Net niet verdrinken is geen opleiding
Special forces: wie durft wint - seizoen 2
Eerste aflevering nu op Streamz, volgende week maandag op VTM ★★☆☆☆
Gooi elf mensen in de woeste zee en laat ze bijna verdrinken. Zo makkelijk kan het zijn om spektakel-tv te maken. Toch als je de eerste aflevering ziet van het tweede seizoen van Special forces: wie durft wint. Dat laat zich het best samenvatten als de VTM-versie van Kamp Waes, maar dan met BV’s.
De eerste opdracht zet alvast de toon. Een boot voert elf bekende Vlamingen tot een kilometer van de Zuid-Afrikaanse kust. Daar ontmoeten ze vier voormalige special forcesoperatoren van het Belgische leger. “Waarom kijken die zo kwaad?” vraagt Thuis- actrice Lynn Van den Broeck. “Wij hebben toch niets verkeerds gedaan?” Daar heeft ze helemaal gelijk in, de mannen hebben geen enkele reden om hen zo onvriendelijk te bejegenen. Tenzij voor het dramatische effect. Het geeft een voorsmaakje van hoe het viertal zich vanaf dan tegenover de deelnemers zal gedragen.
Wat later moeten ze in het water springen en naar de kust zwemmen. Een opdracht die bijzonder slecht voorbereid blijkt, want dat lukt de BV’s voor geen meter. Dus worden ze weer in de boot getrokken en tot net voor de branding gebracht, van waar ze opnieuw moeten proberen.
Het resultaat is dramatisch. Na paniekerig gespartel dat moeilijk te aanschouwen is en waarbij sommigen zowat gered moeten worden, spoelen ze op het strand aan als verdronken katten. Sommigen staan te bibberen met een lege blik in de ogen, geven over of huilen van angst. “Ik dacht dat ik zou doodgaan”, zei presentatrice Nora Gharib, en we geloven haar. “Dit was echt niet cool”, vat
De operatoren zijn bulle– bakken die de definitie van grensoverschrijdend gedrag het best eens opzoeken
te tv-kok Loïc Van Impe treffend samen.
Volgens de operatoren krijgen de BV’s van hen “een opleiding”. Dat is onzin: in een opleiding krijg je iets aangeleerd. Hier worden mensen simpelweg zonder voorbereiding in een woeste zee gedumpt. En alsof dat niet erg genoeg is, moeten ze direct erna opnieuw het water in, als straf. “Dat is geen pesterij”, zei operator Bram. “Het is om te leren uit hun fouten.” We spreken “chef Bram” tegen: het zijn zuivere pesterijen. Want wat valt er te “leren”? Dat bijna doodgaan op zee stout is?
De opdrachten die erop volgen (op handen en knieën door het zand kruipen, nonstop burpees doen …) terwijl de operatoren op hen staan te brullen, lijken ook ter plekke bedacht om de deelnemers te treiteren. Het is voor die BV’s te hopen dat ze hier op zijn minst royaal voor worden betaald. Groot gelijk (spoiler!) van Gharib dat ze er na enkele uren al de brui aan geeft.
Het verschil met Kamp Waes is opvallend. Pompende, opgezwollen muziek en droneshots gieten een spektakelsaus over het geheel die bij de VRT-versie veel minder aanwezig is. Waar je in Kamp Waes mensen boven zichzelf uit ziet stijgen, zie je hier hoe ze vooral hulpeloos kopje-onder worden geduwd. En waar de operatoren bij Kamp Waes streng, maar empathisch (en vaak zelfs sympathiek) zijn voor hun deelnemers, zien we hier vooral bullebakken die de definitie van grensoverschrijdend gedrag het best eens opzoeken. “Ik ben chef Blom, maar dat wist je misschien al”, zegt de opperalfa, in een lachwekkende uiting van zelfoverschatting.
Aan het einde van de aflevering kijkt zanger Gers Pardoel, die er duidelijk genoeg van heeft, naar een operator met een blik van ‘Weet je waar jij je bevelen kunt steken?’. We waren het roerend met hem eens.
Cultuurredacteur