Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik vond nieuwe roeping”
Ex-toppistier Steve Schets gaat in Brasschaat bij de Civiele Bescherming werken
Steve Schets heeft een mooie wielercarrière op zowel de piste als op de weg achter de rug. Vooral op de piste was hij erg succesvol met eremetaal op het hoogste niveau als uitschieter. Zeven jaar geleden stopte hij na een val. Ondertussen vond hij een nieuwe roeping als brandweerman. In zoverre zelfs dat hij nu in Brasschaat bij de Civiele Bescherming gaat werken.
“Samen met Kenny De Ketele won ik in 2004 de Toekomstzesdaagse van Gent. Dat was de start van een mooie loopbaan als wielrenner”, zegt de 36-jarige inwoner van Herk-de-Stad. “Die leidde me onder meer naar zilver en zelfs goud (2006) in het EK ploegkoers bij de beloften. In 2010 volgde het hoogtepunt van mijn carrière toen ik samen met Ingmar De Poortere brons behaalde op het WK ploegkoers bij de profs in het Deense Kopenhagen. Op de weg trok ik mijn plan, maar haalde ik niet hetzelfde niveau als op de piste. Toch won ik in 2011 de Handzame Classic in een massaspurt waarna ik voorbij de streep ten val kwam, gelukkig zonder veel erg. Daarna is het stilletjes bergaf gegaan. Een Pools-Belgische ploeg die zou opgestart worden en waaraan ik mijn lot had verbonden, kwam er uiteindelijk niet. In een wedstrijd in Schotland brak ik mijn hand en in 2013 kwam ik in een wedstrijd in Denemarken ten val in de spurt waarbij ik mijn elleboog brak. Dat was iets van het goede te veel en ik besloot daarom te stoppen, ook al was ik dan nog maar 29 jaar. Toch kijk ik nu nog altijd met voldoening terug op die periode. De levenservaring die ik heb opgedaan, komt me nu nog altijd van pas.”
Daar stond hij dan met lege handen. “Als topsporter word je inderdaad van de ene op de andere dag geconfronteerd met de realiteit van het leven. Je hebt niet meteen vooruitzichten, al werd ik zeker niet met het zwarte gat geconfronteerd. Al snel had ik een job als fietsverkoper beet, al bleek die functie na enkele jaren toch niet echt mijn ding te zijn. Ik begon dan maar opnieuw te studeren. Ik ging voor een bachelor in de bouw en dat liep vrij goed, tot er zich plots iets geheel nieuws openbaarde. Familieleden van mijn vrouw waren al hun hele leven vrijwilliger bij de brandweer. Dat sprak me wel aan. Ook omdat mijn vrouw me daar volop in steunde, trad ik in Herk-de-Stad toe tot het vrijwilligerskorps. Al snel bleek dat ik mijn nieuwe roeping had gevonden. Ik wou er mijn beroep van maken en solliciteerde daarom in Antwerpen. Daar waren enorm veel kandidaten voor slechts een beperkt aantal vacatures en ik viel er naast. Ook voor 35 plaatsen bij de Civiele
Bescherming in Brasschaat was er enorm veel interesse, maar nu werd ik wel weerhouden. Op 1 juni start ik met mijn opleiding. Het waterkanon bedienen en bij ongevallen met gevaarlijke stoffen mijn kennis laten gelden, zal wellicht van mij vereist worden. Ik zal voor gemiddeld twee dagen per week van thuis naar Brasschaat moeten rijden. Dat is op de kop 78 kilometer. Ik ga dat per doen. Dat zie ik best haalbaar. En zo blijft mijn leven toch nog een beetje met die fiets verbonden.”
speed pedelec