“Een beetje ego is nodig. Maar je mag jezelf er niet in verliezen”
Met debuutalbum Ayna kijkt De Nieuwe Lichtingwinnaar Ila in de spiegel. “Als je op een podium moet, is het soms nodig om je borst vooruit te steken en gewoon te gaan.”
In 2022 zorgde Ilayda Cicek voor een primeur. Als eerste artieste won ze De Nieuwe Lichting, de jaarlijkse talentenjacht van Studio Brussel, met twee bands tegelijkertijd. Toch koos ze ervoor om Bluai, waar ze gitariste was, niet lang daarna te verlaten. De focus kwam volledig te liggen op haar eigen project: Ila. Samen met drummer Cas Kinnaer en bassist Sam Smeets ontwikkelde de Limburgse een groezelig rockend geluid, dat aansluit bij de grunge van Nirvana of de gothic rock van Anna Calvi, maar ook refereert aan Turkse grootheden als Selda Bagcan – de muziek waar Cicek mee opgroeide. Dat alles wordt vastgelegd op debuutalbum Ayna – Turks voor “spiegel”, want Cicek puurde voor haar songs uit haar eigen dagboeken.
Die getuigen van enige ambitie. “This is all I ever wanted”, klinkt het in albumopener ‘Glory’, met Ciceks typerende, raspende stem. “A treasure awaits for me/ all the glory is here.” Het lijkt een ambitieus statement om je debuutalbum mee af te trappen, maar Cicek zingt het met knikkende knieën, vertelt ze aan de vooravond van de albumrelease.
“De teksten zeggen dat dit is wat ik wil, maar de manier waarop de muziek klinkt, zaait daar twijfel over. Niet dat ik ooit getwijfeld heb aan mijn voornemen om muziek te maken – dat moet nu eenmaal uit mijn systeem. Maar als er plots een spotlight op je staat, kan je wel aan jezelf beginnen twijfelen.”
Het klinkt alsof u uzelf oppept.
“Eigenlijk wel. Ik hou niet van ego’s. Maar als je op een podium moet kruipen, is het soms nodig om je borst vooruit te steken en gewoon te gaan. Dan is het vooral een kwestie om daar niet zover in te gaan dat je jezelf verliest.”
Is u dat al eens overkomen? In ‘Kill my mind’ zingt u: “
I became everything I was afraid to become.”
“Dat ging over een periode waarin ik ver afstond van mijn eigen waarden en normen. Bepaalde mensen in mijn omgeving hadden mijn vertrouwen beschaamd, en ik had het gevoel dat ik niet gerespecteerd werd. Ik besloot op een of andere manier dat ik dat respect ook zelf niet meer zou blijven opbrengen – vuur met vuur bestrijden, zoiets. Dat is een toxische redenering, maar dat gebeurt als je je shitty voelt. In die periode ben ik soms egoïstischer geweest dan ik zou willen zijn. Daarover gaat ‘The sun’.”
‘ I love you, I love you/ I’ll lie’, zingt u daar.
“Dat was een vorm van manipulatief gedrag die ik zelf vertoonde. Je blijft bij iemand die je graag ziet omdat je op dat moment nood hebt aan die liefde – ook al zit je niet met je volle hart in die relatie. Dat is superoneerlijk, maar het is moeilijk om de warmte te verlaten als al de rest wat koud aanvoelt.”
“Gelukkig heb ik op het nippertje het roer om kunnen gooien, voor het echt destructief werd. Ik moest geloven dat het universum me wel zou geven wat ik verdiende, zolang ik zelf het goeie bleef zien in mensen. Sinds ik die klik maakte, heb ik ook mooie dingen meegemaakt.”
Helpen vanuit de groothandel
Ayna werd opgenomen in een ruimte achteraan de groothandel in Turkse voeding van Ciceks vader. Hij is nog steeds haar grootste fan, en droeg haar op om nooit te stoppen met muziek te maken. Zo’n carrièrepad actief steunen is geen evidentie in de meeste gezinnen, weet ook Cicek. “Ik prijs me heel gelukkig met de steun van mijn ouders. Ook in de rest van mijn familie is er nooit echt scepsis geweest rond mijn muziekambitie. Iedereen wist dat ik van kindsbeen af elk instrument bespeelde dat ik te pakken kreeg.”
Met de single ‘Ben Anlamam’ maakt u nog een droom van uw vader waar: u zingt voor het eerst in het Turks.
“Ik heb dat lang vertikt. Als het niet van nature kwam, wou ik het niet. Maar kort na de zware aardbeving in Turkije van een jaar geleden floepte er plots een tekst uit – ‘Ik begrijp het niet’, herhaal ik in het refrein. Ik stuurde het naar mijn vader, en hij reageerde een kwartier later met zes eigen verzen – hij schrijft heel mooie poëzie. Samen hebben we dat nummer in elkaar gepuzzeld. Het heeft geholpen met ons verwerkingsproces.”
Jullie roots liggen in het zwaar getroffen Iskenderun. Met een benefietactie zamelde u 30.000 euro in voor de lokale bevolking. Hij organiseerde vanuit zijn winkel leveringen van levensmiddelen.
“Sindsdien ben ik twee keer teruggeweest. Iskenderun is de plek waar ik als kind mijn vakantie doorbracht: ik wou gaan kijken naar mijn favoriete plekken. Maar de stad is een containerpark geworden: restaurants, kapsalons en gezinnen hebben daarin hun intrek moeten nemen. Het is triest om te zien.”
“Iedereen kent wel iemand die er niet meer is. Mijn nonkel is leerkracht, en de helft van zijn leerlingen is overleden. Mensen met wie ik speelde als kind zijn overleden. Ook qua infrastructuur is er nog veel werk voor de boeg. Maar ik heb altijd geloofd in de Turkse mensen, de cultuur en het land. Zij inspireren me om te beseffen dat je de hoop nooit mag opgeven.”
“Ik heb dat lang vertikt, in het Turks zingen. Als het niet van nature kwam, wou ik het niet. Maar kort na de zware aardbeving floepte er plots een tekst uit”
ILA Ayna
Live op 2/5 in Trix, Antwerpen; 3/8 op Suikerrock, Tienen en 5/8 op de Lokerse Feesten.
★★★☆☆