Een nieuw leven voor de Kiekeboes: meer van hetzelfde, maar toch anders
URANIUM-235 De nieuwe avonturen van de Kiekeboes
Door Cambré en Nix, Standaard Uitgeverij ★★★☆☆
RECENSIE STRIP In de voetsporen van Merho komen Cambré en Nix met een eerste verhaal voor de Kiekeboes 2.0. Uranium-235 is een actieverhaal dat lekker leest, met Fanny en co. in een iets donkerder kleurenpalet.
Het is een wet dat strips vervolgd worden. Ook als de auteur na 46 jaar, 164 albums en dertig miljoen verkochte strips beslist dat er ook nog een leven is na die strip. Dus zijn er nu De nieuwe avonturen van de Kiekeboes, met Uranium-235 als eerste van de nieuwe avonturen. Merho, Standaard Uitgeverij en de makers begonnen met een schone lei, in stijl en toon. Op de cover prijkt het cijfer 1, met de auteursnamen Cambré en Nix bovenaan, niet de minste stripmakers in Vlaanderen.
De focus ligt op dochter Fanny, samen met twee hartsvriendinnen. Fanny is ouder, heeft onderzoeksjournalistiek gestudeerd én ze heeft het ouderlijk nest verlaten. Dat levert genoeg pistes op voor avontuur. Al zadelt dat laatste vooral vader Marcel met een joekel van een legenestsyndroom op. In zijn enige, maar geslaagde optreden in het verhaal, op weg naar Fanny, zegt hij na een motorpanne tegen een agent dat hij nu ook letterlijk op de pechstrook van het leven staat. Intussen verrassen vrienden en vriendinnen Fanny op haar flat in Brussel met een feestje voor haar 21ste verjaardag. Ook van de partij: broer Nopel (dertig centimeter groter en volbloed gamer nu) en Moemoe, hun oma. Twee leden van de vroegere kerncast die wél hun rol houden, waarbij een herboren Moemoe in een aantal nevenscènes zelfs de show zal stelen. Een familiestrip is er voor jong en oud, toch?
Als beginnend journaliste en als vlogster schuwt Fanny de heikele thema’s niet. Zoals een factcheck over kernenergie, waardoor ze clasht met snoodaards die dromen van vuile wapens met al dat kernafval. Entertainment natuurlijk, maar scenarist Nix (Marnix Verduyn) stopt er onopvallend toch research in. In nauwelijks 38 pagina’s komt hij met een aannemelijk, genuanceerd en bij momenten sfeervol actieverhaal. Charel Cambré blijft zichzelf met zijn snelle, vieve en toch leesbare tekenstijl. Het palet kleurt wel duisterder, weg van de heldere, klassieke kleuren van Merho, terwijl de camera lekker op en neer en heen en weer gaat. Zo blijft zelfs een praatscène, met een knipoog naar Central Perk in Friends, amusant.
“Je kan nooit goed doen als je iets verandert”, vreesde Merho – nochtans zelf nooit vies van vernieuwing – de reacties van het conservatievere deel van zijn groot publiek. En ja, dit is geen Merho meer, maar de Kiekeboes 2.0 bieden – op wat groeipijnen na, zoals Fanny die recht van de kapper lijkt te komen – ook degelijk gemaakt amusement, voor een breed publiek. Het is anders, maar is daar iets mis mee?