Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De druk om elke dag geld te verdienen is weg”
Hij leeft in een ‘tent op wielen’, heeft amper spullen en staat vol tatoeages. Maak kennis met JeanPierre Letienne (53), een nieuwe smaakmaker in Don‘t worry be
happy op Play4. “Ik heb spijt dat ik niet eerder op deze manier ben gaan leven”, zegt hij.
Op televisie ontmoeten we JeanPierre als hij kampeert langs het Kempisch Kanaal. Maar daar is hij nu niet te vinden. “Ik zit al een tijd in Spanje”, vertelt hij.
Letienne is een opvallend figuur, zoals alle gezichten uit het programma van Peter Boeckx. Door dyslexie stuurde zijn moeder hem naar het buitengewoon onderwijs. Daar werd zijn tekentalent ontdekt. Jean-Pierre besefte toen al dat hij artistiek talent had.
“Ongeveer 27 jaar geleden kreeg ik van een zigeuner een tattoopistool in mijn handen geduwd”, vertelt hij. “Ik woonde in Dendermonde in een sociale wijk, Klein Chicago. Ik had eerst een kleine shop naast de woonblokken. Stelselmatig breidde ik die zaak uit tot een echte tattooshop in Lebbeke. Die heb ik twintig jaar gehad. Daarna volgde nog zes jaar in Mol.”
Inventaris van het leven Op zijn 14de zette hij zijn eerste tatoeage. “Elke tekening heeft een verhaal. Die tatoeages noem
ik de inventaris van mijn leven. Een huis of meubels kun je kwijtraken, maar tatoeages niet. Omdat ik vooral kleinere afbeeldingen heb, heb ik er veel. Momenteel ben ik bezig de achterkant van mijn benen te laten versieren. Maar 80% staat vol. Ik heb ook een zestiental namen van vrouwen staan. Elke naam verwijst naar een fijne herinnering.”
Jean-Pierre is recht voor de raap. “Wat ik tegen mijn goesting heb
Jean-Pierre Letienne
“Wat ik tegen mijn goesting heb gedaan? Werken. Ik kom dan ook uit de Walen.”
Werken. Ik kom dan ook
uit de Walen”, klinkt het schalks. Hij noemt zich ook een salonanarchist.
De beslissing om niet langer in een huis te wonen, werd onverwacht genomen. “Op een dag stond er iemand in de zaak in Mol. Die man wou voor de kost tatoeages zetten. Waarop ik hem prompt voorstelde om de zaak over te kopen. Het is te zeggen: vooral het contract overnemen, want hij moest er niets voor geven.”
Leven in camionette
Het zag ernaar uit dat Jean-Pierre in een flat zou belanden. “Maar ik ben al snel gestopt met naar zoekertjes te kijken. Ik zag me daar totaal niet wonen. En dus was mijn camionette de enige oplossing. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd. Het enige jammere is dat ik dat niet eerder heb gedaan. De druk om elke dag geld te verdienen is weg. Net als dat gevoel dat je elke dag moet meedraaien in de maatschappij. Niet dat ik me uitspreek tegen de maatschappij. Maar het gevoel van vrijheid is fantastisch.”
Volgens Jean-Pierre zijn er niet veel nadelen aan deze manier van leven. “Ik moet wel zuinig zijn omdat mijn ruimte beperkt is. Ik leef superecologisch. Tegen dat het koud is in België zit ik in het zuiden.”
Letienne noemt zich een moderne nomade. “Ik heb enkele vaste adresjes waar ik met mijn tent op wielen neerstrijk. Maar ik blijf nooit ergens lang. Mijn standplaats heeft altijd te maken met de plek waar ik als gastartiest aan de slag ben in een tattooshop. Ik probeer zo weinig mogelijk te werken om zo veel mogelijk te tekenen. Als ik genoeg heb verdiend, kan ik enkele weken verder. Ten tijde van de opnames verbleef ik in Mol. Momenteel zit ik in Spanje en ben ik aan de slag voor lokale tattooshops. Maar ik maak ook tekeningen en schilderijen. Ik probeer met mijn passie voor tekenen en kunst een cent te verdienen.”
Elementaire spullen
Wat is het moeilijkste aan de verhuis naar een camionette? “Het moeten opgeven van veel spullen. Ik heb niets verkocht. Ik gaf alles weg aan mensen die het konden gebruiken. Ik heb alleen elemengedaan? taire dingen zoals kleding en iets om uit te eten. Als mensen me een douche aanbieden, zeg ik niet nee.”
Jean-Pierre voelt zich niet eenzaam. “Ik kom genoeg mensen tegen. Ik heb ook de eenzaamheid nodig om te functioneren met tekenen en schilderen. Ik kan goed op mijn eentje zijn.”
Corona zorgde ervoor dat het normale bestaan werd onderbroken. “Tijdens de lockdown kon ik terecht bij mijn dochter. Mijn oudste kinderen zijn late twintigers, de jongste is 18. De camionette stond op de oprit. Na de eerste lockdown vloog ik met het vliegtuig naar Marokko. Ik betaalde 30 euro voor een ticket heen-enweer. Ik vreesde dat ik met mijn busje achter een gesloten grens zou belanden. En toen werkte ik daar in een tattooshop.”
Normaal was Jean-Pierre al terug in ons land. “Ik zou vorige week terugkomen. Maar ik besloot nog een dagje vakantie te nemen. En dat heb ik nu al tien keer zo beslist (lacht).” i Don‘t worry be happy, Play4,
20.40u