Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik kan mezelf niets verwijten”
Robin Mertens rijdt zich v oor eigen volk in de kijk er, Limburger Rutger Wouters wint
Geen succes voor de regiorenners op de GP Juul Marinus. Na een geanimeerde wedstrijd toonde de Limburger Rutger Wouters zich de snelste in een spurt van elf. Zandhovenaar Robin Mertens toonde zich voor eigen volk, maar werd niet beloond voor zijn inspanningen.
Tot ongeveer halfweg zat de wedstrijd op slot, het hoge tempo had daar veel mee te maken. Maar dan slaagde een groep van dertien renners er toch in om voorop te geraken. Daarin onder meer vertegenwoordigd: plaatselijk favoriet Robin Mertens, Kurt Geysen, Pieter Oerlemans, Arno Crabbé, Joran Mertens en Jeroen Goeleven. De dertien reden een halve minuut voorsprong bijeen, maar meer ademruimte wou het peloton de kopgroep niet gunnen. Bij het ingaan van de laatste ronde kwam alles weer samen. Kort daarop kwam de beslissende vlucht van elf renners tot stand. Op vijf kilometer van het einde hadden ze nog een dikke halve minuut voorsprong en was het duidelijk dat de winnaar vooraan zat. In de spurt bleek Rutger Wouters veruit de snelste. “Op tweehonderd meter van de streep ben ik voluit doorgegaan”, zegt de Truienaar. “Ik wist dat ik met de wind in het nadeel niet te vroeg mocht aanzetten. Gelukkig kwam er niemand meer over mij. Meteen goed voor mijn derde zege van het seizoen.”
Mertens kiest verkeerde vlucht
Robin Mertens, vorige week nog winnaar in Retie en extra gemotiveerd om voor eigen volk een gooi te doen naar de zege, moest vrede nemen met een verre ereplaats. “Halfweg koers ben ik samen met een andere renner naar de kopgroep toe gereden”, zegt Mertens. “Er zaten enkele sterke renners vooraan en ik vond het toch te gevaarlijk om ze te laten rijden. We konden gelukkig vrij vlot aansluiten en het draaide goed rond. Haast meteen kregen we een halve minuut voorsprong bij mekaar gefietst. Toch voelde ik na een tijdje dat het niet snel genoeg meer ging, omdat sommigen op hun limiet zaten. Ik heb nog geprobeerd om het tempo in de kopgroep zo hoog mogelijk te houden, maar ik kreeg te weinig steun. Zo werden we bij het ingaan van de laatste ronde ingerekend door het peloton.”
“Ik hou van een harde koers en daarom had ik ook geen schrik om voor de aanval te kiezen. Bovendien had ik echt goeie benen. Dubbel spijtig dus dat niet voor de overwinning heb kunnen spur- ten. Toen we werden ingerekend, is de beslissende vlucht meteen vertrokken. Van onze ploeg was Stijn Siemons mee, maar die kon het spijtig genoeg niet afmaken. Hij werd uiteindelijk vierde. Ik kan mezelf echter niets verwijten. Ik heb me voor eigen publiek getoond en het deed deugd dat ik door heel wat mensen werd aangemoedigd. Dat ik uiteindelijk niet op het podium sta, is jammer. Maar wie niet waagt, niet wint. Ik heb het tenminste geprobeerd.”