Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Wie kan mij nog iets leren in de Tour?”
Volgende week wordt hij veertig, maar toch is Philippe Gilbert er weer bij in de Tour. Zijn twaalfde en allerlaatste keer. En deze keer meent hij het. Niet zoals vorige zomer, toen hij zwoer nooit meer naar het Tourcircus terug te keren. Tot hij in mei weer zijn beste benen voelde. “Ik wil geen afscheid nemen als een renner die overal gelost wordt en nergens nog meedoet voor de zege.”
Moeten we besluiten dat Philippe Gilbert de Tour niet kan missen?
“Ik weet wat ik vorig jaar gezegd heb. Maar dat was een speciale Tour. Met veel problemen, veel discussies binnen de ploeg. Daarenboven verloren we Caleb Ewan al na een paar dagen. Dat maakte het mentaal zwaar. De Tour is al niet makkelijk als alles goed gaat, laat staan als je problemen in de ploeg hebt. Logisch dat je dan na drie weken zegt dat je geen zin om nog eens terug te komen. Maar de Tour blijft de Tour, de grootste wedstrijd ter wereld. Eenmaal een nieuw jaar bezig en je voelt dat je weer de vorm te pakken hebt, ben je weer gemotiveerd en wil je toch teruggaan.”
En die vorm is helemaal terug? “Gelukkig wel. Al is het niet makkelijk geweest de jongste jaren, met die dubbele breuk van mijn knieschijf
(zowel in de Tour van 2018 als die van 2020, red.).
Vooral die tweede breuk was gecompliceerd. Dat heeft een grote impact gehad. Mijn lichaam was uit balans. En dan werd ik ook nog eens op ongelukkige momenten ziek.
In Luik - Bastenaken - Luik zat ik nog hoestend op de fiets. Als je al niet vrijuit kan ademen, hoe kan je dan een goed resultaat neerzetten? Maar ik heb nooit opgegeven. En plots, vraag mij zelfs niet waarom, was mijn vorm daar weer. Sinds de Vierdaagse van Duinkerke heb ik opnieuw mijn beste conditie gevonden.”
Je won er zelfs een rit en het eindklassement. Je eerste overwinningen sinds de Vuelta in 2019. Een opluchting?
“Absoluut. Ik was het altijd gewend geweest om regelmatig te winnen. Zelfs in mijn mindere jaren won ik mijn wedstrijden. En nu… Er is uitgerekend hoeveel dagen het geleden was dat ik gewonnen had. Ik ben het cijfer vergeten, maar het was enorm veel Bizar. Dat was ik niet. En tegelijk was dat mijn grote motivatie. Nog altijd, ook nu ik de laatste maanden van mijn carrière inga. Ik wilde absoluut nog eens winnen, absoluut nog eens een hoofdrol spelen. Ik kon het niet verdragen dat ik afscheid zou nemen als die overal gelost werd en nergens meer kon meedoen voor de zege.” un mec (967 dagen, red.).
Waarom vind je zelf dat je nog je plaats in de Tourploeg van Lotto Soudal verdient?
“Voor mijn motivatie, voor mijn professionalisme, voor mijn mediagenieke waarde… En voor mijn ervaring. Zelfs bij de sportdirecteurs heeft niemand zoveel ervaring als ik. Ik kan iedereen binnen onze ploeg nog veel leren. Een wegkapitein is belangrijk. Je moet de koers lezen en beslissingen durven nemen. Ik kan dat. Ik herinner me een ritzege van Kittel in de Landes
Ik reed nog bij Quick.Step. Zelfs Tom Steels, de beste sportdirecteur die ik ooit gehad heb, maakte daar de fout om de ploeg niet achter de ontsnapte Bodnar te laten rijden. Op vijftien kilometer van de finish heb ik uiteindelijk gezegd dat iedereen à bloc moest gaan. Resultaat: we hebben Bodnar nipt, op 500 meter van de finish, teruggepakt. Grijp ik daar niet in, wordt Kittel tweede en heeft Quick.Step een etappezege minder.”
Tour van 2017, red.). (in de
Tot zover het voordeel van wielrenner zijn op je bijna-veertigste. Wat is het nadeel? “Je hebt meer rust nodig. Als ik na een koers onmiddellijk terugkeer naar Monaco
met de vlucht van 21.20u uit Lille, lig ik om 0.30u in bed. Vroeger stond ik zonder enig probleem fris op om 7.30u. Als nu de wekker gaat, doet dat wel pijn.”
“Sinds de Vierdaagse van Duinkerke heb ik opnieuw mijn beste conditie gevonden. Ik wilde absoluut nog eens winnen, absoluut nog eens een hoofdrol spelen. Ik kon het niet verdragen dat ik afscheid zou nemen als die overal gelost werd en nergens meer kon meedoen voor de zege.”
un mec
Maar niet zoveel pijn dat het je plezier vergalt?
“Integendeel. Ik geniet nog altijd geweldig van mijn vak. Onlangs reed ik in Zwitserland. Er zat een mooie afdaling in, met bochten aan tachtig kilometer per uur. Fantastisch. Zeker als je later remt dan de anderen en een paar jongens kan inhalen. Dan amuseer mij ik nog altijd kapot. Op de openbare weg moet je regels en wetten respecteren. In de koers is alles toegelaten. Dat gevoel ga ik na mijn carrière nooit meer kunnen ervaren. Of je moet zoals Tom Boonen al gaan racen. Maar waar in het normale leven vind je die adrenaline nog?”
“Non. (lacht)
Vrees je het zwarte gat na je carrière?
Zolang je zelf kan beslissen wanneer je stopt, moet je daar niet bang voor zijn. Ik sprak er al vaak over met Thor Hushovd. Hij heeft er ook nooit problemen mee gehad. Als ik in december dit jaar zal mon copain