Een geschiedenisles die niet beklijft
De historische decors en kostuums ogen fraai, de bakkebaarden weelderig, maar voor de rest rammelt Manhunt. De reeks speelt zich vlak na de Amerikaanse burgeroorlog af en gaat over hoe de moordenaar van Abraham Lincoln, theateracteur John Wilkes Booth, uit de handen van defensieminister Edwin Stanton probeert te blijven.
Een lange achtervolging biedt normalerwijs vanzelf spanning, zeker in handen van Amerikaanse filmproducenten, toch? Helaas wordt de speurtocht naar J. W. Booth nooit beklijvend. Daarvoor wordt ie te vaak onderbroken door flashbacks waarin Lincoln een moraliserend praatje afsteekt. Zijn amechtige opvolger Andrew Johnson maakt het bovendien nog erger. Zo vraagt die halverwege aan Stanton om Lincolns reconstructieplannen “uit te leggen alsof hij een schooljongen is”. Oké, je komt als kijker graag te weten hoe Lincoln de banden met de weerspannige, zuidelijke slavenstaten wilde herstellen na de oorlog, maar scenaristen die dat zo letterlijk aanbrengen, smijt je beter buiten. Zoals een granaat zonder slagpin.
Manhunt lijdt aan een gebrek aan verbeelding. Het lijkt haast alsof showrunner Monica Beletsky haar reeks een zekere sérieux wilde aanmeten en het daartoe niet al te ver wilde zoeken of te meeslepend wilde maken. De houterige vertelling verdrinkt in historische details, maar tegelijk zijn de scherpste kantjes van die periode eruit geveild. Zo kom je te weten dat de zwakzinnige soldaat die J. W. Booth uiteindelijk neerschiet ooit zijn eigen ballen afsneed, maar als er zwarten mismeesterd worden, gebeurt dat buiten beeld.
Het acteerwerk is ook nog eens ongelijk. Anthony Boyle zet een wel erg schreeuwerige versie van John Wilkes Booth neer, terwijl de rest van de cast het eerder sober houdt. Lovie Simone vertolkt de woede van een dappere slavin uitstekend, en Tobias Menzies ( The crown, Game of thrones) als Edwin Stanton houdt Manhunt met zijn minzame aanblik net overeind … Zoals het bij school- of amateurtoneel vaker voorvalt, schenken zij Manhunt ondanks de vele gebreken nog iets charmants.
Het onderwerp van de reeks is ook goed gekozen. Ten overstaan van de actuele situatie in de Verenigde Staten lijkt er confronterend weinig veranderd. Zo gromt Stanton dat “wij onze presidenten vervangen met verkiezingen, niet met staatsgrepen”, even later passeert ook Trumps quote over hoe hij zonder vervolging “iemand zou kunnen neerschieten”. Eindigen doet de reeks met “we maken het werk (van Lincoln) nu af, dat is onze plicht”. Daarmee klinkt Manhunt tot en met de laatste zin weinig creatief, belerend en ambitieuzer dan de kwaliteit van het geheel het eigenlijk toelaat. Dan nog is expliciet aan de juiste kant van de geschiedenis gaan staan tegenwoordig ook al veel.
Scenaristen die geschiedenis zo letterlijk aanbrengen, smijt je beter buiten. Zoals een granaat zonder slagpin