Twee tijdperken

Terwijl Frankrijk zich voorbereidt op een nieuwe verstrenging van de coronamaatregelen herdenkt het land de gruwelijke aanslag die vijf jaar geleden in Nice werd gepleegd en waarbij 84 mensen om het leven kwamen. Zo komen op 14 juli twee tijdperken even samen: dat van de terreurdreiging en dat van de strijd tegen corona.

Toen in 2001 de Twin Towers in New York waren ingestort, zeiden terrorisme-experts dat we nog jaren met deze terreur zouden moeten leven. Enkele jaren later werden treinen in Madrid opgeblazen, metrostellen in Londen ... En in 2015 begon de ellende opnieuw met de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Tegen de zomer van 2016 was de strijd tegen terrorisme een deel van ons leven geworden. We hadden de Bataclan meegemaakt, de gruwel van Zaventem en tal van kleinere aanslagen in heel Europa, er liepen militairen op straat, op de luchthaven moesten we door een lange reeks controles, overal werden we gescand ... De experts kregen gelijk: jarenlang leefden we met de terreurdreiging. Langzaam is het probleem weggeëbd, hoewel andere experts nu weer beweren dat we er nog niet vanaf zijn.

Alleen is dat nu onze zorg niet. We leven al anderhalf jaar in het coronatijdperk. Het virus heeft meer slachtoffers gemaakt dan alle terreuraanslagen samen en het heeft een veel grotere impact op ons leven, niet alleen in de publieke ruimte, ook thuis. Voor de tweede zomer op rij reizen we ook niet waarheen we willen en zijn controles ons deel. Controles die nu niet alleen onze bagage en onze papieren betreffen, maar ook onze gezondheid. Op ons coronapaspoort staan gegevens die we zelfs in de ergste terreurdreiging nooit met iemand hoefden te delen.

Het is onmogelijk om de impact van de terreurdreiging op ons dagelijks leven te vergelijken met die van corona, maar het grootste verschil is toch wel dat we nu ook zelf iets kunnen doen om ons te beschermen tegen het virus. Tijdens de terreurdreiging konden we niet anders dan erop vertrouwen dat de overheid de juiste maatregelen nam om ons te beschermen. Zelf hadden we daar geen enkele grip op. Het enige wat we konden doen, was na elke aanslag op straat komen om samen te rouwen en te tonen dat de terroristen ons niet bang konden maken. Nu rekenen we ook op de overheid, maar we kunnen zelf meer: door de opgelegde regels te respecteren, beschermen we niet alleen onszelf, maar ook anderen. We vormen nu geen gemeenschap in een machteloze rouw, maar door onze verantwoordelijkheid op te nemen. Op het eerste gezicht lijkt het positief dat we ons lot meer in eigen handen hebben. Maar na anderhalf jaar corona weten we ook hoe moeilijk het is om die verantwoordelijkheid te dragen.