Lorin Parys vond de job van zijn leven

De Belgische voetbalbond mag dan als een van de weinige landen een vrouwelijke bondsvoorzitter hebben, het echte gezicht van ons voetbal is de ceo van de Pro League, Lorin Parys. De Leuvenaar vond de job van zijn leven toen hij twee jaar geleden werd aangezocht om de vereniging van profclubs te leiden. Het Belgisch voetbal ging door zwaar weer nadat schandalen als Propere Handen de reputatie van de sector hadden aangetast. De onbehouwen en arrogante bestuursstijl van Parys’ voorganger Pierre François had zijn limiet bereikt. De clubs beseften dat ze zich in stilte moesten laten scheren door de regering, die het mes in de sociale en fiscale voordelen zette. Parys kreeg de taak het vertrouwen van de politiek te herstellen en een nieuw narratief uit te werken.

Twee jaar na zijn aanstelling lijkt de gewezen N-VA-ondervoorzitter in zijn opzet geslaagd. In de kantine van de Ritterklub in Jette, waar maandag het “nieuw sociaal contract van het voetbal met het beleid” werd voorgesteld, kropen voetballeiders en politici net niet op elkaars schoot. Vooral de Vlaamse partijen waren goed vertegenwoordigd, met Open VLD-minister Paul Van Tigchelt, CD&V-voorzitter Sammy Mahdi en N-VA-minister Ben Weyts als opvallendste aanwezigen. Allen leverden ze lippendiensten aan koning voetbal. Het warme bed waar de sport na Propere Handen brutaal was uitgeduwd, werd anderhalve maand voor de verkiezingen ververst en opnieuw opgemaakt.

Het warme bed waar het voetbal na Propere Handen brutaal was uitgeduwd, werd ververst en opnieuw opgemaakt

Nadat de verschillende families in ons voetbal elkaar jarenlang bestreden hebben – profs tegen amateurs, bonden tegen elkaar op – begreep Parys dat hij de hand moest uitsteken naar het amateurvoetbal. Met de nieuwe bondsceo Piet Vandendriessche en de ceo van Voetbal Vlaanderen, Philippe Rosier, vond hij loyale medestrijders. In Jette traden de voetbalfamilies voor het eerst samen naar voren. Zo kon de ceo van de Pro League niet alleen spreken voor de 28 profclubs, maar ook voor de meer dan 4.000 amateurclubs in ons land.

Een gevolg van die strategie is dat de noden van het amateurvoetbal ermee op de achtergrond dreigen te belanden. In het “sociaal contract” staat de strijd tegen de tv-piraterij – een wens van de tv-rechtenhouder Eleven-DAZN – naast de vraag van het amateurvoetbal om de wachtlijsten voor jeugdvoetballers weg te werken. De indruk wordt gewekt dat het profvoetbal het amateurvoetbal gebruikt om een persoonlijke agenda door te voeren. Extra cynisch is dat Eleven-DAZN deurwaarders heeft gestuurd naar amateurclubs die zonder horecalicentie Jupiler Pro Leaguewedstrijden in hun kantine uitzonden.

Waar in Jette zedig over werd gezwegen, was de verantwoordelijkheid van de clubs. De licentiecommissie van de voetbalbond maakte deze week bekend dat KV Oostende, Patro Eisden en Francs Borains geen licentie krijgen voor volgend jaar. Oostende is zo goed als failliet, terwijl er in Eisden grote onduidelijkheid heerst over de herkomst van de (Amerikaanse) middelen. Twintig andere clubs kregen wel een licentie, maar worden van nabij opgevolgd. Met FCV Dender promoveerde alweer een provincieclub dankzij buitenlandse investeerders naar de eliteliga.

Lorin Parys mag de taal van de politici spreken, het voetbal mag niet vergeten ook voor eigen deur te vegen. Tegenover steun staat ook verantwoordelijkheid.

In ‘Spionkop’ blikt de redactie wekelijks terug op de sportweek.