Pidcock verschalkt Van der Poel en co met het hoofd en de benen
Niet de gedoodverfde winnaar Mathieu van der Poel maar die andere duizendpoot Tom Pidcock trok de Amstel Gold Race naar zich toe. De Brit toonde zich niet alleen sterk, maar ook slim.
“Are you even human?” Na ParijsRoubaix had Roxanne Bertels gekscherend op Instagram de vraag gesteld aan haar vriend Mathieu van der Poel. Op de bijhorende foto waren de handen van de wereldkampioen te zien, helemaal vrij van blaren in tegenstelling tot die van Tom Pidcock en de meeste andere deelnemers aan de Helletocht.
Bertels had er ook het algemene gevoel mee uitgedrukt dat in het peloton en daarbuiten was beginnen leven na Van der Poels onemanshows in de E3 Classic, de Ronde van Vlaanderen en ParijsRoubaix. Ook al was hij tussendoor in Gent-Wevelgem al eens verslagen, de Vliegende Hollander had stilaan de allure van een onoverwinnelijk opperwezen gekregen.
Dat uiteraard ook Van der Poel niet onklopbaar is, bleek evenwel in de Amstel Gold Race. In deze moeilijk te controleren klassieker verloren de Nederlander en zijn ploeg de greep op de wedstrijd in de aanloop naar de Keutenberg, de dertigste van 33 hellingen en de scherprechter die Van der Poel vorig jaar nog aan Tadej Pogacar had getipt als de uitgelezen plek om aan te vallen.
Geen superbenen
Op weg naar die klim van de waarheid sprongen in schuifjes de renners weg van wie Van der Poel en co er negen pas na de finish zouden terugzien. De topfavoriet toonde zich ongebruikelijk passief, een houding in de eerste plaats ingegeven vanuit tactische overwegingen. “Als je in deze wedstrijd je kaarten te vroeg op tafel legt, kan dat worden afgestraft”, zou Van der Poel na de finish vertellen. “Ik had ook de luxe te kunnen gokken. Mijn seizoen is al meer dan geslaagd.”
Tot die aanloop naar de Keutenberg, op een dertigtal kilometer van de finish, leek Alpecin-Deceuninck Nederlands Mooiste nochtans onder controle te hebben. Axel Laurance en Xandro MeurissehaddenopdeCaubergen de Geulhemmerberg aanvalspogingen in de kiem gesmoord, Søren Kragh en Quinten Hermans op de volgende hellingen het ritme bepaald. Daartegenover had Hermans na een val een extra inspanning moeten leveren en was Gianni Vermeersch, sleutelpion in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, met darmklachten uit de wedstrijd verdwenen. “We hadden misschien één iemand te kort om het tempo hoog te houden voor de Keutenberg”, verklaarde Van der Poel achteraf.
Dat een geïsoleerde Van der Poel nadien zelf ook niet meer in staat was om de scheve situatie recht te trekken en uiteindelijk op plek 22 zou stranden, verraadde tegelijk dat hij niet over de benen beschikte van de voorbije weken. Ruiterlijk als altijd gaf de wereldkampioen dat ook toe. “Ik was wel in orde, maar had zeker geen superbenen. Ik hoopte dat onze groep nog ging terugkomen, maar de sterksten zaten vooraan. De wedstrijden die mij en het team het best passen, liggen al achter de rug.”
Naweeën van Roubaix
Terwijl andere schaduwfavorieten hun wedstrijd te zeer op Van der Poel afstemden, was Tom Pidcock zo schrander om mee te springen in de achtervolging op de eerder ontsnapte Mikkel Honoré en Paul Lapeira. “Steeds meer renners maakten de oversteek naar voren. Ik voelde dat dit de kopgroep zou worden die de finale zou rijden”, aldus de Brit.
Op de Keutenberg was al duidelijk wie de sterkste renners waren van het dozijn dat zich had gevormd. Terwijl Tiesj Benoot op die klim de forcing voerde, haakten Mauri Vansevenant, Marc Hirschi en Pidcock als eersten hun wagonnetje aan. Op de Geulhemmerberg, met nog dertien kilometer voor de boeg, scheidde datzelfde kwartet zich andermaal maal voorgoed.
Pidcock was op papier niet alleen de snelste, hij behield ook zijn klare kijk op de situatie. Door nog een verschroeiende versnelling te plaatsen op minder dan zes kilometer van de streep verhinderde de af. Dit
Brit de terugkeer van de snelle Lapeira, die uiteindelijk de sprint voor plek vijf zou winnen. Bovendien wrong hij met die actie ook Vansevenant de nek om.
In de laatste rechte lijn koos de
Torhoutenaar van Soudal–QuickStep eieren voor zijn geld. Liever een dichte ereplaats dan de achtervolgers te laten terugkeren. Dat Vansevenant de sprint van ver inleidde, kwam ook Pidcock goed uit, die zich maar “half en half” zeker voelde van zijn eindschot. Pidcock – één van de slechts 31 deelnemers met Parijs-Roubaix in de benen – kon door de naweeën van de Helleklassieker en de pijn in handen en schouders niet optimaal aan zijn stuur rukken. Het belette hem niet om zijn drie kompanen al bij al vlot te vloeren.
Bittere nasmaak
Voor de man uit Leeds was zijn eerste overwinning van het seizoen een opluchting. Door een val tijdens de verkenning van de openingstijdrit had hij forfait moeten geven voor de Ronde van het Baskenland, de rittenkoers waarin hij zich wilde klaarstomen voor zijn hoofddoel dit voorjaar, de heuvelklassiekers.
Ook hielp het glas Amstel dat hij op het podium kreeg om de bittere nasmaak van zijn eerste deelname aan de Nederlandse klassieker door te spoelen. Pidcock was toen, in 2021, tweede geklasseerd achter Wout van Aert op basis van de finishfoto. Nadien gonsde het dat de apparatuur aan de streep niet juist stond opgesteld. “Ik zal maar niet zeggen dat het mijn tweede overwinning in deze wedstrijd is”, zei Pidcock zondag half ernstig, half lachend.
De volgende afspraak voor de Ineos-renner is nu woensdag de Waalse Pijl, waarin hij drie jaar geleden al eens als zesde eindigde. Zondag in Luik-Bastenaken-Luik hoopt Pidcock de volgende stap in zijn carrière te zetten: een eerste klassiek monument op zijn naam schrijven. In een minder tactische koers dan de Amstel Gold Race zal hij dan niet alleen opnieuw Van der Poel moeten verschalken, maar vooral ook moeten afrekenen met die andere onklopbaar gewaande titaan, topfavoriet Tadej Pogacar.
“Ik was wel in orde, maar had zeker geen superbenen. De wedstrijden die mij en het team het best passen, liggen al achter de rug” Mathieu van der Poel
Uitslag: 1. Tom Pidcock (GBr/Ineos Grenadiers) 253,6 km in 5u58:17 (gem.: 42.469 km/u); 2. Marc Hirschi (Zwi) z.t.;
3. Tiesj Benoot (Bel); 4. Mauri Vansevenant (Bel); 5. Paul Lapeira (Fra); 6. Valentin Madouas (Fra); 7. Bauke Mollema (Ned); 8. Quentin Pacher (Fra); 9. Pello Bilbao (Spa);
10. Michael Matthews (Aus) 0:11.