We gaan er geen traan om laten

Met gemengde gevoelens zagen we het bericht onze mailbox binnendwarrelen. De beste, rijkste en meest besproken wielerploeg van het voorbije decennium stevent op de finish af. Nog één jaartje, en is er dan geen zéér gulle sponsor die het hele zaakje overneemt, mogen de boeken toe. Dat kan je jammer vinden. Omdat niemand kan ontkennen: op zijn beste dagen was Sky een aanwinst voor de sport. Alleen al voor de centen. Samen met cosponsor Century Fox pompte het jaarlijks tot 28 miljoen euro in de sport. Ofwel zo’n tien percent van het hele WorldTourbudget. In een financieel weinig florissante sport is dat geen slok op een borrel, dat is een hele jeneverfles. Bovendien was Team Sky het vliegwiel dat de machine van het Britse wielrennen deed draaien. Vóór Brailsford er zich mee moeide, was het wegwielrennen op het eiland een nichesport. Dankzij Wiggins, Froome en Thomas werd het ook daar een volkssport. Geen kleine verdienste. Zoals we zelfs aan dat truitje straks met heimwee zullen terugdenken. Britten geen smaak? Vergeleken met de bonte santenkraam die andere ploegen op borst en billen dragen, was het shirt van Team Sky altijd een toonbeeld van verfijning. Allemaal weg, binnenkort.

Toch gaan wij er geen traan om laten. Daarvoor hebben we de ploeg veel te vaak vervloekt. Het verhaal van de medaille en haar twee kanten. Al die financiële supprematie had een grote schaduwzijde. Die van de sportieve dominantie. Hoe vaak hebben u en ik niet gezucht als het treintje van Team Sky op een zoete zomerdag de Tour nog maar eens in een wurggreep hield? Alle goede renners in één ploeg, mooi voor een sponsor, en sportmarketeers zullen er vast een surplus in zien, maar het was nefast voor de feestvreugde. Sportieve strijd ruimde plaats voor Britse eentonigheid. En dat kon heel irritant zijn. Helemaal toen bleek dat wat lang bejubeld werd als de innovatieve kracht van Team Sky, de zogenaamde

ook maar een ordinair aftasten van de grenzen van het toelaatbare was. De van Wiggins, het salbutamolplasje van Froome: haar sympathie van de begindagen was de ploeg al een tijdje kwijt – zie de vele fluitconcerten in de jongste Tour. Best mogelijk dat in het Parijse hoofdkwartier van de Tour gisteren een fles ontkurkt is. Bijna verlost van die Britse kiezel in hun schoen. En: als het een beetje meezit, strijden Froome, Thomas en Bernal vanaf 2020 niet meer mét maar tegen mekaar in de Tour. Je zou voor minder je wijnkelder induiken.