Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Met kunst maken ze zich weer zichtbaar”
Kunstenaars Kamiano stellen tentoon
Drie jaar geleden begon Kamiano, het dak- en thuislozencentrum van Sant’Edigio in de Lombardenstraat met een wekelijks kunstatelier voor zijn gasten. Zaterdag stellen de kunstenaars voor het eerst hun werk tentoon.
Alicio Tassisto heeft een getatoeeerde traan onder zijn linkeroog. Hij bracht twee jaar van zijn leven door op de Groenplaats, was een straatvechter. Maar vandaag vertelt hij honderduit over de tientallen kunstwerken die hij de voorbije drie jaar maakte en die verspreid hangen in de grote zaal op de eerste verdieping van het daklozencentrum Kamiano. Het langst – vijf maanden – werkte hij aan het beschilderen van een mannequin, elk orgaan een andere kleur. Alicio wijst naar de honderden piepkleine gouden puntjes op haar linkerarm. “Hieraan zie je hoe gefocust ik was. Dat focussen maakte me rustig. En die rust deed deugd.”
Naast hem staat Maud Aguirre Y Otegui te glunderen. Alicio’s verhaal is zeer herkenbaar voor de Antwerpse illustratrice. Ze werkt al acht jaar als vrijwilliger voor Kamiano. Drie jaar geleden maakte ze voor de 25ste verjaardag van Kamiano een kunstwerk op een tegelmuur. Rond die tijd rijpte ook het idee om in navolging van Villa Voortman in Gent, een kunstatelier voor psychiatrische patiënten, de gasten de kans te geven om zich artistiek te uiten.
Elke maandagnamiddag, na de warme maaltijd die de vrienden van de straat hier kunnen krijgen, gaat het atelier open. Iedereen is welkom. “Soms dagen veel deelnemers op, soms slechts enkelen”, vertelt Maud. “Het is onvoorspelbaar. In het begin dachten we rond thema’s te werken, met opdrachten. Maar dat idee hebben we snel laten varen. Onze gasten moeten al zo veel. Daarom laten we hen vrij in hun expressie.”
Anderhalf uur onderweg
Laurens Vanhove tekende graag en veel als kind. Maar vandaag heeft hij geen geld voor degelijk materiaal. Dat krijgt hij bij Kamiano wel. In de expo zie je van hem portretten en bomen. “Door anderen bezig te zien, krijg ik zelf ook inspiratie”, vertelt hij met zijn West-Vlaams accent.
Op dit ogenblik is Laurens opgenomen in de psychiatrie in Boechout. Maar hij probeert nog altijd elke maandag naar Kamiano te komen. “Ook al kost het me anderhalf uur om hier te geraken, een groot stuk te voet, het atelier wil ik niet missen. We bouwden hier ook een mooie band op. Soms ga ik met Maud en Pien wandelen of een limonade drin