“Ik waan me hier soms weer in het zuiden”
Het Molenbeekse plein waar het appartement van muzikant, componist en architect Bianca Steck op uitkijkt, neemt haar mee naar de straten van Barcelona, waar ze is opgegroeid. “Toch is thuis niet één bepaalde plek voor mij, maar een gevoel dat geactiveerd
“Ik kijk uit op een plein met daarrond enkele typisch Belgische gevels. Als architect vallen mij vooral de mooie geometrische vormen op, maar ook de charmante kasseien. Het is best speciaal om aan een plein te wonen. Ik kom uit Spanje, waar een plein de kern is van het dorpsen stadsleven, maar in noordelijke steden is dat niet zo makkelijk te vinden. Zeker in de zomer waan ik me soms in het zuiden, wanneer mensen samenkomen op het plein om feest te vieren of elkaar te ontmoeten. Sowieso gebeurt er veel in Molenbeek. Ik zie buurtbewoners praten op bankjes, barbecueën, naar de kleine kruidenierszaak op de hoek gaan, en kinderen spelen op straat: dat geeft leven aan mijn uitzicht. Een tijd geleden brachten de buren zelfs een sofa naar het plein, die daar twee maanden bleef staan, als verlengde van hun woonkamer.”
“Ik ben drie jaar geleden verhuisd naar dit bijzondere appartement, gerenoveerd door het Brusselse bureau Hé! Architectuur. In die periode was ik druk bezig aan mijn album, dat hopelijk binnenkort uitkomt. Ik wilde alleen zijn met mijn gedachten en leefde volgens een onvoorspelbare routine, waardoor ik een flat voor mezelf zocht. De interactie met de stad via mijn raam heeft mijn muziek onvermijdelijk beïnvloed. Toen ik demo’s opnam, slopen er zelfs straatgeluiden in. Zo hoor je in het lied ‘Child’ kinderen spelen op het plein.”
“Als introvert en enig kind ben ik graag alleen, maar ik heb ook nood aan input van buitenaf. Misschien woon ik daarom zo graag in de stad. Zelfs als ik het niet wil, word ik deel van wat er buiten gebeurt, want ik woon op de eerste verdieping. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk dat ik tijdens schrijfperiodes het stadsleven kan ontvluchten. In mijn appartement vind ik rust in de stad, zonder dat ik die daadwerkelijk moet verlaten met de trein of de auto. Hoewel ik in het centrum van de hoofdstad woon en het plein erg levendig is, krijg ik hier een dorpsgevoel doordat ik omringd ben door smalle, lage huizen en niet uitkijk op nieuwe, glazen flatgebouwen.”
“Ik krijg vaak de vraag of ik mijn thuis mis, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat een plek echt mijn thuis is. Ik ben wel opgegroeid in Barcelona, maar ik ben ook half Engels en heb gestudeerd in Oslo. Ik heb dus geen sterke band met één plek. Toch lijkt er in mijn onderbewustzijn een comfortzone aanwezig, die geactiveerd wordt door de zon en het buitenleven. Misschien is thuis geen plek voor mij, maar een gevoel dat opgeslagen zit in mijn lichaamsgeheugen en dat ik hier, door de zuiderse sfeer van het plein, ervaar.”
Van een wuivend bos tot een bruisend stadsgezicht of een drukke steenweg: iedere zaterdag ziet u wat bekende mensen zien wanneer ze uit hun huis naar buiten kijken.
DIEST
Koning Willem-Alexander van Nederland draagt de titel ‘Heer van Diest’. Dat heeft te maken met de geschiedenis van Diest. In 1499 kwam Diest door een ruil in het bezit van Engelbert II, graaf van Nassau. Een van diens opvolgers was René van Chalon, die vanaf 1530 de titel ‘Prins van Oranje’ droeg. Bij zijn overlijden in 1544 stelde hij Willem van Oranje-Nassau aan als zijn opvolger. In 1584 werd Willem vermoord. Zijn zoon Filips-Willem erfde het vorstendom Oranje en de titel ‘Heer van Diest’. Filips-Willem ligt in de Sint-Sulpitiuskerk van Diest begraven.
“De vorst van Nederland naar hier halen moet bij een speciale gelegenheid gebeuren”, zegt Geert Cluckers (DDS), schepen van Cultuur en Toerisme. “Het jaar 2029 biedt zo’n speciale gelegenheid. Dan is het precies 800 jaar geleden dat Diest stadsrechten verwierf.”
Zwaaien
“Het vorstenpaar van Nederland naar hier halen moet natuurlijk volgens de geplogenheden van zo’n bezoek gebeuren. We hebben de ambassadeur van Nederland al in Diest ontvangen. Binnenkort heb ik de eer op de ambassade te gast te zijn”, zegt Cluckers.
De schepen heeft overigens al een bezoek van een familielid van het Nederlandse koningshuis aan Diest meegemaakt. “Willem-Alexanders grootmoeder Juliana was al eens in Diest. Zij had net afstand van de troon gedaan en droeg de titel van prinses. Ik zat toen in het eerst leerjaar en heb toen samen met vele andere kinderen met een vlagje staan zwaaien.”