Je moet het willen, een tik op de billen
De bijsturing van het CD&V-standpunt over de pedagogische tik komt net op tijd. Twintig jaar lang was de partij van oordeel dat kinderen teergevoelige schepsels waren die alleen al door een ‘klets op de poep’ een blijvend trauma opliepen. Eén simpele oorveeg kon bij die bloedjes leiden tot een levenslange bitterheid over het opvoedkundige traject dat hun verwekkers hadden menen te moeten volgen. Met een cynische kijk op de hele mensheid als gevolg.
Die zienswijze wordt door de CD&V nu dus bijgesteld. Niet dat ondeugende kinderen voortaan à volonté mogen worden afgeranseld of zelfs doodgeklopt (zoals dat in primitieve tijden al eens voorkwam bij kroostrijke gezinnen waar het niet op eentje meer of minder kwam). De broekriem of de karwats moet heus niet bij de minste deugnieterij worden bovengehaald. Maar een sporadisch mepje tegen het zitvlak kan volgens de christendemocraten nu ook weer niet zoveel kwaad. Derhalve dient het niet bij wet verboden te worden om eens een kinderoor om te wringen. Alleen partijen als Vlaams Belang, N-VA, Open VLD en landen als Bangladesh en Papoea-Nieuw-Guinea delen die opvatting. Maar een unaniem standpunt heeft de wereld daarover dus nog altijd niet bereikt.
Ook Jo Brouns (CD&V) incasseerde deze week een soort van pedagogische tik. De Vlaamse minister van Landbouw was een beetje stout geweest. Hij had 400.000 euro subsidie toebedeeld aan een organisatie waarvan zijn vader Hubert (76) voorzitter is. Jo’s collega’s in de Vlaamse regering – Zuhal Demir (N-VA) en Gwendolyn Rutten (Open VLD) – roken een parfum van belangenvermenging en wezen hem daar beleefd op. In plaats van een rauwe, publieke afranseling kozen ze dus voor een aanpak waar relatief weinig politiek geweld aan te pas kwam. Rutten en Demir hielpen Jo gewoon om zijn discutabele beslissing te corrigeren. Gewoon een kwestie van opvoeding. Ook netjes geregeld: na de verkiezingen wil men dat dossier gerust nog eens opvissen. Misschien krijgen vader en zoon dan toch nog hun zin.
Belangenvermenging. Soms klinkt het onheilspellender dan het is. Zeker in dit geval. Ten eerste omdat Jo zich van geen kwaad bewust was. Ten tweede omdat niemand iets kan hebben tegen een degelijk innovatieproject voor Limburgse groenten en fruit. Het is ook niet verboden je te bekommeren om je familie. Noteer ook dat Hubert geen cent zou verdienen aan zijn voorzitterschap. Evenmin speelt het dat hij (als ex-burgemeester van Kinrooi) geen cadeautje van zijn zoon (de huidige burgemeester van Kinrooi) kon weigeren. Bovendien vindt Hubert – en Jo is het daar hartstochtelijk mee eens – dat zijn leven nog bijlange niet voltooid is. Hij wil die beslissing vooral niet overlaten aan CM-voorzitter Luc Van Gorp. Ten slotte is er ook totaal geen sprake van dat een van de drie kinderen van Jo eerlang het ministerschap van hun vader zou overnemen. Afgezien daarvan: belangenvermenging en nepotisme, het is soms een beetje zoals met incest, als het in de familie blijft wordt het weleens door de vingers gezien.
Als Jo één foutje kan worden aangerekend, dan is het dat hij zich een slechte verliezer toonde. Hij had niet meteen moeten jammeren over een politieke beschadigingsactie. Het kwam volgens hem allemaal neer op een rondje stemmingmakerij voor de verkiezingen, in de eerste plaats door Demir die ook in Limburg woont, maar gelukkig niet in Kinrooi. In de politiek geldt evenwel (net als bij de Turkse kapper): als je geschoren wordt, moet je stilzitten. Overigens kunnen wij moeilijk geloven dat Zuhal iets zou doen wat Jo ook niet zou durven. Of wat niet na de verkiezingen bij een stukje Limburgse vlaai kan worden bijgelegd.
Het spreekt haast vanzelf dat CD&V-voorzitter Sammy Mahdi niet staat te springen om zijn minister voor diens kleine onachtzaamheid op de vingers (of op gelijk welk ander lichaamsdeel) te tikken. Jo doet toch altijd zijn best? Maar genoeg is het nooit. De boeren vinden dat hij veel meer voor hen had kunnen betekenen. De werknemers van Van Hool zagen hem in het begin ook graag naar Koningshooikt komen, tot Jo zich eens liet ontvallen dat zijn pa de fabriek misschien het best kon overnemen.
Belangenvermenging en nepotisme, het is soms een beetje zoals met incest: als het in de familie blijft, wordt het door de vingers gezien
Zo kort voor de stembusgang moet voorzitter Mahdi vooral zuinig zijn op zijn personeel in de diverse regeringen. Het is – in de woorden van een voetbalheld – roeien met de zeilen die hij heeft. Hilde Crevits? Minder klachten over dan over Wouter Beke, dat zeker. Annelies Verlinden? Veel vijven en zessen. Benjamin Dalle? Ach, laten we het hoffelijk houden. Als er één CD&V-minister is die een trofee kan voorleggen, dan is het Vincent Van Peteghem met zijn staatsbonnen. De eerste toch, met de rente van de tweede kun je straks hooguit eens gaan eten in de Lunch Garden.
De enige CD&V’er die tot nu toe een echt onuitwisbare indruk op de kiezer heeft gemaakt, is de voorzitter zelf, weliswaar als dragqueen Cindy Envy in een VTM-show: een straatdel met een pruik, op hoge hakken en in oranje netkousen. Op 9 juni een klets op de blote billen? Parbleu, Cindy/Sammy zou er zo voor tekenen.
Jo Van Damme is tekstschrijver en werpt elke week een satirische blik op de actualiteit.