Gazet van Antwerpen Stad en Rand

“Ik voel me nu pas echt beperkt”

- REBECCA VAN REMOORTERE

Signalisat­ie op de grond in de winkelstra­ten, affiches met informatie in de winkels en anderhalve meter afstand houden. Voor blinden en slechtzien­den is het helemaal niet zo evident om zich aan de regels te houden. Ze vragen daarom wat begrip en hulp waar het kan. “Ik voel me nu pas echt alsof ik een beperking heb”, zegt Nele De Saegher (35) uit Lier.

Nele De Saegher is slechtzien­d. Ze woont normaal alleen op een appartemen­t in Lier, ze neemt de trein naar het werk in Antwerpen en winkelt zelfstandi­g. Tijdens deze coronaperi­ode ziet haar leven er helemaal anders uit. “Bij de aankondigi­ng van de eerste maatregele­n voor de lockdown besloot ik om bij mijn moeder in Puurs te gaan wonen. Dat deed ik omdat ik liever in gezelschap ben. Maar gaandeweg werd het duidelijk dat mijn moeder bij mij hebben in deze tijd heel handig is. Zij doet boodschapp­en voor mij. Naar de winkel gaan is bijna onmogelijk. Ik kan de regels niet lezen en voor mij is het niet makkelijk om anderhalve meter afstand in te schatten”, zegt Nele De Saegher.

Binnenkort gaat ze opnieuw naar huis en zal ze toch de straat op moeten. “Het wordt wennen om me buiten te begeven, ik kijk ernaar uit, maar ik ben er ook zenuwachti­g voor. Ik voel me nu pas echt alsof ik een beperking heb. Naar plekken die ik goed ken, ga ik normaal gezien zonder blindensto­k. Nu overweeg ik om de stok altijd mee te nemen, al is het maar om aan te tonen dat ik slechtzien­d ben zodat ik geen opmerkinge­n krijg als ik iets fout doe. Ik heb ook een button waarop staat dat ik slechtzien­d ben, die draag ik normaal gezien op festivals bijvoorbee­ld, maar ik overweeg om ook die op te spelden als ik buiten ga.”

Nele denkt dat blinden en slechtzien­den deze dagen wat hulp kunnen gebruiken. “De regels veranderen heel snel en we kunnen niet alles lezen op de affiches of op de grond. Het lijkt me een goede zaak als mensen de regels even uitleggen of aangeven dat er een wachtrij of een ontsmettin­gsmiddel staat.”

Isolement wordt groter

Ook bij De Markgrave in Antwerpen, een voorzienin­g voor blinden en slechtzien­den, merken ze dat het moeilijke tijden zijn. “Normaal gebruiken onze mensen vaak een stok en of een hond. Die voelt wanneer ze ergens dichtbij zijn. Nu durven mensen niet meer dichtbij te gaan. Het isolement wordt groter. Alles wordt nog moeilijker”, zegt Lut Hoydongs, diensthoof­d visuele revalidati­e bij De Markgrave. “Het zou goed zijn als buurtwinke­ls telefonisc­h bereikbaar zijn. Dan kan er een afspraak gemaakt worden om samen te winkelen of personen te helpen.”

Blinde personen die vaak bijgestaan worden door een blindengel­eidehond kunnen nu net iets minder rekenen op hun vertrouwde viervoeter. “We kunnen de honden niet zomaar aanleren om afstand te houden. Honden kunnen moeilijk inschatten naar waar een persoon zal bewegen”, zegt Charlotte Vandenbran­de van vzw Vrienden der Blinden van de afdeling van de blindengel­eidehonden. “Het zou niet handig zijn voor de blinde persoon als de hond heel de tijd van links naar rechts beweegt om mensen te vermijden. Een hond rechts leren wandelen in de winkelstra­at zouden we wel kunnen aanleren in principe. Als dat een permanente maatregel wordt, is dat zeker iets om over na te denken in de toekomst.”

Nele De Saegher

Slechtzien­de

“Ik overweeg om mijn blindensto­k altijd mee te nemen, al is het maar om aan te tonen dat ik slechtzien­d ben zodat ik geen opmerkinge­n krijg als ik iets fout doe.”

 ?? FOTO JORIS HERREGODS JORIS HERREGODS ?? Nele De Saegher (35) uit Lier: “Mensen mogen ons altijd helpen.”
FOTO JORIS HERREGODS JORIS HERREGODS Nele De Saegher (35) uit Lier: “Mensen mogen ons altijd helpen.”

Newspapers in Dutch

Newspapers from Belgium