Indignado’s bevolken ‘Nabucco’

In dit Verdi-jaar pakt de Vlaamse Opera uit met Nabucco, het eerste grote succes van de Italiaanse componist die tweehonderd jaar geleden geboren werd. Voor je Nabucco zou verwarren met de tweedelige hond uit de Urbanusstrip (Nabuko Donosor, red.), de opera vertelt over de hoogmoedige Babylonische koning die het Joodse volk onderdrukt. De liefde die Nabucco’s dochter én adoptiefdochter voor de Joodse prins Ismael voelen, verhit de gemoederen eens te meer. In de Vlaamse Opera hoef je de gewijde geschiedenis evenwel niet tot in de puntjes te beheersen. Regisseur Daniel Slater haalt het verhaal naar onze tijd door de Babylonische koning aan het hoofd van een financieel imperium te stellen en het Joodse volk de rol te laten opnemen van indignado’s. Of hoe de ‘99 procent’ de hulp van God afsmeken in hun strijd tegen de ‘1 procent’ die de wereld regeert. Geen slechte vondst, maar omdat Slater niet voor elke situatie een parallel in het heden vindt lijkt het soms of je in de verkeerde opera zit. De regisseur zet zijn gedurfde keuze ook graag in de verf door te pas en te onpas te zwaaien met symbolen als de stier van Wall Street of Che Guevara-outfits bij de opposanten. Maar wie in deze Nabucco het koor aan het werk hoort, haalt graag de spons over ongelukkige regiekeuzes. Het koor van de Vlaamse Opera staat bekend als een sterk ensemble, maar hier overtreft het zichzelf. Dat is natuurlijk te danken aan Verdi’s fantastische koorpassages, maar ook aan Dmitri Jurowski. De chef-dirigent van de Vlaamse Opera hoedt er zich voor de overbekende muziek op een drafje af te haspelen. Net zijn beheerste aanpak van de ontstuimige Verdi maakt deze opvoering interessant. Nooit zo’n ingehouden, maar heldhaftig Slavenkoor gehoord.