INDIEROCK INHALER It Won’t Always Be Like This ★★★èè

Over het bekijks moet hij niet zagen, over de hoogte van de lat misschien wel: Elijah Hewson is naast voorman bij Inhaler ook de zoon van Bono. Is het eerlijk om de 21-jarige snuiter in een weegschaal te werpen met zijn vader? Weinig keuze, met zo’n stem. Die is, zoals Hewson nog voor dit debuut op Pukkelpop liet horen, als twee druppels – het bereik, de dramatiek. Ook de songs nodigen uit tot gepalaver over appelen en bomen. Inhaler mikt breed, groots en ging de boon voor gladde melodie lenen bij de nonkels van U2. In Totally hoor je meer dan één gepikte gitaar van ome Edge, de hese rasp in Slide Out the Window en A Night on the Floor maakte in 1981 al broekjes nat. Maar zie, de Ierse kliek heeft de songs, de hits. Stadiongiller My Honest Face ken je van de radio, In My Sleep scheurt straks in Kiewit het zeil. En: eens voorbij de voorspelbare start geven de heren genoeg draaien aan vaders platenkast om een eigen smoel te bewaren. Bono’s juk dragen, niet laten wegen, hoor je Hewson denken. Haal je toch de neus op voor slim spiekwerk waarmee een ‘zoon van’ nu vooral deuren wilt opentrappen, hou je dan vast aan de belofte in de albumtitel: it won’t always be like this.