Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Heerlijk getikt
Jongere collega’s houden grote voorbeelden aan het werk. Stond zijn ex-collega bij The Clash Paul Simonon recent nog met The Good, The Bad & The Queen naast Damon Albarn te bassen op een Rock Werchter-podium, dan zetten de Amerikanen van Flaming Lips Mick Jones aan het werk.
Op King’s Mouth krijgt Clash-gitarist Jones een voor hem ongewone rol: hij is de ‘verteller’ die de eeuwig vreemde, psychedelische hersenspinsels van Lips-voorman Wayne Coyne met elkaar verbindt. Meer nog dan andere Flaming Lipsplaten is deze er eentje van die illustere voorman. Het is de muzikale uitloper van een kunstinstallatie waarmee Coyne grote musea doorheen de VS aandeed, en die ook al leidde tot een begeleidend boek. Wie nu verwoed de uitgang aan het zoeken is, zullen we niets kwalijk nemen. Maar dit zijn The Flaming Lips, die nooit ‘kunst om de kunst’ maakten, die nooit boven de hoofden van hun publiek schieten, maar hun getikte geluidjes en vreemde verhalen – hier iets met een babykoning met een enorm hoofd, probeer er vooral zelf wijs uit te geraken – altijd opnieuw inkleuren tot een soort audiovisueel sprookje dat je terugslingert naar de eigen kindertijd én die van de popmuziek, toen The Beatles en The Beach Boys de wereld opnieuw uitvonden. Heerlijk zot.