Verdeeldheid en wantrouwen

De vakbonden zullen de betoging en de acties van gisteren ongetwijfeld een succes noemen. In Brussel daagden bijna 80.000 betogers op en het openbare leven werd behoorlijk verstoord door het protest. De luchthaven van Zaventem lag zelfs totaal lam. Intussen kwamen er uit de werkgeverswereld zure tweets en boze persberichten tegen de vakbondsacties en kwam premier Alexander De Croo (Open Vld) uitleggen hoeveel deze regering al gedaan heeft om de koopkracht van de Belgen op peil te houden.

We zitten in een akelige crisis: een oorlog op Europees grondgebied, energieprijzen die blijven stijgen en een economie die in de nasleep van corona zou kunnen draaien als gek, maar geremd wordt door een gebrek aan grondstoffen, materialen en werkvolk. Daarbovenop nog een fikse inflatie.

In zulke barre omstandigheden heeft een land eendracht, vertrouwen en vastberadenheid nodig. Wat we gisteren zagen was verdeeldheid, wantrouwen en twijfel. De vakbonden, die de voorbije jaren serieus aan macht en leden hebben ingeboet, grijpen de crisis aan om nog eens een vuist te maken. De werkgevers slaan keihard terug. En de regering vertoonde weer eens een verdeeldheid die er zielig begint uit te zien. Terwijl de premier in de tv-studio’s het beleid van zijn regering zat te verdedigen, stapten Paul Magnette, voorzitter van de grootste regeringspartij PS, en zijn collega van Groen Jeremie Vaneeckhout vrolijk mee op in de betoging. Ook Vooruit stuurde een delegatie. De linkse partijen zijn dan wel tot de Vivaldi-regering toegetreden, maar de kiezers van de bonden kunnen ze niet zomaar laten gaan, vonden ze. De voorzitter van de andere regeringspartij Georges-Louis Bouchez (MR) kon dat niet zomaar laten passeren en vuurde enkele vernietigende tweets af. Ga daarmee naar de oorlog, zuchtte mijn grootvader dan.

Nee, veel indruk hebben de hoofdrolspelers van gisteren wellicht niet gemaakt op de bevolking die het elke dag moeilijker krijgt om de eindjes aan elkaar te knopen. Uit De Grote Peiling van HLN blijkt ook dat die bevolking nauwelijks rekent op de vakbonden en de regering om haar koopkracht te verdedigen. Slechts 15% gelooft dat de regering daarvoor van enige betekenis kan zijn, 21% vertrouwt op de bonden. Toch overwegen de bonden nog acties in het najaar, maar wat schieten we daarmee op? Wat we nu nodig hebben, is overleg tussen alle sociale actoren, overleg dat niet dient om leden voor de vakbonden en partijen te ronselen, maar wel om het algemeen belang te dienen. Uit wat we gisteren hebben meegemaakt, kun je alleen maar besluiten dat het er niet zal komen.