Klunzig, uitleggerig en toch verslavend
Mijn vijftienjarige ik zou niet weten wat ze hoort, maar ik ben blij met mijn saaie leven. Zeker als ik naar Dertigers kijk. In dit zesde seizoen keren we terug naar een onbestemd gehucht in de Brusselse rand, waar een groep late twintigers haar vriendschapsband aan flarden helpt met leugens, seks, drugs en een gebrek aan zelfinzicht.
Onder de Chiroclan ligt een bom die tikt op het ritme van verliefd-verloofd-getrouwdwhatever. In de categorie verliefd: de hele cast. Op wie? De verkeerde. Nele is een ongeleid projectiel dat haar onuitgesproken bindingsangst verwart met vrijheidsidealen. Dat is een gigantische rode vlag waar Marvin akelig lang blind voor blijft. Ada wil Marvin, maar hij wil haar (nog) niet. Sami wil Ada. Zij wil hem nog steeds niet. Ruben wil Jonas, maar tien jaar en twee therapiesessies later is hij van die obsessie verlost. Oef, denkt Jonas. Niemand die zijn lang-en-gelukkig met Laura in de weg staat. Nu ja, voor elke getrouwde vrouw staat er een opportunistische collega klaar om het burgerlijke sprookje aan diggelen te slaan. Het enige onverbreekbare verbond is dat van Sami en zijn oma. Tot grote spijt van Lies.
De levens van Laura en co. zijn als een rollercoaster met de snelheid van een boerenpaard. Want ondanks het web van intriges kabbelt dit seizoen maar traag voort. Dat ligt niet aan de alledaagse banaliteit waaraan de reeks haar charme dankt. Dertigers is bij momenten gewoon ergerlijk uitleggerig.
Als kijker word je veroordeeld tot de rol van Grieks koor, dat toeziet hoe de personages hun lot ondergaan
Zo vraagt Ruben aan Ada om Marvin met rust te laten. Zijn misplaatste advies is een overbodige aankondiging van een liefdesdrama dat in de sterren geschreven staat. Zoals gebruikelijk kun je via Whatsappberichten de gedachtegang van de vrienden volgen. Alleen haalt die beproefde vertelstrategie de spanning soms weg, omdat je over het zelfinzicht beschikt dat de personages missen. Daardoor wordt de kijker veroordeeld tot de rol van Grieks koor, dat toeziet hoe ze hun lot ondergaan.
Toch is die schadenfreude zo verslavend als een eerste ochtendlijke koffie: een rush op een nuchtere maag, waar je meer van wilt. Maar op lege calorieën blijft een mens niet overeind. Thema’s als parkinson, abortus, drugsmisbruik en mentale gezondheid maken de reeks eigentijds en relevant. Helaas zijn ze soms zo klunzig uitgewerkt dat een probleem als homogeweld tragikomisch, maar vooral ongeloofwaardig wordt. Dat is jammer, want Dertigers is net fijn omdat het op een luchtige manier de vinger aan de pols houdt.
Dit seizoen is zoals een kleuter die leert fietsen: stuntelig, aandoenlijk en een tikkeltje amusant. Alleen komt het met dat fietsen meestal wél goed.
De kans is dan ook miniem dat Trump vrijgesproken wordt – dat gaven zelfs zijn advocaten aan tegen enkele media. Ze mikken erop dat er unanimiteit van de twaalf juryleden nodig is om Trump te veroordelen: eentje dat niet akkoord gaat met de andere elf, volstaat voor een nietig proces. Net dat maakt de juryselectie zo cruciaal.
Die zal dan ook waarschijnlijk een tweetal weken duren. Alles wijst erop dat Trumps advocaten ook ter zitting nog zullen proberen aan te tonen dat alle juryleden bevooroordeeld zijn, dat rechter Juan Merchan zichzelf moet wraken (omdat zijn dochter werkt voor een bedrijf dat al Democraten geadviseerd heeft), zelfs dat het proces in een andere stad moet worden gehouden omdat hij geen eerlijk proces kan krijgen in een stad waarvan de inwoners zo’n hekel hebben aan hem. Die pogingen zijn volgens experts kansloos, maar ze kosten wel tijd. Het proces zal inhoudelijk dus pas zo rond half mei van start kunnen gaan.
Voor Trump is daar ook een nadeel aan: al die tijd kan hij alleen op woensdag en in het weekend campagne voeren. Al zal hij wel sowieso de media domineren.
Zijn advocaten vinden het ongetwijfeld een drama dat de beschuldigde zelf aanwezig moet zijn, en van plan is het woord te nemen. In zijn burgerlijke processen (over de aanranding van een columniste en zakenfraude in New York) deed dat zijn zaak telkens meer kwaad dan goed. Zijn ex-advocaat en kroongetuige Cohen voorspelt: “Donald is niet in staat de waarheid te spreken. Hij liegt zo vaak dat hij niet kan onthouden hoe hij eerder heeft gelogen. Zodra hij op dit proces begint te praten, pleegt hij binnen de kortste keren meineed.”
Schuldbesef zou helpen
Zelfs als hij dat niet zou doen, kan zijn recalcitrante houding zich tegen hem keren bij het bepalen van de strafmaat. Indien Trump schuldig verklaard wordt, kan de straf immers sterk variëren: van een voorwaardelijke straf tot effectieve opsluiting in de beruchte gevangenis van Rikers Island. Dat kan weken zijn, maanden en in theorie zelfs jaren, want op ieder van de 32 aanklachten tegen hem staat een maximum van vier jaar.
Trump is 77 jaar en heeft een blanco strafblad. Dat zou hem een effectieve gevangenisstraf kunnen besparen. Maar Matthew Galuzzo, voormalig procureur in Manhattan, zegt: “Als hij publiekelijk blijft de magistraten en juryleden beledigen nadat de rechter hem dat publiekelijk verboden heeft, en het proces en zijn veroordeling blijft afdoen als een heksenjacht, zou rechter Juan Merchan best wel eens kunnen denken: “Eens kijken hoe je piept na 90 dagen in de gevangenis van Rikers.”
Na een veroordeling zou Trump ook niet meer stemgerechtigd zijn, en ook voor de meeste ambten niet verkozen kunnen worden. Voor president wel. De Founding Fathers in de 18de eeuw vonden het scenario zo onwaarschijnlijk dat een crimineel president zou kunnen worden, dat ze vergaten vast te leggen dat dat niet kan.
“Donald is niet in staat de waarheid te spreken. Zodra hij het woord krijgt, pleegt hij meineed.” Michael Cohen
Trumps ex-advocaat en nu kroongetuige