De ene maatregel is raak, de andere niet

Of het nu een Vlaamse of een federale maatregel is, het is steeds afwachten of het op maat is van een stad. De ene keer is het raak en de andere keer niet. Zou het niet mooi zijn als de hogere overheden tot een gecoördineerd stedenbeleid zouden komen. In de schaduw van het nieuws over het optrekken van het budget voor Defensie, wordt het uitgebreid sociaal tarief voor energie verlengd tot eind 2022. Niet onbelangrijk, want een op de vijf Antwerpenaars heeft daar recht op.

Ook gezinnen in appartementsgebouwen met een centrale stookplaats zullen kunnen rekenen op de verlaging van de btw op energie naar 6% . Zij waren eerst over het hoofd gezien. 70% van de Antwerpse gezinnen woont in een appartement. Vier op de tien Antwerpenaars zijn alleenstaand. Zij zijn financieel op verschillende vlakken de pineut. Federaal minister van Financiën Vincent Van Peteghem (CD&V) komt binnenkort met een modernisering van de fiscaliteit. Alleenstaanden krijgen dan een rechtvaardiger belastingsysteem.

De vraag is hoe al deze maatregelen zullen worden gefinancierd. De staatsschuld zou tegen 2027 stijgen naar 114% van het bruto binnenlands product (bbp).

Meer mensen moeten aan het werk, zegt Van Peteghem. Oké, maar laten we dan eens kijken naar de toekomstige werknemers, de kinderen die nog op school zitten. Daar heerst een immens lerarentekort. Minder leerkrachten betekent minder kennis en vaardigheden, en dus jongeren die minder kansen op de arbeidsmarkt hebben.

Scholen moeten zich volgens Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) concentreren op hun kerntaak om zo het lesgeven weer aantrekkelijker te maken. En wat is dan geen kerntaak? Weyts somt er twee op in De Zevende Dag op VRT: fietslessen en warme schoolmaaltijden.

Heeft Weyts recent nog eens gesproken met zijn nationaal voorzitter en Antwerps burgemeester Bart De Wever? In het net heropende stadhuis liggen ze wakker van verkeersveiligheid en kinderarmoede. Een op de vier kinderen zit met honger in de klas. En dan hebben we het nog niet over de andere specifieke onderwijsuitdagingen in een stedelijke context.

Soms is het dus raak en soms worden er zaken gelanceerd die voorbijgaan aan de stedelijke realiteit.

Veel Antwerpenaars staan vandaag door de nationale staking vruchteloos op hun tram of bus te wachten. Onder hen veel mensen die zonder openbaar vervoer niet op hun eerste, tweede of zelfs derde lageloonjob geraken. Het zou de vakbonden sieren om deze mensen, waarvan er veel in de stad wonen, het leven niet moeilijker te maken dan het al is.