Vuig en vuil

Vettig als smeerolie, stijf van de adrenaline, vuig en vuil. Punk is een attitude, Idles beheerst ze perfect.

Het is als een nacht op café. Lullen in elkanders oor, een beetje scheefzakken op je stoel. Kuipen bier drinken, armen over schouders slaan en liefde verkondigen. Maar er is ook vuurwerk. Eén verkeerd woord en je krijgt een mep in het aangezicht. Een optreden van Idles – bastaardkinderen van zeebonken en voetbalhooligans – is spanning en anarchie. Maar tegelijk schuilt er ook flink wat zelfrelativering onder.

De band sneerde met songs als Mother en Danny Nedelko, maakte een vuist voor de openminded, voor migratie en tegen fascisme, en het publiek kolkte mee in moshpits. Geholpen door een zuiver geluid, dankbaar voor de respons. Genialiteit zit soms in een slonzig hoekje. (bpr)