Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een kind mee op het podium: daar blikt Wout 20 jaar later trots op terug”
Waarom Van Aert zoontje Georges meenam op podium van Ronde van Frankrijk
Cedric Arijs
Sportpsycholoog
“Vergeet niet dat topsporters hun partners en kinderen vaak lang moeten missen. Zulke intense momenten willen ze dan samen beleven.”
Vertederende beelden vanuit Parijs dit weekend: Wout van Aert stond plots met zijn zoontje op het podium nadat hij de slotetappe van de Tour had gewonnen. Dat terwijl de kleine Georges sinds zijn geboorte bewust uit de media gehouden wordt. Sportpsycholoog Cedric Arijs kadert de beslissing en schetst het effect van familie op topsporters.
Hij zal het zich niet herinneren, maar hij zal er nog zijn hele leven aan herinnerd worden: kleine Georges van Aert mocht afgelopen zondag met papa Wout mee op het podium nadat hij op de Champs-Elysées als eerste over de meet kwam. De kroon op een fenomenale Tour de France voor de Kempenaar. En dat mocht het zes maanden oude zoontje meevieren. Voor het eerst, want Wout en zijn vrouw Sarah De Bie kozen er aanvankelijk voor om hem uit de schijnwerpers te houden.
“Een keuze die wij allemaal enorm respecteren en heel fijn vinden”, vertelt Yvonne Boeckx, de moeder van Wout. Dat baby Georges dan plots toch voor al die camera’s stond, was dus voor haar wel even verschieten. Al heeft ze het unieke moment niet live meegemaakt.
“Wij zaten op de tribune om de ceremonie bij te wonen. Maar omdat we Wout zeker nog wilde zien voor hij naar Tokio vertrok, waren we al op tijd naar de ploegbus gegaan. Het moment dat hij met Georges op het podium stond, hebben we dus niet gezien”, gaat Yvonne verder. “We wisten ook niet dat hij dat van plan was. ’s Nachts hebben we de laatste kilometers én het podium nog eens herbekeken. Het is fantastisch om te zien, je ziet Wout enorm glunderen. Een beeld om nooit te vergeten, zeker op zo’n iconische plaats.”
Foto’s om in te kaderen
“Wout dacht: dit ga ik misschien nooit meer meemaken. En die foto’s wil hij inkaderen, zodat hij er over tien of twintig jaar, of nog langer, op kan terugkijken”, zegt Yvonne. “Hij had het vooraf aan Sarah gevraagd en zij heeft dan ingestemd. Je ziet op die beelden echt dat hij trots is. En Georges zit ook helemaal op zijn gemak. Misschien staat hij er volgend jaar terug, of dat hoop ik toch.”
Sportpsycholoog Cedric Arijs geeft meer uitleg: “Topatleten leven voor hun werk, hun sport. Maar we mogen niet vergeten dat ze daarnaast ook nog andere verlangens in het leven hebben. Het ouderschap, of vaderschap bij Van Aert, is daar een van.”
“Zo’n ritwinst, of andere hoogtepunten in sportcarrières, wil je natuurlijk delen met familie. Vergeet niet dat topsporters hun partners en kinderen vaak lang moeten missen. Zulke intense momenten willen ze samen beleven. Of het mee op het podium nemen een soort compensatie is omdat ze de kinderen lang niet zien, zou ik ook weer niet zeggen. Compensatie is een zwaar woord. Topsporters maken veel opofferingen: als alles dan samenkomt bij een winst, zorgt dat voor een emotionele ontlading.”
Kracht uit putten
Arijs legt de link met het familiebezoek van de Rode Duivels op het EK voetbal. “Na het drama met de Deense voetballer Eriksen kregen ook de Rode Duivels de keuze of ze tijdens het EK hun familie en vrienden wilden zien of spreken. Tijdens het toernooi, en dus niet erna. Dat is een interessante nuance. En wat helemaal boeiend was: sommigen stemden daarmee in, andere niet. Het blijft een persoonlijke keuze. Voor de ene atleet zal het contact met het gezin ventilerend werken en hen even terugbrengen naar het mens-zijn, en niet alleen topsporter. Maar anderen kiezen er bewust voor om die ontlading te houden tot na de sportprestatie.”
Arijs raadt de atleten die hij begeleid aan om die denkoefening voor zichzelf te maken. “Want een regel is er niet. Wanneer een dierbare in de familie van een atleet sterft, wordt er soms voor gekozen om dat pas na een wedstrijd of toernooi aan die persoon te vertellen. Maar ik ken ook situaties waarbij de sporter het zijn of haar sportprestatie aan die dierbare zal opdragen en er kracht uit zal putten. Dat hebben we gezien bij het Deense voetbalteam. Daar zijn achter de schermen veel psychologen aan te pas gekomen. Hoe sterk zij uit dat drama kwamen, was fascinerend om te zien.”