Gazet van Antwerpen Stad en Rand
BOEKEN | MUZIEK| STREAMING
Meet The Moonlight COUNTRY ROMAN STRIP
JACK JOHNSON ★★★⭐⭐
Bij sommige artiesten ben je gewoon blij dat ze nooit een spat veranderen. Jack Johnson is er daar eentje van. De op Hawaï levende – of hangende – singer-songwriter tokkelt met elke nieuwe plaat een inwisselbaar rijtje fluwelen zomerpopsongs bij elkaar, nauwelijks te onderscheiden van wat voorafging. Meet The Moonlight is niet anders: tien songs als een zeebriesje, de ene nauwelijks sneller dan de andere, muzikale én tekstuele oproepen om vooral niet uit je bed te komen.
Voorzichtig schuilt achter de hangmattroubadour een profeet, zoals hij in Open Mind vaststelt dat iedereen – ook hijzelf – vandaag vastgeroest is in het eigen gelijk, terwijl Any Wonder troost biedt aan wie even door melancholie wordt overmand. Voor het overige tokkelt en observeert Jack Johnson, zonder zich al te druk te maken. Het levert catchy meewieg-liedjes op met een hoog mindfulness-gehalte. Zon op de bol, cocktail in de hand en dit is een uitstekend zomerplaatje. Haal die ingredienten weg en dit is het pop-equivalent van het rustgevende walvisgeknor dat in je lokale sauna bij het zwembad hoort. De dokter zegt: overvloedig gebruiken, maar op het juiste moment.
CARRIE UNDERWOOD
ROY JACOBSEN
JULIAN VOLOJ EN LORENA CANOTTIERE
★⭐⭐⭐⭐
Voor het eerst komt de Britse komiek Rowan Atkinson (67), die voor eeuwig en drie dagen Mr. Bean zal blijven, met een eigen Netflix-serie op de proppen. Al geloven we nooit dat Man vs. Bee straks even populair wordt.
Niks mis met een lekker potje slapstick. Je kan jezelf wel wijsmaken dat je uitsluitend verheffende satire grappig vindt, uiteindelijk lach je toch altijd het meest om iemand die keihard op zijn gezicht gaat. Daarom scoren de streken van Mr. Bean anno 2022 nog steeds. Toen Rowan Atkinson zijn nieuwe typetje in 1990 op de wereld losliet, was hij al een vaste waarde in het Britse comedylandschap. Hij brak begin jaren tachtig door in het sketchprogramma Not The Nine O’ clock News en groeide uit tot een nationale held met zijn historische sitcom Blackadder. Maar het waren de vijftien afleveringen van Mr. Bean die hem richting wereldfaam katapulteerden.
De taalhumor van Edmund Blackadder werd ingeruild voor smoelen trekken en slapstick. Ook het nieuwe Man vs. Bee focust zo goed als uitsluitend op visuele humor, maar de charme van weleer is verdwenen. Atkinsons kostelijke mimiek en fysieke humor maakten van Mr. Bean ideaal vertier voor jong en oud.
Goeie sketch, slechte serie
Het verhaal is simpel. Atkinson speelt Trevor, een kersverse huisoppas die als vuurdoop de absurd luxueuze villa van een koppel rijke snobs krijgt toebedeeld. Terwijl zij op vakantie gaan, krijgt hij een hele takenlijst in de maag gesplitst. De hond weghouden uit de kunstkamer, bijvoorbeeld. En ervoor zorgen dat ze geen noten eet, want voor je het weet ligt de vloer vol hondenpoep.
Het zijn karweitjes waarvan je meteen weet dat de brave, maar klungelige ziel ze niet tot een goed einde zal brengen. En het wordt alleen maar erger wanneer een – duidelijk door de computer gefabriceerde – bij hem het leven extra zuur komt maken. Trevor mag insectenspray of zelfs een vlammenwerper bovenhalen, het beest weigert het huis te verlaten.
Het concept klinkt best geestig. Want zeg ’s eerlijk, wie van ons zat nog nooit nodeloos lang achter een vervelend insect aan? Alleen gaat Man vs. Bee bijzonder snel vervelen. We zien dit nog wel werken als een korte sketch, maar niet als een negendelige reeks. De grappen zijn bovendien zodanig voorspelbaar en mak dat het erop lijkt alsof Atkinson en coscenarist William Davies, die ook de scenario’s voor de Johnny English-films schreef, het hele boeltje in één namiddag neerpenden.
Tragisch figuur
De heren werken zichzelf nog harder in de nesten met een misplaatste poging om het simpele verhaaltje meer diepgang te geven. Trevor is immers een gescheiden vader en heeft de job als huisoppas aangenomen om een tripje met zijn dochter te kunnen betalen. “Mr. Bean was een erg tweedimensionaal personage”, zei Atkinson vooraf in interviews. “Hij was een klein kind, een zelfingenomen anarchist. Nu speel ik een doodgewone, goedhartige kerel.”
Hij heeft helemaal gelijk, maar daar knelt net het schoentje. Een wanhopige vader die zijn dochter niet wil teleurstellen, daar is helemaal niks grappigs aan. Het maakt van Trevor zelfs een ronduit tragisch figuur. Terwijl je in deze context net een levend tekenfilmfiguurtje nodig hebt. Iemand als … juist, ja.
Het klinkt allemaal misschien streng voor een serie die in totaal nog geen twee uur van je tijd in beslag neemt. Maar dit is gemaakt door een van de populairste komieken ter wereld. Dan leggen we de lat ietsje hoger. Voor volwassenen heeft Man vs. Bee te weinig om het lijf, voor kinderen is het te traag en te saai. Mr. Bean haalt zijn neus op.