Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik had nooit gedacht dat ik mijn dertigste verjaardag zou vieren”
Leerkracht Duits en mama van twee schrijft aangrijpende getuigenis over gevecht tegen zware depressie
An Peeters
‘‘Mama is verdrietig’, zei Iza. Maar het is geen verdriet, het is een woestijn waarin je staat.’’
An Peeters (31) uit Wuustwezel is leerkracht Duits in het ASO, heeft een leuke man en twee gezonde kindjes. Toch kreeg ze in februari 2016 de diagnose ‘ernstige depressie’. Om het taboe te doorbreken, schreef ze het boek Wordt het ooit weer licht?
Wie het programma Vandaag over een Jaar met Cath Luyten op Eén volgde, herkent An Peeters misschien nog. In mei van dit jaar bracht ze verslag uit van de zoektocht naar haar donorvader. Op haar 25ste kreeg ze te horen dat haar vader niet haar biologische vader is, maar dat ze verwekt werd met zaad van een anonieme donor, omdat haar ouders fertiliteitsproblemen hadden. Toch komt deze dimensie niet aan bod in haar boek Wordt het ooit weer licht? “Ik wilde die twee zaken uit elkaar houden, omdat ze elk evenveel aandacht verdienen.”
An is er zelf nog niet uit of het eerste onlosmakelijk verband houdt met het tweede. “Ik heb altijd wel een zwarte vlek op mijn hart gehad. Vanaf mijn puberteit kwamen er periodes van duisternis en leegte. Maar nooit in die mate als eind 2015.”
Alerte huisdokter
Wat de trigger is geweest, weet ze niet. “Mijn jongste dochtertje Iza, nu 3, was 8 maanden oud en sliep nog altijd niet door. Ik was uitgeput door die gebroken nachten. Collega’s op het werk – ik geef Duits in het ASO Spijker in Hoogstraten – merkten het ook. Op een avond in januari 2016 kwam ik van school thuis en ging het echt niet meer. De huisarts schreef me ziekteverlof voor. Tegen haar vertelde ik ook dat ik al jaren met periodes kampte waarin ik me slecht voelde. Zij suggereerde een afspraak bij een psycholoog. Die heeft de alertheid gehad om een afspraak te maken bij een psychiater. Ik dacht nog dat het opgelost zou geraken met wat bijslapen. Zij zag de ernst van de situatie in. ‘Ernstige depressie’: ik schrok van de diagnose. Ik stond op een punt dat ik domme dingen had kunnen doen.” Voor de buitenwereld is het moeilijk te begrijpen dat iemand met een fijne baan, een goeie partner en twee kindjes, er niet meer wil zijn. “Het is een vernauwing in je geest. Een manier van denken: dat de enige oplossing voor je problemen is om er niet meer te zijn. Chemisch bekeken, is het de balans tussen stofjes in je hersenen die zoek is. Gelukkig heeft mijn man, met wie ik al dertien jaar samen ben, dat ook zo gezien. Hij heeft het nooit op zichzelf of op ons gezin geprojecteerd. Dat hoor je weleens, partners die zeggen: ‘Ben ik niet belangrijk genoeg om voor voort te leven?’”
Zintuigen ontwaken
“Mijn depressie had niets met ons gezin te maken. Het is alsof je geen contact meer met je gevoelens kan leggen. De karaktereigenschappen die je voorheen zo typeerden, zijn weg. Je leeft als een schim van jezelf. Dat merk je pas als je aan het genezen bent. Iza die haar handje op mijn hart legde: ze is dat altijd blijven doen, maar plots voelde ik dat weer. Je zintuigen ontwaken. Voor mij is de kentering er vooral gekomen in december 2016, toen ik extra medicatie kreeg. Ik legde de cd van Kapitein Winokio met klassieke liedjes op voor de kinderen en moest huilen bij Bach. Je proeft opnieuw de krenten in de krentenbol. De gordijnen gaan open.” Dat die genezing niet vanzelf kwam, staat zwart op wit op pagi- na vier: “Voor mijn man en kinderen, opdat ze weten dat ik gevochten heb om voor altijd bij hen te kunnen blijven.” “Het eerste jaar was ontzettend moeilijk. Soms stuitte ik op onbegrip. In april 2016 stond de controlearts aan mijn deur. Ik was net bij de tandarts. Omdat ik niet thuis was, moest ik me nadien in zijn kabinet aanbieden. ‘Geboortejaar 1987 en depressief?
Ga wat meer naar buiten, lach wat meer en het zal wel overgaan’, zei hij.
Ik weet nog altijd niet hoe ik toen ben thuisgeraakt.
Ik was in staat om tegen een boom te rijden en heb nu spijt dat ik hem niet heb aangegeven bij de Orde van Geneesheren. Maar op dat moment had ik daar geen fut, geen vechtlust voor.” Dat haar leerlingen nu over haar depressie gaan kunnen lezen, vindt An niet erg. “In het begin dat ik thuis zat, dacht ik weleens: ‘Wat gaan mijn leerlingen denken? Ze kan de combinatie van gezin en een voltijdse job niet aan.’ Maar je mag je niks aantrekken van wat anderen over je denken.”
In september 2016 ging An weer aan het werk. “Het was dat, of een opname in de psychiatrie, maar met de kinderen zag ik dat niet zitten. Door de steun van mijn collega’s en de warmte die ik bij mijn leerlingen voelde, wist ik dat ik de juiste keuze had genomen, al heb ik dat schooljaar wel op automatische piloot afgewerkt.”
Verrassingsfeest
In oktober 2016 begon ze te bloggen over haar depressie. “Mijn boek is een bundeling, je kan het zien als dagen uit een dagboek, gebaseerd op de blog. Ik begin op het moment van de diagnose in februari 2016 – de eerste maanden heb ik moeten reconstrueren – en stop in februari 2018, wanneer de mist optrekt.” An neemt nog steeds dagelijks medicatie. Of haar kinderen veel gemerkt hebben van haar depressie? “Mijn oudste zei: ‘Mama is verdrietig.’ Maar het is geen verdriet, het is een leegte, een woestijn waarin je staat. Mijn jongste kwam in de zetel tegen mij aan liggen. Dat doet ze nog steeds.”
Ze zal nooit het verrassingsfeest met pannenkoeken vergeten dat haar man voor haar dertigste verjaardag organiseerde. “Ik had nooit gedacht dat ik 30 zou worden, ik dacht dat ik eerder al de exit-deur genomen zou hebben. Ik ben nu net 31 geworden, en dat was geweldig.”
KRISTIN MATTHYSSEN
Wordt het ooit weer licht? – Wanneer depressie je leven steelt, An Peeters,
156 pagina’s, uitgeverij Boekscout,
18,99 euro.
Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813.