Wet-Renault

Ive Marx omschrijft de wet-Renault als “al lang rijp voor een serieuze herziening” (DS 16 april). Dat vergt enige uitleg. Bij de aankondiging van Renault dat de fabriek in Vilvoorde tegen eind 1997 zou sluiten, werd het bedrijf zowel in Frankrijk als in België door de rechtbank veroordeeld. Renault moest de procedure tot twee keer toe herstarten. Na vijf maanden van acties, stakingen en inbeslagname van 5.000 wagens kreeg de strijd haar beslag: behoud van 400 jobs, brugpensioen op 50 jaar, sociaal plan en op 27 februari 1998 werd de ‘wet-Renault’ aangenomen. Bij elk voornemen tot herstructurering of collectief ontslag moet de ondernemingsraad als eerste op de hoogte gebracht worden. Er start een procedure waarbij vakbonden en directie onderhandelen om zo veel mogelijk jobs te redden.

De wet-Renault is 26 jaar oud. Heeft ze jobs kunnen redden en is ze voor verbetering vatbaar? Volgens het ACV voorkwam de wet in 2020 11 procent van de geplande collectieve ontslagen. Marx schrijft dat België zowat de strengste wetgeving heeft. In Nederland en Frankrijk is de wetgeving strenger. In België blijft het zeer makkelijk om mensen individueel te ontslaan.

De werknemers van Van Hool kunnen alvast niet rekenen op de wet-Renault. Het gaat hier over een faillissement en zodoende worden ze onmiddellijk op werkloosheid gezet en is er geen sprake van een sociaal plan.

Er wordt snel voorbijgegaan aan het leed dat werknemers ondervinden bij collectief ontslag, hoe groot of hoe klein het bedrijf ook is. De werknemers van Van Hool hebben het beste van zichzelf gegeven voor een inkomen, maar ook voor de winsten van het bedrijf. Dat het is misgegaan, ligt niet aan de werknemers. Dat ze op straat worden gezet al zeker niet. De emotionele gevolgen zijn erg groot. Ik hoop dat zo veel mogelijk werknemers bij *

Van Hool kunnen blijven. De busindustrie heeft een toekomst.

Jan Dereymaeker, ex-werknemer Renault, ex-vakbondsecretaris bij Puls