Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Het leven wordt duurder, maar vriendschap kost niks
“Ik moest 77 euro betalen en ik heb niks gekocht”, roep ik op de parking van de Lidl tegen mijn mama, die in de auto is blijven zitten en nu zweet als een rund, want het is wel 30 graden. Ze haalt haar schouders op. “Het leven is duur”, zegt ze.
Ik open mijn mond, maar doe hem direct weer dicht, want ik heb niks zinnig te zeggen. Van wat ik begrijp, hebben we het plafond nog niet bereikt, zal alles nog duurder worden. De naweeën van corona en de oorlog in Oekraïne hebben er veel mee te maken, dus het is niet dat ik er iets aan kan veranderen. Ik moet gewoon zuiniger zijn.
Die avond moet ik naar een feestje. Mijn jongste broer is 59 (!) jaar geworden en verwacht ons in zijn café: het Ace Café in Reet. Op Facebook had ik hem al gezegd dat hij blij mocht zijn met zo’n zusje als ik en dat drie knuffels wel zouden volstaan als cadeautje. Hij is dan ook verbaasd dat ik toch een pakje bijheb: een oude reclame van Belga-sigaretten, die jarenlang aan de muur in mijn bureau heeft gehangen, maar waar ik op was uitgekeken nadat ik was gestopt met roken.
Hij is er blij mee, zegt hij, terwijl hij het ding langs alle kanten inspecteert. “Hangt er geen takszegel op?”, vraagt hij dan. “Voor de authenticiteit.”
Ik frons mijn wenkbrauwen. “Volgend jaar krijg je van mij een zegel”, beloof ik. “Nu wil ik graag kriek drinken.”
In de verte komt mijn man aangelopen, helemaal opgewonden. We zijn apart gekomen, in twee auto’s. Niet omdat we een tankstation hebben thuis of zwemmen in het geld, maar omdat we elkaar