De overlever in Warleson: “Ik belandde in België met één T-shirt en één broek”
Ondanks zijn zeldzame blunder woensdag is Warleson een van de beste doelmannen in eerste klasse. Dat had hij zelf niet meer zien aankomen. Monoloog van een Braziliaanse doorzetter. “Ik leef mijn droom hier bij Cercle Brugge, elke dag opnieuw.”
“Pai, noemen ze mij bij Cercle Brugge. Dat betekent vader. Ik probeer een vader te zijn voor anderen, omdat ik wéét hoe zwaar een aanpassing kan zijn. Zelf ben ik geboren in Cuiabá, een van de warmste steden van Zuid-Amerika. Omdat ik niet mobiel genoeg was, maar wel groot, ging ik in doel staan.”
“Op mijn 12de zag een scout me op een jeugdtoernooi in São Paulo. Hij wilde me bij Portuguesa Santista, een club in de kuststad Santos. Ik moest een volmacht krijgen van mijn ouders. Een week heb ik moeten aandringen. Mijn moeder huilde voortdurend, mijn vader overtuigde haar. En dus ging ik 2.000 kilometer verder gaan wonen, in een huis met andere jonge spelers.”
“’s Ochtends hadden we school, in de namiddag training. Van maandag tot vrijdag werden maaltijden geleverd, maar op zaterdag en zondag kregen we geen eten. Geld hadden we nauwelijks. Mijn ouders waren niet rijk. Meer dan pakweg 5 euro per maand stuurden ze me niet. Ons geld legden we samen, om in het weekend brood te kopen, met ham of kaas. Of Braziliaanse worst, dat vulde beter. Soms hadden we niets. Dan dronken we water om onze magen te vullen en gingen we met honger slapen. Het was hard. Maar alles is ervaring. Veertien maanden heb ik zo geleefd, voor ik terugkeerde naar Cuiabá.”
23 en depressief
“Vanaf mijn veertiende ging ik voor de eersteklasser Atletico Parnaense spelen, op 1.600 kilometer van huis – een van de beste jeugdopleidingen van Brazilië. In 2018 werd ik voor negen maanden uitgeleend aan Sampaio Correa, een tweedeklasser. Eén probleem: na drie maanden stopten ze met betalen. Gelukkig hield mijn vrouw Grasieli – we huwden toen ik 17 was – de voeten op de grond: zij had al beslist om 90 procent van mijn loon opzij te zetten. (trots) Dankzij haar voorzienigheid hebben we nooit een rekening te laat betaald.”
“Ik keerde terug naar Paranaense, waar mijn aflopende contract – een mooi contract – niet werd verlengd, omdat ik weigerde opnieuw uitgeleend te worden, uit vrees weer zonder loon te vallen. Maandenlang mocht ik er alleen nog trainen, tot ze me lieten gaan. Mijn carrière bevond zich op een dieptepunt. Ik was 23 en gefrustreerd. Depressief zelfs. Mijn droom zag ik in rook opgaan, niemand moest me nog. Negen maanden had ik geen ploeg, geen contract, niets. Ik zat thuis en had ’s ochtends geen zin om nog uit bed te komen.”
“Mijn vrouw moedigde me aan. ‘Vraag eens of je niet kan meetrainen bij São Joseense’, een nabijgelegen tweedeklasser. Stond ik daar in de tribune met onze eenjarige baby naar hun training te kijken, met een verwilderde afro en onverzorgde baard, doodongelukkig. ‘Wat heb ik hier te zoeken?’, vroeg ik me af. Toch vroeg ik na de training de coach, Dida, of ik niet eens mocht komen testen. ‘Kom morgen maar langs.’”
“Daags nadien was ik daar als eerste, fris gewassen en geschoren. Hij bood me na de training meteen een contract aan, voor de resterende tien matchen van het seizoen. Het loon: 165 euro, voor drie maanden. (lachje) Dat is de helft van een minimumloon in Brazilië. Niet vergeten: ik zat al negen maanden zonder loon. Hoe gingen we dat redden? Mijn vrouw verkocht ondertussen make-up en T-shirts. Alles opdat er toch wat geld binnen kwam. Nooit zaten we dieper dan toen.”
Naar België dankzij God
“Een vriend van een vriend woonde in Brussel, João. Hij had beelden van me gezien en belde me. ‘Waarom probeer je het niet in België?’, vroeg hij. Maar hoe betaal je een vliegtuigticket als je 165 euro verdiend hebt in drie maanden? Op een nacht werd ik om 3 uur wakker en wekte mijn vrouw: ‘Zoek eens op internet naar een ticket naar België.’ Ze dacht dat ik gek was geworden. Maar ze is beginnen zoeken en ze vond er een. Voor 63 euro, enkele dagen later. Hoe kan zoiets? (met grote ogen) Dat moet God zijn. Eind 2019 vloog ik naar België. Met één paar handschoenen, één T-shirt en één lange broek.” (lacht)
“Met João gingen we naar een wedstrijd kijken van FC Emmen. Na de match, aan de bar in het stadion, sprak hij een staflid van de club aan. Of ik er niet kon testen. Zomaar. Crazy. (lacht) Daags nadien mocht ik testen met de tweede ploeg. En die test werd tot twee keer toe verlengd. Maar voor Emmen was ik te duur als niet-Europeaan. Dus stelde João voor het bij KV Mechelen te proberen. Opnieuw, gewoon door iemand aan te spreken. Een maand trainde ik er mee, ondertussen sliep ik bij João. Ik ging per bus, van Brussel, naar de training in Mechelen. In de voormiddag keepte ik, in de namiddag hielp ik João met zijn job. Plafonds leggen, tegen 10 euro per uur.”
“Omdat João geen spelersmakelaar was, werd Patrick De Vlaemynck (makelaar van onder meer Jean Butez, red.) ingeschakeld. Hij regelde een test bij Cercle, dat zelfs een hotel voor me boekte. João was in de wolken: al die tijd had hij mijn trein, mijn bus… betaald.
(lacht) Maar mijn toeristenvisum liep af. Ik dreigde terug naar Brazilië te moeten. Drie dagen voor de deadline besloot Cercle me een contract te geven, omdat Dany Verlinden, toen keeperstrainer hier, vond dat ik dat verdiende. Op een cruciaal moment was hij er, ik ben hem nog steeds dankbaar. ”
(Wrijft de tranen weg) “Vandaag leef ik mijn droom hier bij Cercle Brugge, elke dag opnieuw. Hoe verklaar je dat na de ongelooflijke weg die ik aflegde? Dat kan alleen maar God zijn. Never give up. Daar ben ik
het bewijs van.”
“Een maand heb ik bij KV Mechelen getraind. Ik ging per bus. ’s Voormiddags keepte ik, in de namiddag legde ik plafonds, tegen 10 euro per uur”