggende redenen wil de lijstduwer liever niet meer in een bruin café afspreken. We treffen hem bijgevolg in zijn sober, maar smaakvol ingerichte appartement, industrieel chic. Hoe groot is het contrast met de kleurrijke, ronduit extravagante uitdossing waarin hij ons begroet. Zo hebben we hem nog nooit eerder gezien: cowboyboots, strakke jeans met buckle, een rood westernhemd met lange franjes. Het is vooral die massieve zwarte stetson op zijn hoofd die de aandacht trekt.
“Countrystyle”, legt hij uit. “Dankzij Beyoncé is dat helemaal in. Ik herken mij ook helemaal in die superster. Haar attitude en haar boodschap spreken mij buitengemeen aan. Zij kleurt buiten de lijntjes, verbindt over alle raciale en politieke meningsverschillen heen, ze is feministisch, trendsettend, controversieel soms, maar altijd vooruitstrevend.”
“En met die look wilt u het Vlaamse politieke landschap nu ook verrijken?”, vragen wij.
De lijstduwer knikt: “Vanaf morgen ga ik zo alle Vlaamse markten afschuimen. Oost-Vlaamse markten toch, voorlopig. Niemand zal er kunnen naast kijken: this bitch is back.”
Er is nog iets anders aan het uiterlijk van de lijstduwer dat ons opvalt, maar nog voor we er iets over durven te vragen licht hij zelf toe. “Ik heb inderdaad een kleine neuscorrectie laten uitvoeren. In mijn jeugd heb ik ooit een blessure opgelopen waardoor er een knik in mijn snuffelaar zat. Dat leverde mij behalve een esthetische handicap ook gezondheidsproblemen op. Welke? Zonder in details te treden: het valt niet uit sluiten dat die oude oorlogswonde –” “Oorlogswonde?”
“Welja, die val van dat klimrek heeft mogelijk tot sluimerende frustraties geleid die later dan weer sommige van mijn impulsieve uitspraken kunnen hebben veroorzaakt. Maar dat probleem is nu van de baan. De knik in mijn neus is niet meer. De pers kan alvast beginnen te schrijven: het mateke is rechtlijniger dan ooit.”
Ons gesprek met de lijstduwer vindt plaats de dag voor de officiële aankondiging van zijn comeback naar de politiek. Onder meer een nachtelijke, rijk gemarineerde tirade over de Roma, afgewerkt met enkele seksistische sneren, maakten – tijdelijk – een einde aan zijn politieke succesverhaal. Binnen zijn partij tilde 90 procent niet zo zwaar aan zijn versprekingen, te meer omdat hij er zich een maand later een beetje voor verontschuldigde. Maar bon mots over “bruin mannen” die alleen de matrak verdienen, strekken niet meteen tot aanbeveling. Toch niet als je strijd wil aanvoeren tegen échte racisten. Voor het mateke drong zich hoe dan ook een tijd van bezinning op.
“Het is een operatie in nederigheid geweest”, zegt de lijstduwer terugblikkend, al voegt hij er meteen aan toe dat hij tijdens zijn afwezigheid enkel wannabe’s heeft zien passeren. “Al wil ik natuurlijk niemand van mijn partij tekortdoen.”
We willen graag van de lijstduwer vernemen wat zijn lijstduwerschap precies inhoudt, afgezien van flyers uitdelen op markten en filmpjes op Tiktok en Instagram gooien.
“Een lijstduwer duwt de lijst, in tegenstelling tot de lijsttrekker die voornamelijk de lijst trekt en het voordeel heeft minder afhankelijk te zijn van de grillen van de kiezer.”
“Een vermetel concept: de kiezer echt laten kiezen. U wordt dan toch overgelaten aan diens genadigheid?”
De lijstduwer laat zich achterover zakken in zijn stoel. Zijn grijnsje verklapt dat hij er gerust op is.
“Mijn programma is de beste garantie: meer welvaart, minder armoede, beter onderwijs, eerlijker justitie, meer sociale gelijkheid, hogere pensioenen voor iedereen (met uitzondering van Siegfried Bracke), voor de boeren, voor de natuur én voor kerncentrales.” We fronsen: “Voor kerncentrales?” “Pff. Zolang ze niet op kolen draaien.
We moeten toegeven dat dit programma van een begeesterende eenvoud is, maar wat als het electoraat er desondanks (of net daarom) de neus voor ophaalt?
Het grijnsje op zijn gezicht deint uit. “Dat zijn problemen die we zullen oplossen als ze zich aandienen.”
“U citeert Jean-Luc Dehaene?” “Wie?”
“Oud-premier Dehaene. U kent hem vast uit dat AI-clipje van CD&V.”
Even lijken we de lijstduwer van de wijs te hebben gebracht. Maar andermaal snellen zijn zo geroemde communicatieve vaardigheden hem ter hulp: “Deze jongen heeft geen hologram nodig om uit de doden op te staan.” Het had uit de Bijbel kunnen komen.
Plotsklaps zwaait de deur van het appartement open. Christel, de moeder van de lijstduwer, heeft koekjes gebakken. “Wat vindt u van dat dwaze kostuum?”, gebaart ze misprijzend naar haar cowboy. “Zo kan hij toch niet onder de mensen komen? Dan heb ik nog liever dat hij zich op tv als konijn verkleedt.”
Parbleu, we zijn al blij dat er van ons geen antwoord wordt verwacht. En dat er hier weer gelachen kan worden, want het wordt best nog gezellig. Terwijl mama een lekker kopje camillethee zet, wil de lijstduwer een plaatje opleggen. “Beyoncé?”, stelt hij voor. “Of toch liever Django Reinhardt? Of de Gypsy Kings? Ik luister de laatste tijd graag naar dat soort bohemermuziek.”
Was er niet dat knipoogje, we zouden hem haast geloven.
“De knik in mijn neus is niet meer. De pers kan alvast beginnen te schrijven: het mateke is rechtlijniger dan ooit”